شعار سال: نشریه نشنال اینترست در گزارشی از وضعیت صنعت موشکی ایران نوشت گرچه موشک‌های ایرانی هنوز به آمریکا نمی‌رسند، اما این موشک‌ها می‌توانند برای ارتش آمریکا جهنم به پا کنند.

در این یادداشت که با عنوان «موشک‌های ایرانی به آمریکا نمی‌رسند، اما می‌توانند برای ارتش آمریکا جهنم درست کنند» منتشر شده، به تقویت توانایی موشکی ایران طی یک دهه اخیر پرداخته شده و روند تبدیل ایران به بزرگ‌ترین نیروی موشکی غرب آسیا تشریح شده است.

نشنال اینترست در این یادداشت که توسط کایل میزوکامی، کارشناس مسائل دفاعی و امنیت ملی مستقر در سان‌فرانسیسکو نوشته شده می‌گوید ایران اکنون موشک بالستیک بین‌قاره‌ای ندارد، اما می‌تواند توان ساخت این موشک‌ها را پیدا کند، چرا که کره شمالی نشان داده یک کشور با امکانات محدود، اما مصمم نیز می‌تواند موشک‌های خوبی بسازد.

خلاصه‌ای از این یادداشت به شرح زیر است:

برنامه موشک بالستیک ایران ریشه در جنگ ایران و عراق دارد، جنگی که به ایران ضرورت داشتن سلاح استراتژیک را نشان داد.

در اوایل جنگ ایران و عراق، گرچه نیروی هوایی ایران از لحاظ عددی و تکنولوژیک برتر از نیروی هوایی عراق بود، اما ایران نمی‌توانست در میدان نبرد برتری هوایی کسب کند و از هدف قرار دادن دقیق اهداف در عمق خاک عراق ناتوان بود.

ایران برای حل این مشکل تعدادی موشک کوتاه برد «اسکاد بی» از دولت لیبی خریداری کرد. در روز‌های بعد، حملات متقابل موشکی میان ایران و عراق منجر به شروع «جنگ شهرها» شد.

انگیزه توسعه برنامه موشکی

نیاز ایران به موشک بالستیک در جریان جنگ تحمیلی و نیز دشمنی تاریخی ایران با اسرائیل منجر شد تهران صنعت موشکی خود را توسعه دهد. نخستین موشک‌های تولید شده کپی موشک‌های اسکاد موجود بودند.

موشک شهاب بر پایه اسکاد بی ساخته شد. موسسه ابتکار تهدید هسته‌ای (NTI) تخمین می‌زند که ایران حدود ۲۰۰ تا ۳۰۰ موشک دارد. موشک سوخت مایع شهاب یک می‌تواند یک سر جنگی شدیدالانفجار ۲ هزار پوندی یا سر جنگی شیمیایی را ۱۸۶ مایل حمل کند. اما موشک شهاب یک نیز مانند اسکاد بی از دقت کافی برخوردار نیست.

 

موشک شهاب دو برد ۳۱۰ مایلی دارد. هر دو نسخه شهاب احتمالاً از دور خارج شده یا خواهند شد تا با موشک‌های سوخت جامد جایگزین شوند.

موشک شهاب-۳ نیز کپی موشک نودونگ-۱ کره شمالی است. موشک نودونگ-۱ نیز خود کپی موشک اسکاد است که برای هدف قرار دادن پایگاه‌های آمریکایی در ژاپن توسط کره شمالی ساخته شد. ادعا‌های متفاوتی در خصوص برد موشک شهاب ۳ مطرح شده است. موسسه «ابتکار تهدید هسته‌ای» می‌گوید این موشک حداکثر ۶۲۱ مایل برد دارد. اما مرکز مطالعات استراتژیک و بین‌المللی می‌گوید که موشک نودونگ-۱ حدود ۹۳۲ مایل برد دارد، در حالی که موشک شهاب ۳ برد ۱،۲۴۲ مایلی دارد که پیشرفت قابل توجهی محسوب می‌شود.

