امسال در شیراز سیل آمد، درست در فصلی که آن‌جا پر از مسافر بود، هیچ جنسی گران نشد و درست برعکس، هتل‌ها، باغ‌ها، سالن‌ها و مساجد، درب‌ها را به روی سیل زدگان گشودند و رایگان از همه پذیرایی کردند. صاحب‌خانه‌ها درب‌ها را به روی مسافران گشودند و رایگان در اختیار سیل‌زدگان گذاشتند. تعمیرکاران برای تعمیر رایگان ماشین‌های سیل‌زده اعلام آمادگی کردند. در بیمارستان‌ها با کاروان‌های شادی، برای بیماران شادی آفریدند.

چند نفر از اهالی شیراز برای نجات جان مسافران، جان خودشان را از دست دادند. در شیراز هیچ حسابی برای کمک به سیل زدگان گشوده نشد. بلکه انبوه شماره تلفن بود که در اختیار همه سیل‌زدگان قرار می‌گرفت برای برآوردن احتیاجاتشان. همه این‌ها یعنی رشد فرهنگی، انسان‌دوستی و بزرگ منشی. همانطور که در دوران جنگ، شیرازی‌ها از جنگ زدگان پذیرایی کردند. تا جایی که بسیاری از جنگ‌زدگان برای همیشه در شیراز ماندند.

من به شیراز افتخار می‌کنم. بی‌خود نیست که تا قدم به شیراز می‌گذارم حالم خوب می‌شود. نه من که همه خانواده و دوستانم هم نسبت به شیراز چنین حسی دارند. درود بر شیرازی های عزیز و مهربان،بزرگوار و بافرهنگ.

سایت شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از خبرگزاری تحلیلی خبرآنلاین تاریخ انتشار 7 فروردین 98، کد خبر: 1244831، www.khabaronline.ir