شرمنده‌ایم خرمشهر!

این روزها که نیمه‌نهایی جام حذفی از فینالش مهم‌تر شده و همه دارند به تقابل حیثیتی پرسپولیس و سپاهان فکر می‌کنند، داستان غربت خرمشهر از یادها رفته؛ شهری که از چند سال پیش بنا شد به شکل نمادین میزبان بازی نهایی حذفی و مراسم اهدای جام باشد، اما امسال در غفلت همگانی همان را هم از خونین‌شهر پس گرفتند.

شعار سال: انگار همین صدقه ناقابل، همین تحفه درویشی را هم برای شهر خون و حماسه زیاد دیدند و تصمیم گرفتند خودشان را از زحمت برگزاری فینال در زیرساخت‌های ضعیف آنجا خلاص کنند؛ غافل از اینکه اگر دست خرمشهر خالی مانده، این ضعف مجموعه مدیریتی کشور است. چمن خراب آنها و ورزشگاه بی‌بضاعت‌شان که حالا بهانه محرومیت خرمشهر از میزبانی شده، اتفاقا اصل سند مظلومیت است؛ بی‌پناهی شهری که خدا آزادش کرد، اما بنده‌های خدا رهایش کردند. مسوولان سازمان لیگ گفته‌اند به این دلیل فینال جام حذفی در خرمشهر برگزار نمی‌شود که هوای آنجا گرم است؛ لابد چند سال پیش که آقایان تصمیم گرفتند فینال را به مناسبت آزادی خرمشهر روزهای سوم خرداد در همین شهر برگزار کنند، تصور می‌کردند خرداد خرمشهر به خنکای چله زمستان است و زمهریر در انتظار بازیکنان خواهد بود. امسال اما از بد حادثه خرمشهر ناگهان گرم شد!

صد البته کار درست‌تر برای خرمشهر در حوزه فوتبال می‌توانست این باشد که مسوولان به پا گرفتن یک تیم قدرتمند و باکیفیت در این شهر کمک کنند تا لااقل دل مردم منطقه به همین مقدار خوش باشد. حالا هم اگرچه اروند خرمشهر نماینده این خطه در لیگ دسته اول است، اما چنان در بی‌پولی و سایر مشکلات دست‌وپا می‌زند که فرسنگ‌ها با لیگ برتری شدن فاصله دارد. کارون اروند خرمشهر در پایان مسابقات امسال لیگ یک، روی پله ماقبل آخر ایستاد و قاعدتا باید به دسته دو سقوط می‌کرد، اما آنها بقای خود را مدیون سقوط اداری دو تیم بلاتکلیف سیاه‌جامگان و نفت تهران هستند. قصه نفت جالب است، محصولی که در خوزستان اکتشاف و استخراج می‌شود، اما تیمش سال‌ها در تهران اداره می‌شد! به هر تقدیر وقتی امکان راه‌اندازی یک تیم باکیفیت با امکانات آبرومندانه در آن دیار پراستعداد وجود ندارد، حداقل می‌شد به همین برگزاری نمادین فینال در خرمشهر دل‌خوش کرد و فعلا همان را غنیمت شمرد؛ آنچه حالا به‌طور رسمی لغو شده و قرار است فینال را در مشهد یا یک شهر دیگر برگزار کنند. برای رفع بهانه گرما، کافی بود سازمان لیگ مثل بسیاری از کشورهای اروپایی تقویم مسابقات جام حذفی را طوری تنظیم کند که این رقابت‌ها قبل از لیگ به پایان برسد؛ در این صورت می‌شد فینال حذفی را در روزهای پایانی زمستان و در هوای دلپذیر آن روزهای خوزستان برگزار کرد. وقتی بها نمی‌دهید، طبیعی است که دنبال بهانه باشید.

به این چند سال که فینال حذفی در خرمشهر برگزار شد نگاه کنید و ببینید از این دوران چه تصویری در ذهن افکار عمومی باقی ماند؟ چه تصویری غیر از هوای گرم و زمین خراب و هرج‌ومرجی که پارسال سر قهرمانی استقلال به اوج رسید و دو چشم یک هوادار بی‌گناه این تیم را کور کرد. آیا حق خرمشهر این بود که با چنین تصاویری در ذهن فوتبال‌دوستان ایرانی بایگانی شود؟ تمام این موانع قابل رفع بود، اگر کمی همت و هنر مدیریتی به کار گرفته می‌شد. این فینال حذفی هر چه نداشت، حداقل باعث می‌شد سالی یک بار گروهی از خبرنگاران از افق محدود پایتخت خارج شوند و گزارش مظلومیت خرمشهر را به روز کنند. حالا اما همین موهبت مختصر هم از بین رفته است. اصلا دوباره مثل فینال لیگ قهرمانان آسیا همین ورزشگاه آزادی را بزک کنید و فینال حذفی را بیندازید همین‌جا؛ مگر خرمشهر هم ورزشگاه لازم دارد؟!