رونق چای لاهیجان، یا چای لنگرود و رودسر؟

هیچ حمایت ویژه و خاصی از طرف دولت حاضر که تاثیر ویژه در رونق چای داخلی داشته باشد، مطرح نبوده و نیست. از شهروندان تقاضا داریم، فریب تبلیغات دروغین و غلو گوئی‌ها را نخورند. آنچه که روی داده، قطع ارز حمایتی است که دیگر واردات کثیف چای را به صرفه نمی‌کند. داستان را بخوانید، برایتان جالب است.

شعار سال: چای خارجی با ارز حمایتی وارد کشور می شد با انواع چای های تاریخ گذشته( یک تا چند ساله) ترکیب می شد و آغشته به رنگ و اسانس . حال نوبت بسته بندی شکیل و تبلیغ روی تبلیغ بود. تا جائی که نوشیدن چای فلان برند بشود،آرزوی لوکس خانواده ایرانی. ناگفته نماند که کل این تجارت کثیف هم دست چند خانواده خاص بوده و هست.

اما داستان چای داخل. کشاورز باید با هزار مشقت تولید داشته باشد تا به بهائی ناچیز از وی خریداری شود. انبار داری و سواستفاده های بعمل آمده از چای انباری هم حکایت های خاص خودش را دارد که بماند برای وقت دیگر.

اگر چای شمال را نوشیدید و احساس خوبی نداشتید، مسلم بدانید یا چای چند ساله را به شما انداخته اند یا بد دم کرده اید. فریب تبلیغات چای تازه بهاره و پائیزه و چند قسم راست و دروغ را هم نخورید.

سابقه مصرف چای در ایران به عنوان یک نوشیدنی سطح بالا به قرن هفدهم میلادی می‌رسد. کشت چای در ایران، از سال ۱۳۱۴ هجری قمری آغاز شد. در این سال، یکی از رجال آن دوره به نام محمد میرزا کاشف السلطنه که به عنوان ژنرال کنسول ایران در هند مأمور به خدمت بود، توانست در بازگشت به ایران، چند بته چای را با زحمت فراوان وارد ایران کند. وی با توجه به مطالعاتی که بر روی انواع چای و نحوه کشت آنها نموده بود، شهر لاهیجان را به دلیل وجود هوای مناسب برای کشت چای انتخاب کرد. در واقع لاهیجان بدلیل کشت اولیه چای ، به عنوان مرکز کشت چای در ایران معروف شد.

کشور ایران ، تولید و مصرف کننده حدود 4-5 درصد کل چای جهان است . 90 درصد چای کشور در استان گیلان تولید می شود و در بین شهرستان های استان گیلان، شهرستان املش، بزرگترین تولید کننده چای کشور محسوب می شود.