نگاهی به آمار‌های موجود آموزش‌های فنی و حرفه‌ای گویای نقصان این آموزش‌ها و نیاز به توسعه متوازن آن در همه کشور‌ها است:

۱-در کشور سالانه کمتر از ۶۵۰ هزار نفر در دوره‌های فنی و حرفه‌ای آموزش می‌بینند در حالی که جمعیت فعال کشور در حدود ۲۵ میلیون نفر هستند که بیش از ۳ میلیون نفر آن‌ها را جمعیت بیکار تشکیل می‌دهد به عبارت دیگر این تعداد آموزش‌ها فقط پاسخگوی بخش کوچکی از متقاضیان است.

۲-علیرغم ارتقاء دانش فنی در حوزه‌ی صنعت و کشاورزی کشور و تعریف مشاغل جدید در حوزه‌های فناوری متاسفانه آموزش‌های فنی و حرفه‌ای از نظر کیفی تغییر قابل ملاحظه‌ای نکرده و دوره‌های آموزشی موجود پاسخگوی نیاز فرصت‌های شغلی نیست.

۳- از آنجا که برخی از رشته‌های دانشگاهی منجر به دستیابی به فرصت‌های شغلی مناسب نخواهد شد لذا سازمان آموزش فنی و حرفه‌ای کشور لازم است برای این گروه از متقاضیان نیز استاندارد‌های مناسب آموزش و دوره‌های خاصی را پیش بینی نماید در حال حاضر سالانه بیش از ۱۵۰ هزار نفر از کارآموزان مراکز فنی و حرفه‌ای را فارغ التحصیلان دانشگاهی تشکیل می‌دهند.

رئوس برنامه‌های آموزش‌های فنی و حرفه‌ای

۱) آموزش‌های فنی و حرفه‌ای فصل مشترک منافع کارگران و کارفرمایان محسوب میشود از این رو با تقویت این آموزش‌ها در اجرای تکالیف دولت در قانون برنامه پنج ساله پنجم با رویکرد حمایت از تولید و سه جانبه گرایی همکاری فعال با تشکل‌های کارگری و کارفرمائی و انجمن‌های صنفی در زمینه ارتقاء مهارت نیروی‏کار شاغل آن‌ها مورد توجه خاص قرار خواهد گرفت.

۲) آموزش و تربیت نیروی‏ کار متخصص، ماهر و نیمه‏ ماهر مورد نیاز صنایع و خدمات کشور و برنامه‏ ریزی آموزشی برای افراد شاغل وجویای‏ کار فاقد مهارت، براساس سیاست‌های کلی دولت در بخش‌های صنعت، کشاورزی وخدمات.

۳) ایجاد شرایط یکسان و برابر جهت برخورداری کلیه آحاد جمعیتی کشور از امکانات آموزش‌های فنی‏ وحرفه‏ ای.

۴) مطالعه مستمر شرایط اقتصادی و بازارکار، از حیث توسعه فناوری‏ها و نیروی‏ انسانی به منظور پیش‏ بینی امکانات و منابع مورد نیاز.

۵) تهیه‏ و تنظیم برنامه‏ های توسعه کمی وکیفی آموزش‌های فنی ‏وحرفه ‏ای و اجرای این آموزش‌ها مبتنی بر نیاز‌های بازارکار برای افراد‏جویای‏ کارِ فاقد مهارت در گروه‌های مختلف‏ سنی‏ و تحصیلی وارتقاء مهارتِ‏ شاغلین. (مواد ۱۰۷ و ۱۲۱ قانون‏کار جمهوری ‏اسلامی‏ ایران)

۶) برقراری ارتباط مداوم با مؤسسات آموزشی داخلی و سازمان‌های بین المللی ذیربط به منظور کسب تازه‌ترین اطلاعات مربوط به آموزش‌های فنی وحرفه‌ای با هدف ارتقاء کیفی و کمی برنامه‌های آموزشی.

۷) تأمین و تربیت مربیان مورد نیاز سازمان و تنظیم و اجرای برنامه‏ های آموزشی کاربردی (کارگاهی) ضمن خدمت، به منظور ارتقا دانش فنی مربیان و آشنایی آنان با فناوری‌های جدید.

