شعار سال: امید؛ میانگین احتمالی است که فرد یا جامعه برای دستیابی به اهدافش در نظر میگیرد. در دوران سنت رویکرد تقدیرگرایانه بر افراد و جوامع حاکم بود. اگر صحبت از امید میشد و برای مثال شاعر میگفت: «در ناامیدی بسی امید پایان شب سیه سپید است»؛ اولا منظور؛ امید فردی و شخصی بود که ربطی با حرکتهای گروهی و جمعی یا همان امید جامعوی نداشت و دوم اینکه؛ حتی این امید فردی هم بیشتر امید به تقدیر و سرنوشتی بهتر بود؛ نه امیدی که ناشی از سوژگی و کنشگری باشد.
گاهی افراد ناامید به نوعی توهم و خیالپردازی دچار میشوند و به نیرو و ارادهای خارج از وجود خود دل میبندند. فرد بیماری که از درمان پزشکان ناامید شده و به دعانویسی و جادوگری پناه میبرد؛ ممکن است بسیار هم امیدوار شود اما این امیدواری بسیار خطرناکتر از ناامیدی کامل است؛ زیرا درشرایط ناامیدی فرد از وضعیت خود آگاهی دارد اما در شرایط «امید واهی» فرد حتی نمیداند که ناامید است...
دکتر نظام بهرامی کمیل
(منتشر شده در سالنامه روزنامه اعتماد- نوروز ۹۹)
برگرفته از فضای مجازی