شعار سال: نگین دادخواه که تنها مدال انفرادی سرعت اسکیت ایران را در سطح آسیا کسب کرده و رکورددار اسکیت سرعت ایران نیز می باشد. ورزشکار خونگرمی که تمام سوالات ما را با خوشرویی پاسخ داد...

*در کل بسیاری از مردم اسکیت را یک رشته اشرافی می دانند. موافق هستید؟

شاید زمانی اینگونه بوده اما امروز به لطف واردات اکثر لوازم اسکیت از چین، آنهم با قیمت ارزان، دیگر ورزش گرانی محسوب نمی شود. البته اگر بخواهید به صورت حرفه ای این کار را انجام دهید، ورزش گرانی است. یک دلیل گران بودن این ورزش برای افراد حرفه ای این است که تجهیزات مناسب به وسیله اشخاص حقیقی وارد شده و گمرکی زیادی به تجهیزات می خورد. از سوی دیگر نبود اسپانسرهای خوب نیز باعث می شود که سرمایه گذاری در این ورزش کمتر باشد. البته تک تک افرادی که به صورت حرفه ای این رشته را دنبال می کنند، افراد معمولی و قشر متوسط جامعه هستند و این نیست که شما اگر وضع مالی خوبی داشته باشید و هزینه فراوان کنید، می توانید در آن موفق باشید.

*چه اتفاقی می افتد که شما بین این همه رشته ورزشی، سراغ اسکیت می روید؟

داستان طولانی دارد. خانواده من از کودکی مرا به سمت ورزش سوق داد. خانه ما هم سمت میدان منیریه و لوازم ورزشی فروشی ها بود. از سوی دیگر در آن دوران بسیار پرهیجان بودم و مثل بقیه دختربچه ها دنبال عروسک و بازیهای کودکانه نمی رفتم. من هم کفشهای اسکیت را در مغازه می دیدم و خیلی از آن خوشم آمد. دوست داشتم آنرا امتحان کنم اما پدر و مادرم،به واسطه ی خطرات این رشته مخالف بودند و برایم کفش اسکیت نمی خریدند. یک روز نزدیکهای عید نوروز گفتند که با جمع کردن عیدیهایم می توانم کفش اسکیت بخرم. چون میدانستند مقدارش برای تهیه کفش اسکیت کافی نیست، آن سال هرجا که عید دیدنی می رفتم، با کمال شرمندگی از میزبان می خواستم بیشتر به من عیدی دهد تا پول خرید کفش جمع شود!

*چندساله بودی؟

چهارساله !پولها را به پدر و مادر دادم و آنها هم متقاعد شدند که برایم کفش اسکیت بخرند. تا شش سالگی در پارکها به صورت تفریحی اسکیت کار می کردم اما علاقه و پیگیری من باعث شد جدی دنبال شود از آن سن به صورت حرفه ای وارد این رشته شدم و تا امروز در اسکیت ماندم.

*حس نمی کنی که اسکیت از دید خیلی مردم بیشتر سرگرمی است؟

متاسفانه همینطور است درست است! شاید در نگاه برخی اسکیت تفریح است و ما فقط دور یک پیست می چرخیم اما سرعت و هیجان این رشته بسیار عالی است. اسکیت سرعت جزو 10 رشته ی سخت و رکوردی دنیاست رشته ی بسیار سختی است همه ما برای رسیدن به هدف کار روتین و تکراری انجام می دهیم. از سوی دیگر وقتی کاری را شروع می کنم تا انتهای آن باید بروم و هنوز به انتهای اسکیت نرسیده ام!

*ورزش دیگری هم جز اسکیت انجام می دهید؟

ورزشهای دیگری انجام می دهم اما برای اسکیت. به واسطه نزدیک بودن شکل کاری دوچرخه کورسی و اسکیت سرعت، برخی از تمرینات ما با دوچرخه است. در دوچرخه کورسی واقعا مثل یک ورزشکار حرفه ای هستم و در کنارش دوی ومیدانی وبدنسازی و ... اما همه این ورزشها برای بهتر شدن عملکرد من در اسکیت می باشد.

* با توجه به حرفه ای بودن دوچرخه ات، تصمیم نگرفتی که ورزش خودت را عوض کنی؟!

