انگار با سوختن عجین شدیم . روح و روان فکر ما مردم کم می سوزد که نمی دانیم دیگر با جسم بی رمق مان ک نای زندگی کردن را از ما گرفته ، چکار دارد.....!

در پلاسکو گفتند پیکرهای مطهر آتش نشان ها با مواد گداخته آهن های ذوب شده ترکیب شدند!. در کشتی سانچی اجساد مردان دریا روی دریا بر مرکب آب های روان می سوزد اما نمی دانیم چرا ؟ و حالا نوبت شهروندان کُردمان که در سیاهی بی رحم قیرهای داغ و آتشین مدفون می شوند.!

مردمی که رنجش های کولبری برای لقمه ای نان حَلال آنها را زیر برق آفتابی سوزان در میان سنگلاخ های پیچ در پیچ کوههای کردستان به زیر تیغ کشانده است که حالا باید با ناباوری شاهد رقص مرگ زنان و مردان کُردمان در میان آتش های بی رحم زبانه کشیده باشیم!

اما چگونه و چرا و چه کسانی در شکل دهی این وقایع ممکن است با سهل انگاری موجبات آن را فراهم سازند هیچ گاه هیچ پاسخی در این کشور به آن داده نشد.

و ما مردم گوئی عادت کرده ایم که همواره قربانی بی پاسخی غفلت های مسئولانی باشیم که در جوابی به اماها و اگرهامان رهامان کرده اند که اگر هم جوابی بشنویم کتمان واقعییاتی است ک سر پوشی بر ضعف مدیریت خود می گذارند و در پس توجیهات و سکوت شان تنها راه فرار از بار مسئولیت را پناه بردن بر سر اجساد مردمی که سنگر بلایای بی تدبیری های آنها هستند ....

براستی چرا ؟

با اندکی تلخیص و اضافات بر گرفته ازسایت خبری تحلیلی عصر ایران، تاریخ انتشار: 21تیر 1397 ، کدخبر: 620250،www.asriran.com