علیرضا پناهیان در برنامه سحرگاهی ماه من، سخنانی در باب تقابل دین و اخلاق مطرح نموده که واکنش‌هایی را در میان دغدغه‌مندان حوزه الهیات و اخلاق برانگیخت.پناهیان چندان روشن نمی‌کند مصادیقی که به عنوان داوری‌های اخلاقی بیان می‌کند چه ربطی به اخلاق به عنوان یک دانش دارد، اما با کمی همدلی شاید بتوان تصور او از اخلاق را تحت نظریه اخلاق فضیلت فهمید.

محمد صالح هاشمی گلپایگانی دبیر ستاد امر به معروف و نهی از منکر کشور در نامه‌ای به حجت اله عبدالملکی، دبیر شورای عالی مناطق آزاد تجاری، صنعتی و ویژه اقتصادی کشور بر «اتخاذ تدابیر و برنامه‌ریزی لازم برای حفظ، رعایت و ارتقای ارزش‌های اسلامی و اخلاقی و احیاء و اقامه فریضتین الهی امر به معروف و نهی از منکر خصوصا در جریان سفر‌های نوروزی هموطنان به مناطق آزاد» تاکید کرد و گفت: فرهنگ را تجاری‌سازی نکنید و مرز‌های فرهنگی را در مناطق آزاد تجاری به ثمن‌بخس به حراج نگذارید و با تساهل و تسامح مدیریتی، حریم‌های دینداری را به مسلخ نبرید، نکند چهره کریه امروز ابتذال در بعضی از مناطق آزاد فردای شهر‌های جامعه ما را رقم زند

رواج بی اخلاقی در جامعه امروز باعث عدم مدارای اجتماعی و افزایش بی اعتمادی دربین مردم شده است. بی اخلاقی اجتماعی مصادیق فراوانی دارد که از تملق و چاپلوسی گرفته تا تهمت و شایعه پراکنی را در بر می‌گیرد و هرکدام آن‌ها داستان مفصلی دارند.این بی اخلاقی محصول ساختار‌های ناکارآمد است. در کشوری با پیشینه فرهنگی چند هزارساله این سیر نزولی ارزش‌ها و هنجار‌های اخلاقی بسیار بحرانی و جای نگرانی دارد و عادت به بی اخلاقی نیز تبعات جبران ناپذیری به همراه خواهد داشت. البته که این مباحثی است که بسیاری بدان اعتراف دارند. ولی جدا از بحث ریشه یابی، باید توجه داشت که اشکال از این ساختار غلط است که گوش شنوایی برای آن نیست.

بحثی که قرار است خدمت دوستان باشیم یک مباحثه‌ای جدا از تعارفات و فرمایشاتی است که اشاره فرمودند که شاید متناسب با بنده هم نبود. بحث فقهی الزام حجاب توسط حاکمیت و حکومت اسلامی است. به نظرم ابتدا باید این بحث را تفکیک کنیم، یعنی کسانی که به عنوان موافق یا مخالف ورود به این بحث می‌کنند، این بحث سطوحی دارد و ما باید بدانیم که در کدام سطح داریم صحبت می‌کنیم. یک سطح ابتدایی همین چیزی است که فرمودند که ما بر اساس قواعد و ادله‌ی شرعی ببینیم که به عنوان حکم اولی به این مسئله در شرع چطور نگاه شده است؟ آیا حکومت چنین حق و تکلیفی دارد که ورود در این عرصه کند و افراد را به حجاب الزام کند یا نه؟ خود این می‌تواند در بحث قواعد و کلیات باشد و می‌تواند حتی جزئی‌تر باشد و ادله‌ی خاصه در این سطح مورد بررسی قرار بگیرد. این یک سطح بحث است.

در این نوشتار کوتاه با اندیشهٔ هادسون ۱ فیلسوف انگلیسی همراه می‌شویم و پس از بیان معیار‌های عقلانیت از دیدگاه او، توجه می‌کنیم که او چگونه بحث خود در باب نظام عقلانی باور‌ها را نقطه تلاقی فیلسوف، الهی‌دان و جامعه‌شناس می‌داند. وی سعی می‌کند نشان دهد چگونه الهی‌دان و جامعه‌شناس می‌توانند به کمک فیلسوف و به دلیل دل‌مشغولی مشترک آن‌ها در باب نظام عقلانی باورها، با یکدیگر همراه و هم‌داستان شوند.

شما نباید «ستاد امر به معروف و نهی از منکر» باشید. باید «ستاد احیای امر به معروف و نهی از منکر» باشید. «ستاد امر به معروف»، یعنی این‌که امر به معروف در مملکت، یک جا، کار ستادی رویش می‌شود! مگر می‌شود شما چنین کاری بکنید؟! امر به معروف، مالِ همه مردم است. مگر می‌شود یک ستاد ده نفره بنشینند و سازماندهیِ ستادیِ امر به معروف در سطح کشور را بکنند؟! این‌که اصلاً امکان ندارد. شما باید یک کار دیگر را به عهده بگیرید. نخواهید مباشرتاً، امر به معروف و نهی از منکر کنید. شما باید امر به معروف را در جامعه، احیا کنید. این، آن چیزی است که من خواسته‌ام.

درک شرایط مردم و کمک مستقیم و غیر مستقیم به آنها حتی بشکل موردی ، جامعه پایدارتر و امن تری را برای ما رقم خواهد زد.صفاتی که با عباراتی نظیر انصاف ورزی، همدلی اجتماعی، حبیب خدا بودن کاسب و مواردی همانند سنجیده می شود. مواظب قطع نشدن سیم وجدان خودمان باشیم. بی ذات نباشیم لطفا.

یکی از چالش‌های مهمی که جامعه ما با آن روبروست و به حق می‌توان آن را ابربحران کنونی جامعه بزرگ ایرانی دانست، بحران بداخلاقی جامعه است. درک و فهم بحران بداخلاقی نیاز به آمار و محاسبه و تحلیل و تبیین ندارد، کافی است حضوری حداقلی در جامعه داشته باشیم و یا گشتی در فضای مجازی بزنیم. ابربحران بداخلاقی جامعه ما هر چند خود معلول بحران‌های دیگر است، اما حل و چاره‌جویی این بحران راه را برای حل چالش‌های دیگر باز می‌کند. زیرا در پرتو گفتگو، دوستی، تحمل و پذیرش همدیگر که همه خودی و دلسوز این مرز و بوم هستیم، می‌توان برای چالش‌های پیش روی کشور چاره‌ای بیندیشیم.

پژوهشگر و محقق دینی بی اخلاقی و بی ادبی روی منابر را آسیبی برای دین و تشیع دانست و گفت: یک شخصی کلامی را گفته و این کلام می‌تواند ده‌ها منظور داشته باشد، چرا یک خطیب باید به طور پر رنگ به صحبت این فرد بپردازد و از آن منظوری استخراج و گوینده را متهم کند! این رویه اخلاقی نیست. صحبت‌های اهل منبر نباید کلامی غیر از قرآن و احادیث باشد و روی منبر به بیان نظرات شخصی بپردازد.

مدیرگروه علوم و معارف قرآنی دانشگاه مفید بیان کرد: عدم رعایت اصول اخلاقی و استفاده سخنران از تعابیری که این تعابیر نسبت به افراد و کسان دیگر که ممکن است در میان مخاطبین او طرفدارانی داشته باشند، ممکن است تأثیر منفی در مخاطبین بگذارد و عملی نادرست است. صحبت‌ها نباید اهانت آمیز باشد.