به گفته این مسافر، نفس تنگی شدید مانع از این می‌شد که بتوانم به راحتی تنفس می‌کنم؛ میهمان داران این پرواز با اطلاع از وضعیت بد جسمانی‌ام، کپسول اکسیژن آورده و سعی در بهبود وضعیت بنده داشتند ولی با گذشت زمان نفس تنگی افزایش می‌یافت و صورتم بی حس می‌شد.

بی حسی صورت به اندازه‌ای بود که قدرت تکلم را نیز از دست داده بودم ولی با این وجود هیچ پزشکی برای اطلاع از وضعیتم حضور نیافت و به تعبیر دیگر در این هواپیما پزشکی مستقر نبود.

با وخامت اوضاع، میهمان دار این پرواز از مسافرین درخواست کرد که اگر پزشک و یا پرستاری در این سفر حضور دارد، اقدام به معاینه و درمان من کند.

یکی از دانشجویان پزشکی تنها با معاینه رنگ صورتم دارویی را تجویز کرد که هیچگونه بهبودی در روند درمانی‌ام نداشت.

آنچه را که میهمان داران و آن دانشجوی پزشکی از وضعیت من استنباط می‌کرد، تنها استرس پرواز بود، این در حالی است که من با سختی تمام نفس می‌کشیدم.

در طول مسیر از اکسیژن هوا استفاده می‎‌کردم ولی متوجه آن شدم که یکی از میهمانداران به همکار خود گفت: گاز اکسیژن را قطع کنیم چون برای برگشت به این گاز احتیاج پیدا می‌کنیم.

با تمام نفس تنگی این پرواز هوایی به پایان رسید و دریغ از حضور پزشکی که در موقع پرواز مسافران را همراهی کند.

با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از پایگاه خبری مشهد پیام، تاریخ انتشار: شنبه 10 مهر 1395، کدخبر: 1902168، www.mashhadpayam.ir