حجت الاسلام طائب عنوان کرد، در ایران هرگز بی‌حجابی حتی در دوران ساسانیان براساس نقاشی‌های این زمان نداشتیم، به عنوان مثال رضاشاه سرنیزه گذاشت که باید زنان بی‌حجاب اجباری باشند، اما نشد. بررسی‌ها نشان می‌دهد که در دنیا حجاب اجباری نداریم بلکه بی‌حجابی اجباری داریم و .... ضمن تائید فرمایشات قای طائب، باید از ایشان پرسید که چرا در جمهوری اسلامی، نگاه به حجاب صرفا نگاهی شرعی و مناسکی بوده درباره حوزه فرهنگی و ارزشی ان (منجر به تربیت و درونی کردن حجاب برای نسل‌های جوان اتی) و معنویت آفرینی حجاب، کاری انجام نشده است؟ چرا مداخله گری فعال فرهنگی در خصوص حجاب و به دست مشتی افراد کم صلاحیت و عموما سنتی و تندرو سپرده شده که اندک بودجه اختصاصی را هم به هدر داده و بجای ارتقا همگرایی ها، سبب تشدید تنش شده اند؟ بعنوان نماینده افکار عمومی، چه کسی باید پاسخگو به سوال ما باشد؟

تجربه ماه‌های گذشته نشان داده است که قضات دادگاه‌ها در موارد فراوان به نحوی مستدل با قانون برخورد می‌کنند که مطلوب تندروهایی که درکی از قانون ندارند، نیست.

با گذشت 150 روز از تعطیلی شیفت شب مطالعه در کتابخانه ملی و شدت گرفتن اعتراض صدها کاربر این فرصت مطالعاتی و پژوهشی، مسوولان این نهاد فرهنگی همچنان در واکنش به اعتراضات سکوت کرده‌اند.

ورود گفتمان نظامی گری به عرصه سیاستگذاری فرهنگی به این معنی است که جنس فرهنگ را نه عرصه گفتگو، تعامل و مدارا، بلکه عرصه مقابله، بگیر و ببند و برخورد چکشی می‌بیند. در واقع ادبیات نظامی مقابله با دشمن خارجی در عرصه جنگ رو در رو را به عرصه فرهنگ می‌کشاند و اینگونه تصور می‌کند که مردم کشورش همچون یک دشمن خارجی هستند که با یک حمله و تهاجم، مشکل فرهنگی همچون حجاب جامعه حل شده و در نتیجه در جنگ پیروز شده است.

سیدعلی خان محمدی سخنگوی ستاد امر به معروف و نهی از منکر معتقد است «بی حجابی» یک «تخلف» است که «شورای عالی انقلاب فرهنگی» وظایفی را برای ستاد تعیین کرده که بنا به این استناد قانونی، فعالیت‌های ستاد امر به معروف ونهی از منکر، جهت گیری خواهد داشت. او تاکید کرده برای برخی از فرزندان مسئولان که در خارج از کشور بی حجاب شدند، پرونده تشکیل داده است.

بخشی از بلاتکلیفی جامعه ما در برخورد با مسئله بدحجابی ، به این دلیل است که راهکار و نقشه راه روشنی برای اصلاح «قانون حجاب شرعی» و «سیاست اعمال قانون» وجود ندارد. سوال کلیدی مطرح این است که از لحاظ اصولی با حجاب و عفاف در جامعه چه کنیم؟ ارزش‌های اعتقادی و فرهنگی ما چه می‌شود؟ برای پاسخ به سوال «با مساله حجاب چه کنیم؟» اقدام در دو سطح متصور است. در سطح قانونگذاری، اصلاح قانون بر مبنای رسیدن به توازن میان آرمان‌ها و عرف جامعه به صورتی که قانون قابل اجرا و اعمال باشد و به حاکمیت قانون و ثبات در کشور کمک کند.

حرف هایش درست است و قابل پذیرش. استاد نسبتا فعال و شخصیتی علمی محسوب می‌شود. اما مشخص نشد که چرا از فولاد مبارکه تعریف می‌کرد. ما هشدار می‌دادیم و مقابل فساد می‌جنگیدیم، اما ایشان تعریف می‌کرد؟ حال خانم دکتر داستان ما، از نارضایتی‌های مردم درباره دو پدیده زشت خودی-غیرخودی-نخودی کردن مردم می‌گوید و آسیب زشت تری بنام وجود آقازاده ها. جوان مردم زحمت می‌کشد و خود را می‌سازد و به هزار در و دیوار می‌زند تا اندکی قد راست کند و در مقابل، آقازاده‌ها چنین و چنان زندگی می‌کنند؟ اگر سال ۵۷ و اول انقلاب بود، با این طیف چه می‌کردیم. لطفا نصف آن را الان انجام بدهید.

سید عطاءالله مهاجرانی با اشاره به اظهارت دبیر ستاد امربه‌معروف و نهی‌از‌منکر پرسید: سران قوا، نمی‌خواهند فکری برای فضای اظهارنظر‌های بی‌مهار و مساله‌ساز و گاه بحران‌آفرین بکنند؟

عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس با تأکید بر پیچیده و حساس بودن حکمرانی و مدیریت فرهنگی و نیاز آن به مدیران آشنا به ظرایف این حوزه گفت: برنامه‌های فرهنگی مبتنی بر مدیریت فرهنگی باید به نحوی اجرا شود که جامعه را دچار التهاب، دوقطبی و شکاف نکرده و انسجام و وحدت ملی را تقویت و رابطه حاکمیت و مردم را نزدیک‌تر کرده و به افزایش اعتماد عمومی بینجامد.

داستان همایون شجریان، در ماجرای اعتراضات به مرگ مهسا امینی، تا حد زیادی با بقیه سلبریتی های فرهنگی و ورزشی فرق داشت. ایشان تنها به تسلیت به مناسبت درگذشت مهسا امینی و تنی چند از جوانان ایرانی در جریان رویداد‌های پس از آن و ابراز ناراحتی درباره آنچه اتفاق می‌افتاد، بسنده کرد و در برابر فشار‌های سنگین برای موضع‌گیری سیاسی درباره کلیت نظام، ایستادگی کرد و سخنی شوریده بر زبان نیاورد؛انتشار خبر ضبط پاسپورت او نشان می‌دهد که تمیزگذاری مناسبی میان افرادی که درباره رویداد‌های اخیر موضع سخت و یکجانبه گرفتند با افرادی که تا حد زیادی با این فضا همراهی نکردند، صورت نگرفته و براساس یک وزن کشی مناسب با ایشان مواجهه نمی‌شود. تنها یک رویکرد غلط دوقطبی‌ساز یا کلی نگر که محل انتقاد این نوشتار هم هست، می‌تواند توجیه‌گر واکنشی در این سطح باشد.