او از شاخص‌ترین نقاشان نوگرای ایران است که با رویکردی مدرنیستی و سبکی شخصی، آثاری بدیع و منحصر به فرد خلق کرده است.

وی در سال‌های 1348 تا 1355 ریاست دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران را بر عهده داشت.

وزیری مقدم از اواخر دهه ۱۳۳۰ خورشیدی، نقاشی بازنمودی را کنار گذاشته و به پژوهش و تجربه استفاده از ماده، بافت و امکانات بیان تصویری با سطوح مختلف پرداخت. این نقاشی‌­های انتزاعی که با حرکت‌های سریع دست ساخته شده‌­اند، مشخصاً تأثیرات جنبش هنر بی‌فرم (Art Informel) را نشان می­‌دهند.

شن­‌نگاری­‌های وزیری‌مقدم، علاوه بر اینکه به یکی از جدی­‌ترین جریان­‌های هنر مدرن مربوط می­‌شود، ارجاعاتی به پریمیتیویسم یا نوعی بدویت­‌گرایی در هنر دارند. حتی می­‌توان دورتر رفت و آن‌ها را هم­تراز نقاشی­‌های دیواری انسان نخستین با دست در غارهای باستانی دانست. به همین جهت می‌توان تأثیری از هنر تجریدی و چکیده‌­نگارانه­ سپیده­‌دم تاریخ را بر آثار این هنرمند ردیابی کرد. از همین‌رو بسیاری از منتقدان غربی از جمله توروکو لی­وری، ماریو بوسالی و یا جولیو کارلو آرگان، اهمیت به‌سزایی برای این دوره از کارهای او قایل شده­‌اند.

این هنرمند فقید همچنین به ساخت مجسمه‌های چوبیِ مَفصلی و متحرکش مشهور است.

وزیری مقدم تنها نقاش ایرانی است که موزه هنرهای مدرن نیویورک (MOMA) اثرش را بدون واسطه خریداری کرده است.

سایت شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از سایت خبری تحلیلی تابناک ،تاریخ انتشار 16 شهریور 97، کدمطلب: 831663، www.tabnak.ir