شعار سال : شرایط بخش کشاورزی به‌ویژه در سطح بهره‎برداران کشاورزی به‌سرعت در حال تغییر است و این‎که تصور شود بهره‎برداران کشاورزی در شرایط ایستایی بسر می‎برند و رفتارهای تولیدی همانند گذشته دارند، یک خطای راهبردی محسوب می‎شود زیرا آن‎ها تلاش دارند در بسترهای شکل‌گرفته فرایندهای تولیدی را داشته باشند و همواره تلاش دارند از دیگر کشاورزان یاد بگیرند که چه محصولی تولید کنند و به چه روشی تولید حداکثری داشته باشند و از فناوری‎ها استفاده کنند. نوع مدیریت در سطح بهره‎برداری‎های کشاورزی کاملاً عملیاتی و مبتنی بر دانش بومی و مهارت‎های حرفه‎ای است و بر اساس اطلاعات حرفه‎ای- تجربی تصمیم می‎گیرند نه در خلأ و بر اساس اطلاعات ناشناخته. به‎بیان‎دیگر، تلاش دارند در محیط کاملاً متغیر و پُر ریسک کشاورزی به‎گونه‎ای تصمیم‌‎گیری کنند که ریسک آن‎ها را در فرایند تولید حداقل کند.

نهاد عالی کشاورزی دارای 4 مجموعه تحقیقاتی- آموزشی، برنامه‎ریزی - سیاست‎گذاری، پشتیبانی- خدماتی و عملیاتی- اجرایی است. اگرچه سه مجموعه اول از اهمیت بالایی برخوردار می‎باشند اما بدون کارکرد درست مجموعه عملیاتی- اجرایی، آثار سه مجموعه اول در صحنه میدانی ظهور نخواهد یافت و عملاً تمام کارکردها تنها هزینه خواهند بود. با توجه به هدف‎گذاری‎های کلان برای بخش کشاورزی در جهت تأمین امنیت غذایی و نیز ارتقای ضریب خوداتکایی برای دستیابی به خودکفایی کشاورزی، مشخص است که برای هماهنگ شدن نهاد عالی کشاورزی با خط مقدم تولید یعنی سطح کشاورزان، لازم است مجموعه عملیاتی- اجرایی تقویت شود تا با بخش عملیاتی سطح مزرعه هم‎افزایی لازم را داشته باشد. به بیان ساده‎تر، رویکرد مدیریتی گذشته در سطح عملیاتی- اجرایی جهاد کشاورزی پاسخگوی نیازها و مسائل سطح بهره‎برداری‎های کشاورزی و نیز سطح سایر فعالان زنجیره تأمین کشاورزی نخواهد بود و باید تغییر رویکرد مدیریتی در این سطح رُخ دهد. با توجه به این نکته به نظر می‎رسد در سطح عملیاتی- اجرایی مدیران علاوه بر دانش قوی کشاورزی و شناخت جغرافیای کشاورزی منطقه‎ای، باید به‎جای هماهنگ‌کننده بودن و تکرارکننده صحبت‎های فرماندهی نهاد عالی کشاورزی، کاملاً عملیاتی و میدانی و مبتنی بر مأموریت‎ها و هدف‎گذاری‎های منطقه‎ای باشند تا بتوانند مدیریت خط مقدم تولید و به‎تبع آن سایر عناصر زنجیره را با پیاده‎روی‎های میدانی و ارتباطات نزدیک نه صرفاً از منظر اطلاع از مسئله‎ها، بلکه به جهت ورود سریع و به‌موقع به میدان عملیات داشته باشند و به‌اصطلاح خود یک جهادگر کشاورزی (کشاورز با مدیریت منطقه‎ای و محلی) باشند و کل ساختار جهاد کشاورزی‌های منطقه‎ای و محلی را نیز کاملاً عملیاتی تدارک ببینند تا نقصان و اختلالی در هدف‎گذاری‎های کمی و کیفی منطقه‎ای اتفاق نیفتد و مدیریت‌‎های منطقه‎ای و محلی بتوانند پاسخگوی تعهدات پذیرفته‌شده باشند. در چنین ساختاری از مدیریت جهاد کشاورزی، اولاً برای نهادهای کشاورزی خصوصی وظایف عملیاتی تعریف کرده و آن‎ها را در عمل وارد میدان کرده به‎گونه‎ای که مشارکت آن‎ها در صحنه واقعی و نتیجه‎محور خواهد بود و ثانیاً قاطبه کشاورزان و فعالان زنجیره، پشتیبانی واقعی و نزدیک را در عمل احساس کرده و پرتوان‎تر از گذشته به تولید و ارائه خدمات در طول زنجیره کشاورزی خواهند پرداخت. در شرایطی که تفویض برنامه‎ریزی و سیاست‎گذاری از نهاد عالی کشاورزی به جهاد کشاورزی‌های منطقه‎ای (استان‎ها) صورت گیرد 80 درصد ساختار نیروی انسانی آن‎ها عملیاتی و 20 درصد نیز در چارچوب برنامه‎ریزی و سیاست‎گذاری منطقه‎ای عمل خواهند کرد اما جهاد کشاورزی در سطح شهرستان‎ها کاملاً عملیاتی خواهند بود. ستاده و نتیجه نهایی چنین تغییر رویکرد مدیریتی می‎تواند منشأ تحولات مثبت در بخش کشاورزی منطقه‎ای و درمجموع کل کشور باشد

 امید این‎که تغییر رویکرد مدیریتی در سطح عملیاتی- اجرایی به‎طور جد در دستور کار واحدهای استانی و به‎تبع آن واحدهای شهرستانی قرار گیرد تا در عمل مدیریت موزاییکی در سطح عملیاتی نتیجه‎های مطلوب مبتنی بر هدف‎گذاری‎های منطقه‎ای انجام‌شده را رقم بزند و کشاورزی از ساختارهای رفتاری گذشته خارج و با تحولات سطح مزرعه و درنهایت طول زنجیره تأمین کشاورزی به جهت عملیاتی هماهنگ‎تر شود.                                                     

پایگاه تحلیلی خبری شعار سال ، برگرفته از فضای مجازی