مصلی امام خمینی (ره) سال های بسیاری است که همچنان با چندین غول عظیم کمبود بودجه و نارسایی مدیریتی و بلاتکلیفی های متعدد دست به گریبان است. این پروژه عمرانی که بیش از ربع قرن از تاریخ آغازش می گذرد، همچنان با هیبتی ناتمام نظاره گر سرنوشت مبهمش می باشد. همانگونه که در تمای این سالها شاهد اتفاقات و حواشی های آن بوده است؛ فرسوده گشته و از فراموش شدن اهداف اولیه شکل گیری اش رنج می برد.

سخن از پروژه مصلی امام خمینی (ره) با انگیزه های بسیار، مملو از شور و هیجان در سال های اولیه دهه ۶۰ آغاز شد. در دورانی که مصلای تنها مفهوم نمازگاه و محل نمازگزاری را می داد. در آن روزها حتی طرح های بین المللی ارسال شده از اقصی نقاط جهان، نتوانست رضایت متولیان را جلب کند و درخور این مکان مقدس گردد. سختگیری و ریز بینی در مقام طرح آنقدر شدت داشت که در نهایت گزیده ای از ویژگی های نیکوی طرح های برتر توسط پرویز موید عهد در یک طرح جمع آوری شده و مورد تائید جمیع اساتید و مسئولان قرار گرفت. آن زمان هنوز کسی از پیچ و خم نامتناهی اجرا خبر نداشت. سخن تنها از ساخت مجموعه بود که محل برگزاری یکی از بزرگترین فریضه های اسلام باشد و شان جامعه اسلامی را به جهان نشان دهد. سخن از ساخت نمازگاهی بود که یادآور سادگی نمازخانه های صدر اسلام بوده و ارزش های والای اسلامی را متجلی گردد. اینگونه بود که شهروندان تهرانی و هموطنان ایرانی با چشمی مشتاق و دلی امیدوار به آغاز پروژه چشم دوخته و انتظار روز افتتاح را کشیدند. انتظاری که این روزها در پس سوال های بسیار و بسیار گم شده است.

البته که مردم با گذشت سال ها سوالاتشان را فراموش نخواهند کرد. هنوز هم آگاهند که برگزاری نمازهای جمعه در گرما و سرما و شرایطی بعضاً بسیار دشوار حقشان نیست. هنوز هم در دلشان تکرار می کنند که چگونه می شود که محل صلاه، حال محل برگزاری نمایشگاه های متفرقه شده است و در عوض دانشگاه محل برگزاری نماز! اعتراضات مکرر آن ها و حتی همسویی مراجعان به نمایشگاه ها با کلام حقشان، نشان از درخواست های نوامیدانه مردم برای دستیابی به عملکرد راستین این مجموعه دارد. مردم به خاطر میسپارند که مسئولین امر بارها و بارها اتمام پروژه را منوط به اختصاص بودجه های مازاد دانسته اند. بودجه هایی که هم اختصاصشان مبهم بوده و هم به ثمر رساندن وعده شان. مگر نه آنکه در سال ۱۳۹۰ اعلام شد که در صورت تخصیص بیش از ۸۰۰ میلیارد تومان پروژه در سال ۱۳۹۵ به بهره بردای خواهد رسید. اکنون در حالی که نیمه نخست سال ۱۳۹۵ درگذار است، همچنان صدای آشنای کمبود بودجه برای وعده های صده ۱۴۰۰ به گوش میرسد. البته با توجه به عمر مجموعه به نظر می رسد این بار هزینه های مقاوم سازی و تحکیم آن نیز باید به طومار مورد نیاز افزوده شود.

