سیاست‌های کلی برنامه هفتم توسعه ، توسط رهبر معظم انقلاب ابلاغ گردید، سیاست‌هایی که حاصل تلاش عزیزان دبیرخانه مجمع تشخیص مصلحت نظام بود. اما این سیاست‌ها ضمن راهگشا بودن با نقد‌های اصلاحی برخی از کارشناسی مواجه شده است. بعنوان نمونه، سیاست‌ها با توجه به انتظارات خاص صورت پذیرفته از آن (رشد ۸ درصدی اقتصاد، تک رقمی شدن تورم، تامین بودجه جاری دولت از مالیات و ...) بیشتر جنبه آرمانی پیدا کرده و از واقع گرایی در میدان عمل، دور شده است. محوریت چندگانه عدالت، توسعه و مبارزه با فقر، چندان مورد تاکید عملیاتی قرار نگرفته است. فساد ستیزی و مقابله با رانت و ویژه خواهی در سیاست‌های کلی وضعیت مشخص ندارد. توسعه سیاسی و افزایش مشارکت‌های مردمی، بشکل کم رنگی در این ابلاغیه دیده می‌شود؛ لذا به نظر می‌رسد که برنامه هفتم توسعه نیز به سرنوشت شش برنامه قبل دچار شده و به زودی شاهد یک رونویسی ۷۰ درصدی از روی دست برنامه‌های شش گانه قبلی، بنام برنامه هفتم توسعه باشیم. از همه مهمتر، نظارت بعنوان پاشنه آشیل موفقیت و عدم موفقیت در این روند برنامه ریزی جایگاهی ندارد. بنظر می رسد متخصصان و دستگاه های اجرایی می بایست ، ضمن همراستایی با منویات رهبر معظم انقلاب، با نوعی آسیب شناسی اصلاحی و توانمندی در غلطان سازی سیاست های کلی، حداکثر تلاش خود را برای تحقق اهداف بکار گیرند.