روایت تلخ ماسک‌های رها شده

چند نفر از ما که مخاطب این روایت تصویری هستیم تا به حال، یعنی از زمان ورود پدیده کرونا، از ماسک خود گوشواره‌ای نازیبا برای طبیعت شهر ساخته‌ایم؟ کافی است هنگام قدم زدن در شهر حاشیه جوی‌ها و سطل‌های زباله را نگاه کنید و ماسک‌های رها شده که زیبنده شهر و ساکنان قرن بیست و یکمی آن نیست را بشمارید!

شعار سال: کسی دقیق نمی‌داند اما یحتمل پوشش ماسک تا مدتی همراه ماست. پوششی که قرار است همیشه همراهمان باشد و قرار است مدام تعویض شود. چیزی شبیه به دستمال کاغذی که در جیب و کیف همه مان هست. حالا که به لطف کارخانه های مدسازی انواع ماسک‌ها با برندهای برتر و به قولی ترند شده هم وارد بازار شده است. ماسک های قابل شست و شو که می‌شود بارها از آنها استفاده کرد. ماسک همراه لباس عروس که بیشتر شبیه اثر هنری‌ست را هم به این لیست اضافه کنید. همه اینها یعنی مالکان این کارخانه ها و نام آوران عرصه بازار حساب کار را کرده اند که قرار است نوع بشر تا مدتها از ماسک استفاده کند. از این رو ماسک ها که قرار بود فقط از نوع بشر در برابر ویروس ناشناخته کرونا محافظت کند در طرح ها و با کیفیت های مختلف وارد بازار شدند.

اما در این میان یک نوع ماسک در دسترس که این روزها اغلب در شهرها استفاده روزانه از آن می شود جایی برای خود در طبیعت گشوده است. هنوز در کلانشهرهایی مثل تهران که ساکنان آن پایتخت نشین محسوب می شوند با وجود تلاش های پاکبانان شهرداری در مناطق مختلف تهران ماسک های رها شده قابل شمارش هستند.

در یکی از خیابان های پایتخت تصمیم می گیرم ماسک های رها شده را بشمارم. خیابانی منتهی به شمال تهران. در مدت 30 دقیقه پیاده روی از بیشتر از ۲۰ ماسک رها شده عکس گرفته ام . شما آنهایی که من ندیده ام را هم به این تعداد اضافه کنید.