شاید بتوانم در این رشته و حتی رشته های مکمل دیگری که فعالیت میکنم شرکت کرده و حتی نتیجه هم بگیرم اما اصلا به این قضیه فکر نمی کنم! هدف من تنها و تنها اسکیت است و حضور در رشته های دیگر من را فقط از هدفم دور می کند. هدف اصلی من این روزها کسب مدال جهانی در اسکیت است. این قضیه دور از دسترس نیست وحتی تا به امروز هم می توانستیم که به این هدف برسیم اما مشکلاتی سر راه ما قرار داشت. که متاسفانه ما را ازین مهم دور کرد

*و البته فدراسیون شما زمانی حواشی زیادی داشت...

خدا را شکر می کنم که در این چند سال گذشته و با مدیریت جدید فدراسیون روزهای آرام و خوبی را سپری می کنیم اما پیش از آن به واسطه برخی مشکلات اسکیت دچار یک سکون شد که این سکون ما را عقب انداخت. حضور خانم دکتر محمدیان در این چند سال بسیار خوب بوده و یکی از کارهای بسیار مهم در زمان مدیریت ایشان، درست شدن زیرساختهای اسکیت بود. پیست استادیوم آزادی مدتها بود که دچار مشکل بود و امسال با مساعدتهای فدراسیون این پیست افتتاح و مسابقات لیگ نیز در آن برگزار شد.

*حرف پیست شد. جنس این پیستها خاص هست یا آسفالت معمولی؟

پیست چهارصد متر آسفالت معمولی است اما پیست دویست متر یک تکنولوژی خاصی دارد که در ایران موجود نیست.

*چند پیست استاندارد در ایران داریم؟

شهرداری پیستهایی در پارکها ساخته که کاملا آموزشی و مبتدی است اما بودن آن برای اسکیت اتفاق خوبی است. از این پیستها می توان استعدادیابی خوبی انجام داد. اما درباره پیست استاندارد بگویم که تنها یک پیست در مجموعه آزادی و پیست شیان شبیه به استاندارد های جهانی است.

* حرف از مشکل شد.تو امروزه چه مشکلی سر راه کسب مدال جهانی می بینی؟

اول از همه نداشتن پیست استانداردو در کل کم بودن تشکیلات حرفه ای این رشته. از سوی دیگر تجهیزاتی که در ایران برای اسکیت وجود دارد حداقل یک سال از تجهیزات روز دنیا عقب است و همان را هم بسیار گران تهیه می کنی چون هم دلار گران هست و هم این تجهیزات به واسطه چند واسطه و دلال وارد ایران می شوند. نمایندگی خیلی از برندها نیز در ایران وجود ندارد و وسایل مصرفی در ایران بسیار گران است. متاسفانه ذهنیت خیلی از مردم نسبت به اسکیت خوب نیست. یعنی کل تصورمردم نسبت به ورزش، اسکیت کردن بچه ها در پارک است در صورتی که جزو ده رشته سخت رکوردی دنیا می باشد. به همین دلیل خیلی از مواقع بیان اینکه ملی پوش اسکیت هستم برایم سخت است! رشته ما بسیار سخت است و هر زمین خوردن ما در آسفالت بسیار سخت و طاقت فرساست! از لحاظ ژنتیک و تمرین از رقبای خارجی هیچ چیزی کم نداریم، تنها از لحاظ سخت افزاری است و همین فکر تهیه ی ابزار مورد نیاز تمرکز ما را از تمرینات و اهدافمان پراکنده می کند، که اگر تامین شود می توانیم برای کسب مدالهای جهانی با رقبا مبارزه کنیم.

