شعار سال : شورای سردبیری: سال ۱۳۶۹. جنگ هشت ساله تازه تمام شده وانباشت هایی به چشم می آید: خرابی و ویرانی گسترده؛ زیربناهای از بین رفته؛ تقاضاهای پاسخ داده نشده؛ والبته ثروتهای انباشته سوءاستفاده کنندگان از دوران تورمی جنگ که نرخ آن در سه سال آخر به ۳۰ در صد نزدیک شده بود.

هاشمی رفسنجانی حالا از فرماندهی انتصابی جنگ به فرماندهی انتخابی اقتصاد رسیده بود و در مقام ریاست جمهوری باید کشور را در مسیر باز سازی هدایت میکرد. برنامه اش تعدیل آرام اقتصادی مورد پشتیبانی صندوق بین المللی پول بود و تامین منابع داخلی مورد نیاز برایش یک مساله. مرحوم محسن نوربخش که اقتصاد خوانده بود و وزارت امور اقتصادی را اداره میکرد دنبال منابع مالی این برنامه تعدیل بود. یکی از این منابع داخلی، مالیات موسوم به تعاون ملی بود که وزارت اقتصاد مبدع آن بود: در دوران جنگ عده ای ثروتهای افسانه ای(به مقیاس آن زمان)اندوخته بودند و شرایط تورمی هم ثروت آنها را چند برابر کرده بود.قرار شد از افزایش قیمت املاک آنها مالیاتی گرفته شود: گردش ریال های سرگردان تورم ساز را میکاست و منبع سالمی برای دولت بود. مناسب به نظر میرسید و در باره ان اطلاع رسانی شد. سپس یک روز بدون سرو صدا، بدون اعلام خبر، دفتر و دستک فراهم شده برای اجرایی کردن آن در معاونت مالیاتی جمع شد. بدون هیچ توضیحی و معاون مالیاتی وقت زیر گوش برخی خبرنگاران گفت " گفته اند با دم شیر بازی میکنید؟...."

اقتصاددان ها از مافیای درحال شکل گیری حکومتی ترسیده وبرنامه را لغوکرده بودند. و داستان شکل گیری این مافیا راباید اینجا، در میانه داستان اقتصاد دانان تعریف کنیم. یک بخش از این مافیا در دوران جنگ و براساس رانتهای ناشی از شرایط جنگی پدید آمده بود . هاشمی رفسنجانی مخترع مافیای دوران پسا جنگ بود. اوکه گفته میشد نگران است پاکباختگان برگشته از جبهه ها یقه حکومت را به خاطر فساد و تبعیض بگیرند، جنگجویان سابق را به سمت فعالیت اقتصادی هل داد. کمی پس از آتش بس در نماز جمعه گفت بچه مسلمانها که جنگ را پیش برده اند حالا باید در جبهه اقتصاد بجنگند و باید به عرصه فعالیت اقتصادی بیایند. ده سال بعد ، در سال ۱۳۷۹ هنگامی که مقام رهبری به یونسی وزیر اطلاعات اذن داد فعالیت های اقتصادی وابستگان وزارت اطلاعات را تعطیل کند و ۱۰۰ شرکت آشکار جمع شد ، نشانه هایی از مافیای شکل گرفته در دل حکومت آشکار شد. افرادی باحس طلبکار ، مختار، بری از نظارت و دارای احساس کامل ناپاسخگویی ، اقتصاد را به شکل غارتگرانه ای مسخر کرده بودند. البته امر پنهانی نبود. اولین اختلاس(نام محترمانه دزدی منابع عمومی توسط معتمدحکومت) بزرگ بانکی در مقیاس آن دوران، حدود ۱۲۳میلیارد تومان ، چند سال قبل از آن و توسط اعضای خانواده ای صورت گرفته بود که مامور خریدهای دوران جنگ بودند. مافیا گنده تر از ان و فعالیتهایش بیشتر از ان بودند که دیده نشود. آنقدر بزرگ شد که به تدریج اطلاق عنوان دولت مافیایی برایش مناسب بود . اصرار های اخیر مقامات درجه اول در این مورد که فساد در ایران سیستماتیک(اصطلاح خودشان) نیست ، برای نفی وجود این سرطان است.

برگردیم به قصه اقتصاد دانها. با تعطیل شدن اجباری طرح مالیات تعاون ملی، انها طرح دیگری دادند: اختصاص کد اقتصادی به بازرگانان برای پیگیری معاملات تجاری ، که در آن هنگام بخش عمده فعالیت اقتصادی و جی دی پی بود ولی فعالیت و معاملات آنها و مافیای حکومتی که کلا در بخش تجارت بود بکلی از نگاه دستگاه مالیاتی مکتوم بود . ابتدا از طرح استقبال شد . نفهمیده بودند معنایش چیست ، ولی باز هم یکباره زیرابش را زدند. این بار با استفاده از نقطه ضعف کوچکی در طرح. شایع کردند یک بازرگان به نام آبدارچی خود کد اقتصادی گرفته و سوء استفاده کرده است. مافیای حکومتی هیچگونه نظارتی را بر نمی تابید و استفاده از کد اقتصادی برای سالها تعطیل شد.

اما جنگ بین اقتصاددانان و مافیا پایان نیافته و ادامه داشته است: اقتصاددانان می گویند بنگاهداری دولتی منابع کشور را هدر میدهد، ولی مافیای خیمه‌زده بر واحدهای اقتصادی نگران به غارت رفتن حق مردم از طریق خصوصی سازی است؛ اقتصاددانان میگویند ارز چندنرخی اقتصاد را از کارایی می اندازد، اما مافیای دولتی بهره بردار از ارز ارزان نگران سخت شدن معیشت مردم به خاطر گرانی ارز است؛ اقتصاددانان معتقدند اقتصاد کشور نیازمند فضای بی‌تنش خارجی برای رشد است، اما مافیای حکومتی اراده محرومان جهان به مبارزه با استکبار را فریاد میکشد؛ و اقتصاددانان از نیاز به ثبات اجتماعی، حاکمیت قانون، شفافیت و بهبود فضای کسب و کار سخن میگویند و پوشش حکومتی - امنیتی مافیا ردپای دشمن در این خواستها جستجو میکند. نبردی بی پایان، که یک طرف در ان نگران سکته قلبی اقتصاد است، طرف دیگر ترسان از قطع دستانی که قانقاریای حکومتی آنها را فاسد کرده است.

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از فضای مجازی