در کشور‌های توسعه یافته، الزاما شاهد تخصصی شدن پنج نظام و سامانه خاص هستیم. نظام‌ها و سامانه‌هایی که در صورت تخصصی شدن، توان نظارت بر یکدیگر را پیدا می‌کنند. ساخت یا نظام اداری- سازمانی، ساخت یا نظام سیاسی، ساخت و نظام حاکمیتی، ساخت و نظام عمومی- اجتماعی و ساخت و نظام فردی- شخصی. متاسفانه در جمهوری اسلامی ایران، بجای تفکیک‌پذیری و ارتباط شبکه‌ای این پنج نظام با یکدیگر، شاهد ایجاد نوعی هرم بوده‌ایم. در چنین شرایطی ساخت اداری، خود را عین ساخت سیاسی و حاکمیتی می‌داند. ساخت سیاسی، خود را آگاه و مطلع از ساخت فردی و اجتماعی نشان می‌دهد و غیره. ضرغامی را می‌توان بزرگ مردی در ساخت حاکمیتی و تا اندازه‌ای سیاسی، به حساب آورد. سعی می‌کند که خود را مردمی نشان داده و به ساخت اجتماعی- عمومی، نزدیک شود، اما در عمل این طور نیست. بعید است ضرغامی توان تحلیل عمیق ساخت اداری کشور را داشته باشد و یا با درد مردم از نزدیک آشنا باشد. هرچند که می‌توان ایشان را به راحتی در یکی از خیابان‌های متصل به بلوار کشاورز دید که نان می‌خرد و از سوپرمارکت سر کوچه خرید می‌کند و غیره. اما بی‌انصافی است که نگوئیم، همین حد و وزن ضرغامی، از قد و قواره خیلی‌ها بزرگ‌تر و عمیق‌تر است.