قدمت کشت انبه در ایران در حدود ۳۰۰ سال بوده و کمتر از نیم درصد کل تولید جهانی این میوه را شامل میشود (۴۵ میلیون تن در جهان). سطح زیر کشت انبه در کشور در حدود ۱۸۵۰ هکتار و استانهای هرمزگان، سیستان و بلوچستان از مناطق مهم کشت آن به شمار میروند. در بین استانهای پیش رو، هرمزگان با تولید متوسط ۹۰ تن در هکتار مقام اول و سیستان و بلوچستان با سطح زیر کشت معادل ۳۶۰ هکتار (۲۸۰ هکتار بارور و ۸۰ هکتار نهال) و تولید متوسط ۱۷ تن در هکتار مقام دوم و جیرفت نیز با داشتن حدود ۳۰ هکتار در رده بعدی قرار دارد.
شعار سال: انبه تولیدی ایرانی مانند اکثر محصولات کشاورزی از طعم و مزه بسیار خوبی برخوردار است که قابل قیاس با نوع وارداتی آن نیست. با وجود اینکه انبه تولیدی استانهای جنوبی و شرقی کشور از با کیفیتترین نوع هستند، اما واردات بی رویه محصولات بی کیفیت و ارزان پاکستانی سبب شده تا انبه ایرانی با همه کیفیتش بازار را به رقیبش واگذار کند. این در حالی است که در صورت حمایت از تولید کنندگان این محصول میتوان بهترین و ارزانترین محصول را روانه بازار کرد.
آمارها نشان میدهد در صورت شرایط مناسب سالیانه ۲۲ هزار و ۴۸۹ تن انبه در استانهای شرقی و جنوبی تولید میشود که میتواند ۹۰ درصد نیاز کشور را تامین کند، اما عدم توجه به این موضوع سبب شده تا اکثر انبههای مصرفی از نوع وارداتی باشد و یا اینکه میوه داخلی با نشان خارجی در کشور توزیع شود. همانطور که گفته شد کشور پاکستان از مهمترین صادرکنندگان انبه به ایران است به طوری که در کمتر از یک ماه از زمان فصل برداشت انبه در این کشور ۲۲۰۰ تن از این محصول به ارزش ۱.۱ میلیون دلار به ایران صادر شده است.
هند پایتخت انبه جهان
از مجموع ۴۵ میلیون تن انبه تولیدی در جهان، بیش از ۱۹ میلیون تن آن در هند به دست میآید.
در این کشور درختی ۱۰۰ ساله وجود دارد که میوه آن بیش از ۳۰۰ نوع انبه مختلف است.
سوال اینجاست که با وجود تولید مناسب داخل، چرا باید از ظرفیتهای بومی غفلت شود.
اختصاصی پایگاه تحلیلی خبری شعار سال