دوم و هدف اصلی این نوشتار آن است که تا کی باید به سبب سهل انگاری و سوء مدیریت مسئولان و کاردان نشناسی آنها و برخورد های غیرمسئولانه شان، جامعه ی ما سرمایه های انسانی خود را کشته و سوخته و دست و پا شکسته و خون آلود ببیند؟

چرا باید مسئولان مربوط در چنین مواقعی پیش بینی های لازم نکرده و آمادگی حتی نسبی نداشته باشند؟ مگر ما نهادهایی در این زمینه نداریم و مگر نباید این نهادها پیوسته آماده و گوش به زنگ این حوادث باشند؟

باید پرسید که فاصله ی «هفت خوان » تا سمنان و دامغان چقدر است؟ و کمک به این آسیب دیدگان دردمند بی گناه چه وقت و با چه وسایل و تجهیزاتی رسیده است؟

در اینجا لازم است که به افکار عمومی پاسخ داده شود که آیا آمادگی و سرعت نیروهای امدادی به نقطه ی هدف و سانحه، طبق استانداردهای کشور ما نه استاندارد های جهانی- بوده است یا خیر؟ به عنوان مثال آیا دستوری صادر شده است تا جهت اسکان موقت زائران و مسافران و بازماندگان، تمامی زائرسراهای ادارات، بدون فوت وقت آماده ی پذیرش شوند و لوازم مورد نیاز در دسترس شان قرار گیرد؟ آن هم در سرمای 12 درجه زیر صفر؟ یا سواره ای را می مانستیم که هیچ غم پیاده ندارد؟ اگر مواردی که نوشته شد، مطلوب و به موقع و طبق استاندارد های موجود بوده است، نیاز به قدردانی و تشویق دارد و اگر نبوده است در این زمینه به افکار عمومی که به شدت نگران بازتاب قانونی و منصفانه است، باید پاسخ داده شود.

در مورد حوادث باید گفت که اتفاقاتی این چنین در جهان و به ویژه در کشورهای پیرامون ما هم، کم نیست و برای همین، نامش را حوادث غیرمترقبه گذاشته اند واز وقوعش گریزی و گزیری نیست و قابل تحمل است اما اگر وقوع حادثه از سوء تدبیر و غفلت انسانی ناشی شده باشد، هیچ جای توجیه و شانه خالی کردن از زیر بار مسئولیت نیست و خاطی باید به عدالت سپرده شود و همه ی مسئولانی که چنین مدیر و مامور سهل انگاری را منصوب کرده اند باید به علت «نشناختن و گزینش نیروی قابل» از کار برکنار و به اندازه ی جرم عمدی یا سهوی که بر آنها مرتبت است، مجازات شوند»

افکار عمومی ضمن آن که به شدت غم زده ی حوادث «هفت خوان» و «حله» است و خون بر دل و اشک بر چشم دارد، چشم به راه آن است که برای یک بار هم که شده این سنت پسندیده ی کشورهای پیشرفته را که به نوع انسان احترام می گذارند، در کشور خود اجرایی ببیند و خبر استعفای دسته جمعی از صدر تا به ذیل از وزیر بلند پایه تا مسئولان دون پایه را بشنود تا عبرتی باشد برای همه ی مسئولان متصدی امور تا باری به هر جهت بر صندلی پایه بلند خود ننشینند و اوقات را به روزمرگی نگذرانند.

و سخنی نیز با دولت و دستگاه های فرهنگی و خانواده هاست تا فرهنگی نهادینه شود و آن چنان ارزش هایی انسانی و اخلاقی در جامعه ی ما و در وجود فرزندان ما جای گیر باشد که در مقابل همنوع احساس مسئولیت کنند و جان و مال و ناموس دیگران در نظر آنان ارزشمند و قابل احترام و مصونیت جلوه کند آن چنان که از چنین فضای مساعدی و انسانی « ریزعلی خواجوی » بیرون آید تا با سوزاندن لباس های خود در آن هوای یخ زده جان صدها مسافر را از حادثه ی پیش رو نجات دهد و فرزندانی بپرورد مانند «پترس» پسرک فداکاری که با انگشت خود سوراخ سد را ببندد و در سوز سرمای هلند در همان حالت تا ساعت ها بماند به این هدف که آن روزنه ی سد بیشتر نشود و سد را نشکند و جان مردم شهر به خطر نیفتد، حال آن مرد کارگر آذربایجانی و آن پسرک فداکار هلندی را با این مسئول و مسئولان راه آهن قیاس کنید بدانید که تفاوت از کجا تا به کجاست؟

همین دلایل و علل بالا بود و هست که نگارنده در مقاله ای نوشت که بزرگ ترین کار موثر و مطلوب روحانی در دوران ریاست جمهوری اش باید ایجاد تحولی بنیادین در ساختار اداری و اجرایی کشور باشد، چرا که جامعه ی اداری و اجرایی ما «ریزعلی خواجوی» و آن «پسرک فداکار» را کم دارد.

با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از خط خبری سمنان لاین، تاریخ انتشار: - ، کدخبر: - ، www.semnanline.com