*و خیلی هم ممکن است بپرسند آخر این رشته چیست؟

این ذهنیت در اکثر ورزشکاران حرفه ای وجود دارد. شما تمام زندگی تان را به خاطر ورزش تعطیل می کنید و در سختی ها به پوچی می رسید که آخرش قرار است چه اتفاقی بیفتد؟ مثلا در رشته خودم آسیب ببینم، زمین بخورم و انتهایش ممکن است هیچ چیز دست من را نگیرد. در بسیاری از رشته ها یک نفر با دو سال تمرین حرفه ای به مدال جهانی دست می یابد اما در اسکیت فاصله سنی این رشته در ایران با جهان بسیار زیاد است. من نیز دو سال بود بازیکنی اسکیت را کنار گذاشته بودم اما چون به هدفی که می خواستم نرسیده بودم، دوباره به صورت حرفه ای ورزش اسکیت را شروع کردم. با همه این شرایط هیچ وقت اجازه نمی دهم انرژی منفی به ذهنم راه پیدا کند و همه مشکلات را به تن می خرم تا بتوانم دوباره مدال آسیایی که کسب کرده ام را تکرار کنم.

* از هزینه هایت کمی صحبت کن. دوست دارم بدانم چقدر برای ورزشت هزینه می کنی؟

فقط کفش اسکیت بدون هیچ چیز دیگر از پنج میلیون تومان به بالاست. از سوی دیگر کفشهای ما باید برای شخص ساخته شود. یعنی در ایران قالب کفش را گرفته و به خارج می فرستیم تا آنرا برایمان تولید کنند. این پروسه نزدیک به شش ماه تا یکسال طول می کشد. در این مدت ممکن است پای تو آسیب ببیند و شکل پا تغییر کند و اصلا از آن کفش استفاده هم نکنی! از سوی دیگر چرخهای اسکیت بسیار هزینه زاست. خارج از ایران با یک دست چرخ خودشان را گرم می کنند، سپس چرخ را عوض کرده و در یک مسابقه شرکت می کنند و برای دور بعد از چرخ دیگری استفاده می کنند. اما در ایران چرخ به حدی می رسد که توان تمرین با آن چرخ را نداری و تازه به فکر عوض کردنش می افتیم. به صورت متوسط حداقل در ایران هر ماه باید یک دست چرخ عوض شود که هر دست آن حدود هشتصد هزار تومان هزینه اش است. البته لازم است اضافه کنم این هزینه ها شامل ورزش حرفه ای و در سطوح بالا وجود دارد و در بعد تفریحی و آموزشی شامل نمیشود

* شاگرد هم دارید؟

من هم به عنوان مربی چند شاگرد دارم. به والدین شاگردانم که قصد ادامه ی حرفه ای این رشته را دارند می گویم که شرایط این رشته چیست و چقدر هزینه بر است و یا چه مشکلاتی را پیش رو خواهند داشت چرا که این وظیفه و رساله ی مربیست که تصویر واضح و روشنی از مسیر پیش رو به ورزشکارش نشان دهد . امروز اگر امکانات نباشد، رسیدن به اهداف امکان پذیر نیست و به همین دلیل صادقانه با والدین شاگردانم صحبت می کنم.

*آسیب دیدگی شدید هم در این رشته داشته اید؟

بله ... آسیب های اسکیت بازان حتی در عین سادگی هم به نظر من شدید است ... چون ما روی آسفالت زمین میخوریم و زخم های بزرگ و عمیقی در سطح بدنمان ایجاد میشود ولی بدترین آسیبم فروردین 89 در اردوی تیم ملی بودم. مسابقات انتخابی برای اولین حضور اسکیت سرعت در بازیهای آسیایی گوانگژو چین بود و رقابت شدیدی بین من و دیگر ملی پوشان وجود داشت.در اوج آمادگی به سر می بردم و در آخرین روز اردو و اواخر تمرین وطی یک حادثه با زانو به زمین برخوردم کردم. نزدیک به ده ماه با آتل و عصا حرکت می کردم. آن روزها سخت ترین لحظاتم بود. دوری اجباری در اوج آمادگی!

* پس مسابقات آسیایی را به همین سادگی از دست دادی. 9 سال پیش مدال آسیایی گرفتی، چه اتفاقاتی افتاد که این مدال دوباره تکرار نشد؟!

