شعار سال: معادله‌ای دشوار است که حل و کشف آن بسادگی امکان‌پذیر نیست. اما آنچه مسلم است، اینکه فوتبال فارغ از رنگ‌ها و نژادها، زبان‌ها و فرهنگ‌ها، دوستی‌ها و دشمنی‌های دولت‌ها، قدرت جذبی فراتر از هر فعالیتی از جمله سیاست در جهان دارد و از همین رو حضور هر سیاستمدار تراز اولی در مسابقه تیم ملی کشور خود می‌تواند دستاوردهایی ولو کوچک برای او در سیاست داخلی کشورش داشته باشد. در جام جهانی 2018 روسیه نیز که پرونده آن امشب بسته می‌شود، دیپلماسی و سیاست جایگاهی ویژه داشت. در افتتاحیه این تورنمنت بیش از 20 رئیس دولت حضور یافتند که در نوع خود اگر نه بی سابقه کم سابقه بود. در میان آنان حضور محمد بن سلمان در بازی افتتاحیه بین روسیه و عربستان که به شکست 5 بر صفر عربستان منجر شد، قابل توجه بود. او از این سفر استفاده کرد تا در مذاکراتی سنگین با ولادیمیر پوتین شرکت و همزمان با درخواست دونالد ترامپ برای افزایش صادرات نفتی ریاض، بر همکاری‌های نفتی خود با روسیه تأکید کند.

فارغ از اینکه امشب چه کسی برنده مسابقه نهایی باشد، بی‌تردید می‌توان گفت برنده واقعی جام جهانی 2018 روسیه کسی نیست جز ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری این کشور که در طول مسابقات پذیرای دیدارهایی با رهبران جهان و مذاکره با آنان درباره مسائل جهانی بود.

ولادیمیر پوتین در حالی که در عرصه شطرنج سیاست جهان تلاش می‌کند، گوی رقابت را از امریکا برباید، در حاشیه مسابقه امشب بر آن است، در نقطه مقابل طرح ترامپ برای حل بحران خاورمیانه موسوم به «معامله قرن»، خود ابتکار مذاکرات بین اسرائیل و فلسطین را به دست گیرد. او بر همین اساس از هفته پیش به طور رسمی از بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی که چند روزی است در روسیه به سر می‌برد و محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین دعوت کرده‌ است تا اختتامیه مسابقات را در کنار هم به تماشا بنشینند و احتمالاً پس از آن نیز وارد مذاکرات جدی با آنها درباره صلح خاورمیانه خواهد شد.

این دست مذاکرات به اضافه استقبالی که رهبران کشورهای مختلف در ایام مسابقات از جام جهانی و اخبار مربوط به آن داشتند، برای ولادیمیر پوتین اهمیت بسیاری داشت. بویژه که کشورش در شرایط تحریم‌های اروپا و امریکا به سر می‌برد و برپایی این مسابقات در امنیت کامل و درآمدهای حاصل از آن برای روسیه موهبتی کم نظیر بود. اما سوا از مسائل اقتصادی رئیس جمهوری روسیه از این طریق تلاش کرد بر اقتدار سیاسی خود در جهان نیز بیفزاید. در واقع پوتین از مسابقات جام جهانی استفاده کرد تا اقتدار دیپلماسی خود در جهان را با استفاده از دیدارهای سیاسی که با رهبران جهان در حاشیه این مسابقات داشت، به نمایش بگذارد. جدا از ولادیمیر پوتین و کامیابی‌های او در جام جهانی 2018، بودند سیاستمداران دیگری که با حضور در این مسابقات و شرکت در مسابقات حساس تیم ملی کشور خود، علاوه بر مذاکرات احتمالی که با پوتین برگزار کردند، در عرصه سیاست داخلی خود نیز درخشیدند. در بین سیاستمداران حاضر در استادیوم‌های روسیه که میزبان مسابقات بودند، می‌توان از کولیندا گرابار کیتاروویچ، رئیس جمهوری کرواسی نام برد. او با یک پرواز معمولی و در کنار هواداران تیم ملی فوتبال کشورش در حالی که لباس تیم ملی کرواسی را به تن داشت به سوچی رفت، در مسابقه شرکت کرد و هنگام پیروزی تیم ملی کشورش مثل یک شهروند عادی رقصید. او پس از آن هم پیراهن تیم ملی کشورش را در حاشیه نشست ناتو به ترزا می و دونالد ترامپ هدیه کرد. امانوئل مکرون، رئیس جمهوری فرانسه نیز که در داخل کشور خود با چالش‌های بسیاری رو‌به‌رو است و محبوبیتش بشدت تنزل یافته، سه‌شنبه شب هفته قبل شاهد پیروزی تیم ملی کشورش بر تیم ملی بلژیک بود. او شاید آمده بود تا آلام خود را از قهر شماری از سیاستمداران کشورش که سخنرانی او را در کاخ باسیل بایکوت کردند، در هیجان مستطیل سبز به فراموشی بسپارد. همان مستطیل سبزی که در یک ماه اخیر 64 تیم در آن اشک‌هایی گاه از سر شوق و گاه از سر غم ریختند و همپا با آنان میلیون‌ها نفر در جهان نیز شادی کردند و غصه خوردند.

سایت شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از سایت خبری ایران آنلاین ، تاریخ انتشار 24 تیر 97، کدمطلب: 384521، www.ion.ir