آن چه در تمامی این حوادث تلخ مشترک است، این است که کمیته انضباطی پس از وقوع این اتفاقات، دیر یا زود به بررسی موضوع پرداخته و احکامی را در این خصوص صادر کرده است.

احکامی که همواره با خود محرومیت و تعلیق و جریمه را به همراه داشته.

یک بار بازیکنان خاطی از همراهی تیم شان محروم شده اند و بار دیگر هم تیم ها از داشتن هوادار در استادیوم اختصاصی خود محروم مانده اند. احکام جریمه نقدی هم که به وفور علیه تیم های خاطی توسط کمیته انضباطی صادر شده است.

با این حال بازهم شاهد وقوع این حجم خشونت و درگیری در ورزشگاه ها هستیم و اینطور به نظر می آید که تلاش های کمیته انضباطی با وجود تمام احکامی که تلاش کرده در جهت محکومیت خاطیان صادر کند، چندان مثمر ثمر نبوده.

از همان حدود 12 سال پیش که سرباز احمدی در استادیوم فولادشهر بینایی اش را از دست داد تا همین جمعه و باز پرسپولیس-سپاهان که 250 مصدوم بر جای گذاشت، علی الظاهر کوچک ترین تغییری در روند فضای استادیوم های ایران رخ نداده بلکه بدتر شده و در این میان به جرعت می توان گفت که نحوه برخورد و رسیدگی کمیته انضباطی با این وقایع هم در دامن زدن به آن چندان بی تاثیر نبوده.

رضایت همه مهم است:

یکی از اصلی ترین انتقادات به کمیته انضباطی این است که همواره در آرای خود،تلاش بر این داشته تا کسی ناراضی نماند و همه به نحوی از حکم صادره رضایت داشته باشند.

به آخرین آراء صادره نگاه می کنیم. آرایی که به دو بازی جنجالی و خشن این فصل لیگ برتر اختصاص دارند. ابتدا تراکتورسازی-پیکان و سپس پرسپولیس-سپاهان.

تماشاگران تراکتورسازی و اشکان دژاگه که یکی از اصلی ترین بازیگران در درگیری کنار زمین بود، در نهایت پس از چیزی حدود 10 روز از اتفاقات تلخ آن دیدار، فقط دو حکم تعلیقی از کمیته انضباطی دریافت کردند.

شرایط در بازی پرسپولیس و سپاهان هم عجیب است. درست یک روز پس از پایان بازی احکام کمیته انضباطی اعلام شد. در جریان درگیری های بازی جمعه شب در آزادی خیلی ها نقش داشتند و درگیر بودند. اما در نهایت تقریبا همه افراد درگیر به جز سیاوش یزدانی از مجازات گریختند. مدافع سپاهان هم ممکن است در نهایت بابت حرف هایی که پس از بازی زد مورد تنبیه جدی قرار نگیرد. به این ترتیب در آرای کمیته انضباطی خون از دماغ کسی نیامد، اگرچه در عالم واقع اتفاقات دیگری روی سکوهای ورزشگاه در حال رخ دادن بود.

کمیته تغییر روش دهد

کمیته انضباطی در سالیان اخیر کم رای تند و قاطع نداده. آرایی با محوریت محرومیت های تماشاگران از حضور در ورزشگاه و یا حتی در مواردی فرا تر از این،کسر امتیاز از تیم هایی که هواداران شان روی سکوها به فحاشی پرداخته بودند.

تجربه اما طی همین سال ها نشان داده که صدور احکام کلی و البته تند،دوای درد خشونت در ورزشگاه ها نبوده است. کمیته انضباطی هرچه متخلفین را محکوم کرد و مثلا آن ها را به استادیوم ها راه نداد، تغییری حادث نشد و یک بار دیگر کوچک ترین بهانه،زمینه بزرگ ترین تنش ها را بین طرفداران دو تیم ایجاد کرد.

در این راه شاید کمیته انضباطی هم باید خود را در صدور احکام به روز کند. به نظر می آید دیگر دوره تاثیر آرای کلی دال بر محرومیت یک تیم از داشتن تماشاگر یا جریمه نقدی گذشته است. کمیته انضباطی باید بتواند با همکاری باشگاه ها و نهادهای مربوطه و با افزایش ضریب امنیتی در ورزشگاه ها که البته همه اش هم مربوط به این کمیته نیست، به شناسایی و برخورد با افرادی بپردازد که رو به خشونت می آورند. افرادی که اگر به وسیله دوربین ها شناسایی شوند، آن گاه به راحتی می توان از ورود آن ها به ورزشگاه جلوگیری کرد. اتفاقی که هم باعث می شود تا استادیوم ها کم کم از وجود افراد خشونت طلب خالی شود و هم اینکه فوتبال را از نعمت داشتن تماشاگر محروم و تهی نمی کند. البته که در این میان نباید نقش باشگاه ها را در گسترش فرهنگ هواداری و ساماندهی آن ها از یاد برد.

همانطور که بروز خشونت در ورزشگاه ها معلول یک علت خاص نیست، حل کردن این مشکل هم فقط یک راه و یک متولی خاص ندارد بلکه همه باید با برنامه ریزی و به کمک هم، به جنگ این پدیده شوم در فوتبال ایران بروند.

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از خبرگزاری خبرآنلاین، تاریخ 9 اردیبهشت 98، کد مطلب: :1254451 www.khabaronline.ir