سال 2006 برای مسابقه جهانی انتخاب شده بودم و بعد از آن قرار بود در مسابقه آسیایی شرکت کنم. بنا به دلایلی در مسابقه جهانی حضور نیافتم. در مسابقه جهانی تیم نتیجه ی قابل توجهی نگرفت و من با این شرایط همچنان انگیزه داشتم که در مسابقه آسیایی مدال بگیرم. نتیجه من هم فوق العاده و باورنکردنی بود. با نفر اول چهل صدم ثانیه و با نفر دوم بیست صدم ثانیه اختلاف داشت. هیچ فردی تصور این مدال را نداشت ولی من باور داشتم که اتفاق می افتد و همینطور هم شد. این مدال را با خونریزی داخلی ساق پا کسب کردم. پس از برطرف شدن مصدومیت در 2008 در مسابقه آسیای در همان ماده اینبار پنجم شدم، آن هم با اختلاف کم ولی اینبارکمی قابل توجه. کشورهایی که از ما ضعیفتر بودند در آن دو سال با سرمایه گذاری به راحتی نتیجه گرفتند. عدم حمایت از اسکیت و حواشی که در آن سالها به وجود آمد به جای پیشرفت به پسرفت رسیدیم. من امروزه حتی نمی توانم رکوردهای نه سال پیش خود را تکرار کنم. و هنوز هم پس لرزه های آن حواشی و اتفاقات ناخوشایند در اسکیت مشاهده میشود جالب آنکه این رشته قرار است المپیکی شود و مدالهای فراوانی هم در المپیک خواهد داشت. کمی سرمایه گذاری باعث می شود که ما در این رشته بتوانیم مدالهای خوبی به دست بیاوریم که خدارو شاکرم اتفاقات خوب برای اسکیت رقم خورده و روز به روز شاهد تهولات مثبتی در تمام زمینه های این رشته هستیم

*به تکرار مدالت امیدوار هستی؟

این توان را در خودم می بینم که نتیجه ای استثنایی بگیرم. به همین دلیل به شدت درگیر تمرین هستم تا بتوانم نتیجه ای بهتر از برنز آسیا بگیرم. البته تا به امروز هم اسکیت سرعت اگر دست خوش یک سری اتفاقات قرار نمیگرفت بدون شک روزهای بهتری را امروز سپری میکرد

* پس از بازگشت از مسابقات و کسب مدال آسیایی چه جایزه ای بهت تعلق گرفت؟

فدراسیون که جایزه ای نداد اما هرسال ریاست جمهوری از قهرمانان سال تقدیر می کند و من هم جز آنها بودم. حواله ای از ریاست جمهوری به فدراسیون ارسال شد و فدراسیون هم آن حواله ها را جمع و تقسیم بر تعداد کل کرد. یعنی افرادی که مدال نگرفتند هم 2 سکه گرفتند و من هم 2 سکه! از نظر برخی از مردم مقام دهمی یا هجدهمی یا حتی چهارمی و سومی عنوانهایی به درد نخور است که نمی توان به آن افتخار کرد اما افرادی که دست اندرکار ورزش هستند، انتظار میرود درک کنند که عنوان دهمی جهان برای یک بانوی ایرانی آنهم با این شرایط که متوجه اش شدید، چه معنایی دارد.ورزش بانوان توسط رسانه ها کمتر مورد توجه قرار میگیرد و همین عامل مهمی است که سرمایه گزاران سراغ بانوان قهرمان نیایند. در مجله شما خواندنم که مریم طوسی با یک اردوی یک ماهه در مالزی شش ثانیه رکوردش را بهبود بخشیده! شش ثانیه در رشته های رکوردی یعنی چیزی در حد مدال المپیک! فکر کنید اگر من می توانستم در اردوهای مختلف خارجی حضور پیدا کنیم، به چه عناوینی دست پیدا می کردیم. شکست ورزشکاران ما در رشته های مختلف، برای خودشان هم بسیار بسیار سخت است. از مردم تقاضا دارم که بیشتر به این قضیه فکر کنند که قهرمانهایشان با کمترین امکانات تا این سطح رفته اند درک و حمایت کنن ، این نتایج برای بانوان با این شرایط سخت کمتر از مدال نیست.

