شعار سال: اين مبارز 33ساله توانست در دسته فوق‌سبک در جدال با هوگو آگيلار مکزيکي با امتياز و بعد از چهار راند به برتري برسد. «دنيا را با تلاشي که انجام داده‌ام تا به اين مرحله برسم عوض نمي‌کنم؛ ارزش مشت‌هايي که خوردم را داشت چون حالا يک بوکسور حرفه‌اي هستم.»
اين اولين صحبت‌هاي پاتريسيو بعد از موفق‌شدن در اولين مسابقه حرفه‌اي بوکس آمريکاست؛ پيروزي‌اي که نمادي براي او و زندگي سختي است که از سر گذرانده. براي پاتريسيو مانوئل همه چيز از سال 2012 شروع شد؛ «پاتريسيا» (نامي که از بچگي به او مي‌گفتند) که آن زمان زن بود، بوکس را دنبال مي‌کرد ولي هرگز به سطح حرفه‌اي نرسيد.
قبل از اينکه تغيير جنسيت بدهد، تلاش کرد سهميه ورود به بازي‌هاي المپيک 2012 لندن در بخش زنان را به دست آورد ولي مصدوميت شانه آن‌هم بعد از اولين مسابقه‌اي که داشت مانع از تحقق رؤيايش شد. آن زمان، پاتريسيو مراحل تغيير جنسيتش را به تعويق انداخت چون نمي‌دانست چه آينده‌اي در بوکس در انتظارش خواهد بود. بعد از شکست در راه رسيدن به بازي‌هاي المپيک بود که اين ورزشکار تصميم گرفت کارهاي مربوط به تغيير جنسيتش را آغاز کند. انتخابي که با حمايت همه‌جانبه مادرش همراه شد. خودش به لس‌آنجلس‌تايمز مي‌گويد: «کمي از اين تصميم مادرم شگفت‌زده شدم ولي براي من حکم يک مُسکن را داشت». او درمان هورموني‌اش را شروع کرد و بعد هم مهياي عمل تغيير جنسيت شد. «اوايل که تغيير جنسيت داده بودم، در رقابت‌هاي بوکس زنان شرکت کردم تا با بي‌قراري‌هايي که حس مي‌کردم کنار بيايم. در واقع مي‌خواستم شرايط را بسنجم تا ببينم مي‌توانم در رشته بوکس ادامه بدهم يا خير. آن زمان که در راه ورود به المپيک ناکام مانده بودم، به مسائل زيادي فکر کردم نه تنها به عنوان ورزشکار بلکه به عنوان يک انسان. تصميم به تغيير جنسيت احتمالا بهترين تصميمي بوده که تا الان گرفته‌ام. برايم همه چيز واضح بود که بايد چنين عملي را انجام بدهم. حالا قرار است همان کسي باشم که مي‌خواهم. از اين به بعد هم به مبارزه‌کردن با خودم ادامه مي‌دهم». بعد از تغيير جنسيت شرايط براي پاتريسيو چندان هم ساده نبود؛ اولين مسئله اين بود که او بايد مدرک ورزشکاري‌اش را مي‌گرفت.
اتحاديه بوکس آمريکا براي دادن مدرک ورزشي که به او اجازه مي‌داد در رقابت‌ها شرکت کند ترديد داشت تا اينکه پيش از سال 2016 و بازي‌هاي المپيک ريو، وقتي مجوز او از سوي کميته بين‌المللي المپيک صادر شد، ديگر ترديد‌ها از بين رفت و او توانست به رشته‌اي که دلش مي‌خواهد پا بگذارد و مسابقه بدهد. مشکل بعدي اما پيداکردن رقيبي بود که حاضر باشد با او مبارزه کند. نزديک به دو سال طول کشيد تا بالاخره همين هوگو اگيلار مکزيکي پيدا شد. آگيلار هم که نمي‌دانست چه خبر است، درست دو روز قبل از مسابقه متوجه داستان پاتريسيو شد. او البته بعد از شکست‌خوردن به تمجيد از پاتريسيو پرداخت و گفت: «احترام زيادي براي کاري که او کرده قائلم. اين موضوع چيزي را براي من عوض نمي‌کند. وقتي در رينگ هستيم هردومان يک چيز مي‌خواهيم؛ پيروزي.»

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از روزنامه شرق، تاریخ انتشار 22 آذر 97، شماره: 3315