مردم حتی فراموش نمی کنند که این بودجه ها هربار چندین برابر بودجه سالانه هریک از معاونت های زیر مجموعه شهرداری بوده اند. اما درمانده از جستجوی متولی اصلی پروژه حتی نمی دانند اعتراض خود را به کجا برند. قدرتنمایی پی در پی سازمان ها برای نمایانی من می توانم ها، تنها بنای ناتمام مصلی تهران را فرسوده کرده و بر بی اعتمادی شهروندان به مسئولان دامن زده است. البته دقت کنیم متولی سازمانی امر مسلماً واضح است، اما ظاهراً متولی پاسخگویی به سوالات مردم، تنها کمبود بودجه و عدم هماهنگی های بین سازمان است. تغییر دستگاه اجرایی طرح از نهاد ریاست جمهوری به وزارت راه و شهرسازی در سال ۱۳۸۵ نیز مزید بر علت شده است. در ادامه چنین تغییری از سال ۱۳۸۶ به بعد تعداد زیادی قرارداد برای اتمام ساخت پروژه با پیمانکاران منعقد گشته است که تمامی آنها پیشرفت فیزیکی زیر ۸۰ درصد داشته اند که مطالبات آنها نیز کامل پرداخت نشده است.

هچنین مردم می خواهند بدانند به راستی چرا مصلی امام خمینی (ره) به این روز افتاده است؟ چرا باید زمان ساخت این پروژه اینچنین طولانی گردد؟ هزینه های هزار میلیاردی ساخت آن تاکنون از کجا تامین می شود؟ مگر نه آنکه اگر موضوع ساخت شهرک مسکونی بود، نهایت زمان طول کشیدن فرآیند اجرای آن در یکسال خلاصه می شد؟ هرچه لوکس تر، البته زمان کمتری نیاز داشت! شاید جاذبه تجاری و اقتصادی مصلی امام خمینی (ره) آنقدر ضعیف بوده که حتی در برابر سود اقتصادی برگزاری نمایشگاه های مختلف و بازارچه های فصلی سر خم نموده و مغلوبشان گشته است. حال در روزهایی که بررسی استحکام سازه ای مجموعه و تقویت بخش های مختلف آن به مهندسین مشاور سپرده می شود، به نظر میرسد مصلی امام خمینی (ره) سال های نخستین فرسودگی را تجربه می کند و هنوز هم نتوانسته بستر منزه برگزاری نماز گردد. با توجه به عمر مصالح و تکنولوژی ساخت، با طی چنین زمانی، آینده پروژه چگونه خواهد بود؟

نه آنکه پاسخ برای سوالات وجود نداشته باشد، کسی را شهامت گفتنش نیست. پاسخ ها همه به گونه ای مبهم ارائه می شود که کسی نتواند عمق موضوع را دریابد. هر پاسخی خود ده ها سوال است. چرا باید تا این حد اعداد و ارقام متفاوتی از هزینه ها و زمانبندی و .... بشنویم؟ چرا هیچ دو خبری با هم منطبق نیستند؟ همکاری همزمان تعداد کثیری از پیمانکارن در بخش های مختلف اسکله، نما، کف و... چرا فاقد نمود بیرونی است ؟

این روزها تمام آنچه از مصلی امام خمینی (ره) به گوش می رسد نه خبر خوش اتمام آن بلکه صدای اعتراض مدیران و شهروندان آمیخته به برنامه های نمایشگاه ها می باشد!! اینهمه درگیری و حاشیه و خبر حول پروژه ای با پیشرفت نامحسوس، گاهی ما را به لبخند وا می دارد. در شرایطی که حتی برای نیروی کار نیز بعضاً از سربازان وظیفه استفاده شده است، چرا باید همچنان اندر خم یک کوچه بمانیم؟ زمینی را که قادر بود مسکن بیش از چندین هزار خانوار را تامین کند برای این مکان والا در نظرگرفتیم و حال از بار مسئولیت آن شانه خالی می کنیم. البته که مردم فراموش نخواهند کرد اما چرا ما که خودمان را خدمتگزاران خلق الله می دانیم فراموش کرده ایم؟ جالب آنکه چنین تجربیاتی نه تنها در تهران بلکه در کلانشهرهای دیگر نظیر اصفهان نیز شاهد بودیم. گویی بار دیگر شهر تهران به عنوان پرچم دار ناموفقی پروژ های عمرانی توجیه کننده مشکلات شهرهای دیگر شده است. اگرچه حتی در سایر کلانشهرها نیز این سنگ بزرگ بلاخره زده شده و تنها در تهران همچنان نشان نزدن باقی مانده است.

با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از خبرگزاری مهر، تاریخ انتشار29 تیر 95 ، کد مطلب:3717233: www. mehrnews.com