*وچقدر خودت برای این رشته هزینه کردی؟

این هزینه کردن فقط مالی نیست. خیلی از مردم تنها به پولی که خرج می کنیم فکر می کنند که لابد دارند که هزینه میکنند یا این همه هزینه میشود و نتیجه نمیگیرند ... (ازین قبیل بازخوردها) در حالیکه به خاطر این رشته ما خیلی چیزها را قربانی کرده ایم. در ورزش قهرمانی بحث سلامت وجود ندارد. آینده شما از همه لحاظ در خطر است تا به یک هدف برسی!کفش های اسکیت کفش های راحتی نیستند ... یعنی کل مدتی که کفش اسکیت حرفه ای سرعت به پا دارید ... پا تحت فشار و درد است. آسیب دیدگی ها، فشارها و سختی تمرینات به خصوص فصول سرد سال چرا که تمام تمرینات ما در فضای باز است و تنفس در هواس سرد مشکلات تنفسی بسیاری را به دنبال دارد .

*برای آنکه فردی بخواهد فرزندش سراغ اسکیت برود، چه توصیه ای دارید؟

خانواده ها خیلی سریع تصمیم می گیرند که فرزندشان کجا تحت آموزش قرار بگیرد و چه وسیله ای تهیه کند. در اسکیت آسیب بسیار زیاد است. به همین دلیل مهمترین توصیه من به خانواده ها این است که تجهیزات استاندارد و مناسب ایمنی برای فرزندانشان تهیه کنند. یک نکته مهم هم بگویم که برخی مواقع ممکن است یک بچه کفش اسکیت پوشیده و خودش تعادلش را حفظ می کند و خانواده خوشحال می شوند که بچه ام خودش اسکیت یاد گرفته. این حفظ تعادل غریزی اصلا مناسب و خوب نیست چراکه باعث می شود آن بچه غیراصولی حرکات اسکیت را یاد بگیرد و در آینده نیز ممکن است دچار مشکلات فراوان شود. پیشنهاد دیگر من این است که خانواده ها با مشورت از فدراسیون اسکیت، پیستهای استاندارد را پیدا کرده و در آنها ثبت نام کنند. توصیه دیگر من به خانواده ها دقت در انتخاب کفش اسکیت است. اینکه کفشی بگیرید که سایز پایش باشد و برای آینده نگری، کفشی بزرگتر از سایزش نخرید. این نکات به ظاهر ساده می تواند باعث شود که یک بچه در آینده تبدیل به یک ستاره در اسکیت شود.

*مدتی است برای من سوالی پیش آمده که شما رکورددار چند ماده اسکیت سرعت در ایران هستید اما فرد دیگری در اینستاگرام نیز همین ادعا را دارد. داستان رکوردهای شما چیست؟

متاسفانه در سایت فدراسیون کمبود بخش رکوردها حس می شود. دلیلش را هم اینگونه شنیده ام آقای وزیری که از فدراسیون رفتند، فردی مسوول سیستم بود که همه اطلاعات سیستم را پاک کرده و رفته اند. از آنجا که اکثر رکوردشکنی ها در زمان وی بوده، سند و مدرک خاصی از آن رکوردشکنی ها وجود ندارد. البته حکم رکوردشکنی من در ماده 200 متر و روزنامه های رکوردشکنی من در 300 متر وجود دارد. حال اگر فردی ادعای رکوردشکنی دارد، باید سندش را نشان دهد. از سوی دیگر رکوردشکنی ها باید در مسابقات رسمی و لیگ باشد و در تمرینات شخصی یا اردوهای مختلف اگر رکوردی شکسته شود، قابل قبول نیست.

*و حرف پایانی شما...

تقاضای نه تنها من بلکه تمام بانوان ورزشکار و قهرمان از مردم و مسوولین این است که با ذهنیت دقیق و درستی به ورزش بانوان و سختی هایش نگاه کنند و حتی همان مقام های دهم و بیستمی جهان را هم کم اهمیت ندانند و حمایت کنند از سوی دیگر اگر حمایت ها از ورزش بانوان مشابه ورزش آقایان باشد و پله پله به سمت موفقیت گام برداریم بدون شک همین دهمی و بیستمی ها هم روزی طلایی میشوند. البته فکر میکنم در چند سال اخیر بانوان ثابت کردند که نقش مهم و حیاتی در کسب عناوین جهانی وآسیایی در بازیهای جهانی و آسیایی دارند

با اندکی تلخیص و اضافات، برگرفته از خبرگزاری خبر آنلاین، تاریخ انتشار: 8 اسفند 1394، کد مطلب: 514060، www.khabaronline.ir