۸) برنامه‏ ریزی و تعیین ضوابط مربوط به نحوه مشارکت بخش‏ خصوصی در اجرای آموزش‌های فنی‏ وحرفه ‏ای و تشویق وترغیب آنان به این امر وصدور مجوز تأسیس آموزشگاه‏ های آزاد فنی‏ وحرفه ‏ای و اعمال نظارت لازم بر فعالیت آنان.

۹) ارائه مشوق‌های لازم به سرمایه گذاران بخش خصوصی و تعاونی در زمینه ایجادو گسترش آموزشگاه‌های آزاد فنی و حرفه‌ای به منظور توسعه کمی و کیفی آموزش‌های مهارتی در بخش غیر دولتی.

۱۰) تهیه طرح‌های تأمین، تکمیل، توسعه و تجهیز مراکز آموزش فنی‏ وحرفه‏ ای کشور از طریق مطالعه، بررسی و استفاده از تجربیات کشور‌های صنعتی و توسعه یافته وبازسازی و نوسازی و تجهیز مراکز آموزش فنی وحرفه ای.

۱۱) تقویت حوزه پژوهش و برنامه ریزی سازمان آموزش فنی و حرفه‌ای کشور به منظور تدوین استاندارد‌های جدید متناسب با فناوری‌های روز و نیاز‌های بازار کار کشور در بخش‌های صنعتی، معدنی، کشاورزی، گردشگری و خدماتی.

۱۲) تهیه و تنظیم برنامه و معیار‌های سنجش مهارت و توانائی‏ های کارآموزان قبل از ورود به دوره آموزشی، در حین دوره آموزشی و در پایان دوره آموزشی و اعطاء گواهینامه‏ بین المللی مهارت حرفه‏ای به واجدین شرایط.

۱۳) مشارکت فعال در سازمان بین المللی آموزش‌های فنی و حرفه‌ای (IVTO) و تبادل تجربیات با سایر کشور‌ها به منظور به روزرسانی استاندارد‌های آموزشی

۱۴) اجرای طرح‌های شناسائی صنایع و مشاغل موجود و پیش‏بینی مشاغل جدید براساس طرح‌های در دست اجراء در سطح کشور، با هدف تدوین استاندارد‌های آموزشی مورد نیاز و برنامه ‏ریزی و اجرای آموزش‌های فنی ‏وحرفه‏ ای مطابق نیاز‌های فعلی و آتی بازار کار.

۱۵) مطالعه و تدوین برنامه‏ های آموزشی مهارتی متناسب با نیاز بازار کار و برنامه‏ های اقتصادی کشور.

۱۶) مطالعه تحولات فناوری‏ های کشور و نیز آموزش آخرین دستاورد‌های علمی وصنعتی به منظور بهره گیری در تدوین استاندارد‌های جدید.

۱۷) بسترسازی، برنامه‏ ریزی و استقرار قانون الزام فراگیری آموزش‌های فنی‏ وحرفه ‏ای برای اشتغال به کار (مصوب مجلس شورای اسلامی)

۱۸) بسترسازی، برنامه ‏ریزی و استقرار آئین‏ نامه صدور پروانه مهارت‏ فنی نیروی‏ کار ماهر و نیمه ماهر موضوع ماده ۴ قانون نظام مهندسی.

۱۹) احیای آموزش‌های رشته‌های مربوط به صنعت ساختمان موضوع قانون نظام مهندسی ساختمان و آیین نامه‌های آن به منظور تربیت نیروی ماهر برای فعالیت‌های عمرانی کشور

۲۰) بسترسازی، برنامه ‏ریزی و استقرار موضوع ماده ۱۶ و ماده ۳۵ قانون نظام صنفی و سایر قوانین مربوطه.

۲۱) به کارگیری نتایج آمار و صفات کیفی و کمی آن در مناطق مختلف کشور و برنامه ‏ریزی‏ های لازم در امر آموزش‌های فنی ‏وحرفه‏ ای به منظور رفع نارسائی‏ ها و مشکلات موجود به منظور رفع انحرافات بوجود آمده در برنامه‌های آموزشی.

۲۲) همکاری با سازمان بین‏المللی کار (I.L.O) به منظور استفاده از ظرفیت‌های آن سازمان برای ارتقا سطح علمی مربیان و همکاری‌های دوجانبه آموزشی.

۲۳) بهره‏ گیری از امکانات فنی وسرمایه‏ ای کمک‌های مردمی و بخش‌های دولتی، غیردولتی (عمومی، تعاونی) وخصوصی برای توسعه آموزش‌های فنی ‏وحرفه‏ ای کشور.

