شعار سال: یکم: یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های معلولان، موانع فیزیکی و پیش از آن موانع فرهنگی است، موانعی که سد راه حضور این افراد در جامعه شده و خود موجب شکل‌گیری مسائل آتی زندگی این قشر از افراد شده است.

موانع فیزیکی همچون نامناسب بودن محیط و معابر شهری و موانع فرهنگی همچون نادیده گرفتن معلولان و اندیشه‌های ناصحیح پیرامون این افراد.

فعالان حوزه معلولیت سال‌هاست به دنبال اصلاح فرهنگ تعامل با معلولان هستند و این نقطه را محل عزیمت به سوی حل مشکلات و مسائل معلولان می‌دانند.

دوم: درماده 12 قانون جامع حمایت از حقوق معلولان آمده است: «سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران مؤظف است حداقل دو ساعت از برنامه‌های خود را در هفته در زمان مناسب به برنامه‌های سازمان بهزیستی کشور و آشنایی مردم با توانمندی‌های معلولین اختصاص دهد»، این در حالی است که سازمان محترم صدا و سیما علی‌رغم نص صریح قانون و نیز پافشاری گروه‌های مختلف معلولان، نه تنها یار شاطر نبوده، بلکه بار خاطر گشته و خود با تولید برنامه‌های کارشناسی نشده‌ای که تنها هدف آن جذب مخاطب بوده، هیزم بر آتش اندیشه‌های ناصحیح درباره معلولان افزوده است.

ترحم، تقدس، عقوبت گناه پنداشتن معلولیت، جبرگرایی و ... مفاهیمی هستند که رسانه ملی، خواسته و ناخواسته در لابه‌لای فیلم‌ها و سریال‌های خود، بر تار و پود فرهنگ معلولیت نقش زده است.

فیلم‌ها و سریال‌های اصطلاحاً «کلید اسراری» از جمله همین برنامه‌هایی هستند که هرآنچه را که توسط فعالان حوزه معلولیت در طی سال‌های مدید رشته شده است، یک شبه پنبه می‌کنند.

سوم: معلولیت تنها حوزه‌ای بود که تاکنون کسی به خود جرأت به سخره‌گرفتن آن را نمی‌داد، اما رسانه ملی این تابو را نیز شکست.

استفاده از معلولیت در برنامه‌های سخیف و فاقد محتوای طنز و دوربین مخفی مسئله‌ای بود که جامعه معلولان را در بهت و حیرت فرو برد.

گویی رسانه ملی رسالتی بر عهده داشته تا تیر خلاص بر پیکر نیمه جان معلولیت وارد آورد!

در برنامه دوربین مخفی شبکه کردستان، معلولی نشسته بر صندلی چرخ‌دار نشان داده می‌شود که پس از کمک عابران و عبور از خیابان، مدعی ربوده‌شدن اشیاء خود توسط همانانی که کمکش کرده بودند، می‌شود!

در صحنه‌ای دیگر نابینایی نشان داده می‌شود که به هنگام کمک عابران، در وسط خیابان توقف نموده و مانع عبور خودروها می‌شود! فارغ از بی‌مزه و سخیف‌بودن صحنه‌های مذکور، آسیبی که چنین برنامه‌هایی از خود به جا می‌گذارند برای جامعه معلولان جبران‌ناپذیر است.

بی‌اعتمادی و از بین رفتن حس انسان‌دوستی و اخلاق اجتماعی، حداقل آسیب‌های چنین برنامه‌های ناسنجیده‌ای است.

آخر: پس از اعتراضات مکرر خبر رسید که رسانه ملی به مناسبت 12 آذر، روز جهانی معلولان، برنامه‌ای زنده ترتیب داده تا مشکلات مناسب‌سازی را با حضور متخصصین امر مورد بررسی قرار دهد.

خوشحال و خرسند و متعجب از این چرخش ناگهانی رویکرد رسانه ملی، راهی صدا و سیما شدیم تا در برنامه‌ای یک ساعته و زنده مسائل معلولان را مورد واکاوی قرار دهیم.

برای غنیمت شمردن فرصت و استفاده حداکثری از این زمان مناسب، چند روز قبل از برنامه دست به گردآوری مطلب و مطالعه زدیم تا حق مطلب را آنگونه که باید ادا کرده باشیم.

روز موعود، وقتی به استودیو پخش رسیدیم، کاخ رویاهایمان فرو ریخت؛ ما به برنامه‌ای زنده و یک ساعته دعوت شده بودیم که نیمی از آن به مسائل بسیار مهم‌تری همچون دکوراسیون خانه و رنگ کاشی آشپزخانه اختصاص داشت!

در نیمه باقی مانده نیز تعداد 30 نفر از دوستان معلول دعوت شده بودند تا رسانه ملی، باز هم ترحم را بازتولید کند، باز هم ژست روشنفکری بگیرد و باز هم به خیال خود مخاطب جذب کند. تمام عوامل برنامه، از تهیه‌کننده تا مجری حداکثر تلاششان را نمودند تا این امر به بهترین وجه صورت گیرد و همه حواسشان بود که نقدی کوچک، حتی به اندازه سرسوزن به رسانه ملی صورت نگیرد.

برنامه با معرفی ما آغاز و در حیرت ما به پایان رسید، احساس کردم رسانه ملی می‌خواست با این برنامه به ما بفهماند اهمیت دکوراسیون و رنگ کاشی برای جامعه بالاتر از مسئله معلولیت است. مسئله‌ای که اقلیتی 10 تا 15 درصدی جمعیت جامعه را در برمی‌گیرد!

با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از خبرگزاري فارس، تاریخ انتشار5 دی 1394، کد مطلب: 13941005000689: www. farsnews.com