موشک شهاب-۳ یک مدل فرعی به نام قدر-۱ دارد که برد آن کمی کمتر است، اما بسیار دقیق‌تر است. سر جنگی جدیدی به نام عماد نیز برای دو موشک طراحی‌شده که ظاهراً ثبات، قابلیت مانور و دقت موشک‌های بالستیک میان برد ایران را افزایش می‌دهد.

جهش موشکی ایران

روند توسعه موشکی ایران با تولید موشک میان برد سجیل جهش بزرگی داشت. موشک سجیل برخلاف موشک‌های سوخت مایع قبلی نیاز به سوخت‌گیری پیش از پرتاب ندارد و می‌توان آن را در حالت آماده شلیک انبار کرد.

موشک سجیل در صحنه نبرد نیز نیاز به ماشین‌های حمل سوخت ندارد که به‌راحتی توسط نیرو‌های دشمن قابل‌مشاهده هستند. دانش ایران در زمینه تولید موشک سوخت جامد احتمالاً در اواخر دهه ۱۹۸۰ از چین گرفته شده است.

سجیل که نخستین بار در سال ۲۰۰۸ تست شد سر جنگی یک تا ۲ هزار پوندی دارد و برد آن تقریباً شبیه شهاب-۳ است. سجیل احتمالاً جایگزین موشک‌های قبلی است. گرچه میزان دقت سجیل نامشخص است، اما به نظر می‌رسد دقت آن از موشک‌های سوخت مایع بیشتر باشد.

بعضی گزارش‌های تأیید نشده از وجود مدل‌های با برد بلندتر حکایت دارند. سال ۲۰۰۹ موشکی به نام سجیل-۲ تست شد و موشک سجیل-۳ با برد ۲،۴۰۰ مایلی نیز درحال‌توسعه است.

بر اساس گزارش سال ۲۰۰۵ روزنامه آلمانی بیلد زیتونگ، ایران حدود ۱۸ موشک موسودان با برد متوسط از کره شمالی وارد کرده است. وجود این موشک‌ها تا سال‌ها انکار می‌شد، اما ظاهراً موشک خرمشهر که آوریل ۲۰۱۷ از آن رونمایی شد مدل بومی‌شده موسودان است. البته ایران هنوز موشکی که به طور واضح به موسودان شباهت داشته باشد رونمایی نکرده است.

در این شرایط ایران ناوگان موشک‌های برد کوتاه خود را نیز به‌روزرسانی کرده است. ذوالفقار آخرین موشک ایرانی است که بر پایه تکنولوژی سوخت جامد ساخته شده است. ذوالفقار می‌تواند یک سر جنگی شدیدالانفجار هزار پوندی حمل کند که طبق گزارش ایران دقت ۵۰ تا ۷۰ متری دارد.

این موشک بردی بین ۴۳۴ تا ۴۶۶ مایل دارد. گرچه سر جنگی موشک ذوالفقار کوچک‌تر از شهاب-۱ یا شهاب-۲ است، اما این موشک دقت بسیار بیشتر و برد بالاتری دارد. این مسئله باعث می‌شود این موشک جایگزین خوبی برای موشک‌های سوخت مایع قدیمی‌تر باشد.

ایران در شرایط فعلی موشک بالستیک قاره‌پیما ندارد. آیا موشک‌های ایران می‌توانند روزی به واشنگتن برسند؟ کره شمالی نشان داده که حتی کشور‌هایی که ابزار محدود دارند، اما مصمم هستند می‌توانند برنامه موشکی خوبی توسعه دهند.

موسسه «ابتکار تهدید هسته‌ای» گزارش داده که احتمالاً موشک‌های شهاب-۵ و شهاب-۶ قاره‌پیما خواهند بود. البته نام شهاب-۵ و شهاب-۶ ممکن است بعداً هنگام عملیاتی شدن موشک‌ها تغییر کند.


شعار سال، با اندکی تلخیص واضافات برگرفته از آنا نیوز، تاریخ انتشار: ۲۷ شهریور ۱۳۹۹، کد خبر: ana.press، ۵۱۵۵۳۶