۲۴) نظارت، کنترل و ارزیابی اجرای برنامه ‏های آموزشی مراکز آموزش فنی ‏وحرفه‏ ای دولتی و غیردولتی.

۲۵) همکاری، هماهنگی و مشارکت با مدیران صنایع در زمینه تأمین مراکز کارآموزی در جوار و یا نزدیکی واحد‌های تولیدی و صنعتی به منظور ارتقا دانش فنی و مهارت کارگران شاغل در این واحد‌ها با هدف افزایش بهره وری آن‌ها و تامین اشتغال پایدار برای کارگران.

۲۶) برگزاری المپیاد‌های مهارت ملی و مشارکت در المپیاد مهارت بین ‏المللی به منظور انتقال تجربیات آموزش‌های فنی وحرفه ‏ای جهانی به داخل کشور.

۲۷) ایجاد شبکه و پایگاه اطلاعات علمی آموزش‌های فنی‏ وحرفه‏ ای و اطلاع رسانی و راهنمائی متقاضیان.

۲۸) راه اندازی مجدد کمیته کتاب به منظور تدوین کتاب‌های درسی مطابق استاندارد‌های مهارتی.

۲۹) تهیه و تدوین معیار‌های سنجش توانائی ‏های متقاضیان فراگیری آموزش‌های فنی ‏وحرفه‏ ای.

۳۰) تهیه و تولید منابع آموزشی و کمک آموزشی شامل: بسته‏ های آموزشی (سخت افزار و نرم افزار‌های آموزشی) و وسایل کمک آموزشی.

۳۱) مطالعه و اجرای طرح‌های پژوهشی آموزش‌های فنی ‏وحرفه ‏ای به منظور بررسی اثربخشی آموزش‌های فنی وحرفه ‏ای در انجام وظایف شغلی و آسیب شناسی آموزش‌های فنی‏ وحرفه ‏ای.

۳۲) ارزیابی مهارت و دانش فنی مربیان به منظور بروز رسانی و ارتقاء مهارت آنان متناسب با فناوری‏ های روز.

۳۳) ایجاد امکانات رستوران و خوابگاه و سایر امکانات پرورشی از قبیل امکانات ورزشی و رفاهی براساس مطالعه جامع در برخی از مراکز آموزش فنی و حرفه‌ای با هدف پاسخگویی به نیاز آموزشی برخی متقاضیان ساکن در مناطق فاقد امکانات آموزش فنی وحرفه‌ای از طریق پذیرش در این مراکز ویژه و جلوگیری از سرمایه‏گذاری‏های فاقد توجیه فنی و اقتصادی برای ساخت و تجهیز مراکز آموزشی در مناطق مختلف کشور.

۳۴) تقویت آموزش‌های سیار در مناطق روستایی کشور به منظور امکان ایجاد فرصت‌های شغلی در این مناطق و پیشگیری از مهاجرت‌های بی رویه.

۳۵) ارتقای سطح آموزش‌های فنی و حرفه‌ای از درجه دو به درجه یک و از درجه یک به دوره‌های تخصصی

۳۶) توسعه رشته‌های آموزش فنی و حرفه‌ای به صورت متوازن در همه نقاط کشور

۳۷) گسترش دوره‌های اموزش فنی و حرفه‌ای با اولویت فناوری‌های جدید، رشته‌های کشاورزی، مشاغل خانگی و سایر رشته‌های مورد نیاز بازار کار داخل و خارج از کشور

۳۸) برقراری دوره‌های آموزش فنی و حرفه‌ای در ندامتگاه هاو پادگان‌های سراسر کشور از طریق آموزش‌های سیار

۳۹) توجه خاص به ارتقای آموزش‌های مربوط به شاخه‌های مختلف IT بمنظور کمک به رشد فعالیت‌های بازرگانی، فرهنگی و تولیدی در کشور همچنین تقویت اشتغال خانگی

۴۰) ارتقاء جایگاه جمهوری اسلامی ایران در سازمان بین المللی آموزش‌های حرفه‌ای (IVTO)

۴۱) تدوین استاندارد‌های آموزشی و ارائه آموزش‌های فنی و حرفه‌ای ویژه فارغ التحصیلان دانشگاهی

۴۲) تدوین استاندارد‌های آموزشی و ارائه آموزش‌های فنی و حرفه‌ای ویژه افراد معلول و کم توان