شعار سال: نخست‌وزیر فعلی روسیه، میخاییل میشوستین، که پیشتر در مسند رئیس اداره مالیات قرار داشت، از یک روزنامه نگار اجنبی برای حضور در دفتر خود دعوت می‌کند. از او می‌پرسد که دیروز عصر در هتل قهوه سفارش داده است؟ او در عرض چند دقیقه با استفاده از پایگاه داده‌های اقتصادی خود اقلام سفارش روزنامه نگار را در مانیتور‌های رو دیوار (ویدئو وال) به او نشان می‌دهد که یک لاته، یک اسپرسو و سه کاپوچینو سفارش داده است! میشوستین می‌خواست نشان دهد که ما در اداره مالیات همه چیز را می‌دانیم و حتی این جزئیات ساده هم از دستمان نمی‌رود. اینجا برای محاسبه تورم مثل لیبرال دموکراسی‌های غربی وقت را برای نمونه گیری قیمت کالا‌های سبد تورم تلف نمی‌کنند، کل کار با فشار یک دکمه انجام می‌شود! این اشراف مایه رشک بسیاری از اهالی سیاست در غرب است، نیاز آدم سیاسی به مالیات گیری حداکثری مثل نیاز ماهی به آب است!

عملکرد مالیاتی میشوستین عالی بود و توانست درآمد‌های دولت "تزار بزرگ" را به شکل چشمگیری افزایش دهد، ولی او با آن نمایش در واقع به مخاطبش می‌گفت که حواسمان به شما‌ها هست و خلاصه بجنبید، شما را خواهیم جنباند! هر چه بخرید و بفروشید و همه مبادله‌ها و مناسبات شما را جایی ذخیره داریم که لازم باشد به شکل مقتضی مورد استفاده قرار می‌گیرد. در مملکت "تزار بزرگ" ۱۹۸۴ جورج اورورل نه یک افسانه که واقعیت است. حالا میشوستین نخست وزیر روسیه است.

چین که از این نظر حتی از روسیه جلوتر است و از سیستم رتبه‌بندی اجتماعی‌اش زیاد شنیده‌ایم، خیلی‌ها ابراز نگرانی می‌کنند که اگر فلانی به قدرت برسد، کشور پادگان می‌شود و "جمهوریت" به باد می‌رود و تسمه از گرده مردم خواهند کشید. بحث در مورد تفاوت‌های شخصیت این یا آن آدم سیاسی البته می‌تواند مضمون بحث‌های داغی باشد، ولی در بهترین حالت سطحی و گمراه کننده است. اگر دلنگران آزادی انسان‌ها یا به قول رایج در فولکلور سیاسی ایران "جمهوریت" هستید، اصل مطلب جای دیگری است: تکنولوژی و اقتدارگرایی فنی، چیزی که با توجه به اقبال اهالی سیاست در ایران به چین و روسیه احتمالا باید خیلی باعث نگرانی باشد. صدای پای آن را این حوالی نمی‌شنوید؟ والله اعلم.