شعارسال : مین‌ها،‌ یادگار 55 ساله جنگ جهانی دوم‌اند. آنها فرق پوتین‌های سربازی را با کفش‌های کوچک کودکانه تشخیص نمی‌دهند. ترکش‌های جنگ‌اند که پس از صلح هم، همچنان به بودنشان ادامه می‌دهند.

مین‌هایی به تعداد 90 تا ۱3۰ میلیون در زیرِ خاک‌ِ حدودِ 70 کشور پنهان شده‌اند. چهار میلیون آنها باقی‌مانده جنگ جهانی دوم‌اند. علاوه بر اینها، ۲۳۰ میلیون مین در زرادخانه‌ها وجود دارد.

پای گشین که در پی انفجار مین قطع شده، تاکنون سه بار تحت عمل جراحی قرار گرفته است.

عراق، کامبوج، ویتنام، کلمبیا، آلبانی، بوسنی، کرواسی، اتیوپی، افغانستان، مصر، و ایران از جمله آلوده‌ترین کشورها به مین هستند. هرچند آمار دقیقی از میزان مین‌ها و تلفات ناشی از انفجارشان وجود ندارد اما براساس برخی تحقیقات در سال‌های گذشته، سالانه 24 هزار نفر در جهان جان خود را در اثر انفجار مین یا مهمات عمل نکرده از دست می‌دهند و هر هفته 1200 نفر مجروح و 800 نفر کشته‌ می‌شوند.

همه اینها باعث شد که جمعی از کشورها به فکر محدود کردن و منع استفاده از مین‌های زمینی «ضدنفر» بیفتند و سرانجام، دسامبر ۱۹۹۷ میلادی، این کشورها در شهر «اُتاوای» کانادا گردهم آمدند و مواردی را به تصویب رساندند که به «پیمان اُتاوا» معروف شد. در این پیمان‌نامه کشورهای عضو بر منع به‌کارگیری مین‌های ضدنفر، انهدام ذخایر مین‌های ضدنفر، جلوگیری از گسترش، تولید، فروش یا انتقال مین‌ها تاکید کردند. تاکنون ۱۵۷ کشور به این پیمان پیوسته‌اند اما ۳۷ کشور از جمله ایران هنوز عضو پیمان اتاوا نیستند.

محمدهادی ۱۲ ساله، اسفند ماه ۱۳۹۳ هنگام بازگشت از مدرسه در منطقه مرزی مهران روی مین رفت و پس از 20 روز بستری بودن در بیمارستان اهواز، در گذشت.

جنگ تحمیلی عراق علیه ایران باعث شد که پس از جنگ در بخش وسیعی از مناطق کشور ما انواع مین و مواد منفجره عمل نکرده، باقی بماند. در بیش از 4.2 میلیون هکتار از مناطق مرزی بیش از ۱۶میلیون مین کاشته شده که حدود 2.4 میلیون هکتار از این میزان اراضی همچنان آلوده به مین است. به مرور زمان این مین‌ها به دلیل عوامل جوی، باران، برف و وزش بادهای سنگین، جابجا و حساس‌تر شده‌اند و خطرناکتر از روز اول عمل می‌کنند و چون هیچ نقشه‌ای، حتی از مکان‌های احتمالی آنها، وجود ندارد پاکسازیشان دشوارتر از گذشته شده است.

در ایران هرچند عملیات پاکسازی همچنان ادامه دارد و برنامه‌های مختلف آموزشی و آگاهی‌بخشی برای پیشگیری از تکرار انفجار مین اجرا می‌شود اما همچنان پنج استان غربی کشور، آذربایجان غربی، کردستان، کرمانشاه، ایلام و خوزستان، با این مشکل مواجه هستند و هنوز هر از چند گاهی، مین‌ها قربانی می‌گیرند.

آلا ۷ سال دارد. او در پی انفجار مین، چشم راستش را از دست داده و چشم چپش نیز تنها۶۰ درصد بینایی دارد

در ایران تخمین زده شده که سالانه بین 200 تا 300 نفر کشته و مجروح جدید به واسطه مین‌ها قربانی می‌شوند که بیش از ۸۰ درصد از این قربانیان را غیرنظامیان تشکیل می‌دهند. هیچ کس نمی‌داند چه تعداد از زمان پایان جنگ قربانی این مین‌ها شده‌اند؛ اما طبق برخی گزارش‌های بین‌المللی، حدود 10 هزار نفر از سال ۱۹۸۸(پایان جنگ هشت ساله) تاکنون در ایران قربانی مین بوده‌اند مثل «آمنه».

آبان 87 بود، در ایلام، آمنه خودکشی کرد. آمنه یا باید «می‌ساخت» یا «می‌سوخت»؛ دومی را انتخاب کرد. او هر دو پایش را در انفجار مین از دست داده بود، «گشین» پای چپش را از دست داده، «آلا» چشم‌هایش را، سینا... .

»آرش خاموشی» طی سفری به روستاهای «نشکاش» و «بسطام» و «انجیران» و «لنگریز» در کردستان در گزارشی با عنوان «مرگ پیش از پروانگی»، تصاویری از رنج این کودکان قربانی مین را ثبت کرده است.

با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از وب سایت خبرگزاری دانشجویان ایران "ایسنا” ، تاریخ انتشار یکشنبه 22 آذر 1394 ، کد مطلب : 94092212095 : www.isna.ir