شعار سال:زندگی متوسلانه به امام رئوف، اتمسفر بچه گی تا بزرگی خیلی از ما ایرانی ها را تشکیل داده است. حتی اگر خودمان به هر دلیلی دور شده باشیم، می توان توسلی برای ما از امام رئوف را از مادر و پدرمان، سراغ داشت.

هنوز هم صحبت از نقاره و صدای دلنشین حاجت روا شدن یا امید به رواداری و لطف ، تصویر پنجره فولاد، زردی و درخشندگی گنبد آقا از دور ، آینه کاری بارگاه ، صدای صلوات مکرر در اطراف روضه منوره ، تصور سرهای در گریبان با چشم های امیدوار ، دل هایی شکسته و بدن های خاضع  و ..... ، اشک مادر را جاری می کند.

باور کنی یا نه، عاشق لحظه های قدم زدن  در صحن هستم. قدم زدنی هایی با اطمینان و  همراه با امید.

عاشق لحظه رسیدن و دست کشیدن به درب و دیوار حرمم . عاشق شکستن در خودم.

امام رئوف غریب ، غریب نواز است حتی از هزاران هزار فرسخ فاصله. به تو از دور سلام.

خاطره زیبا از حجت الاسلام دانشمند درمورد ارادت یکی از برادران اهل سنت به اهل بیت...
من سنی‌ام وهابی نیستم!

اختصاصی پایگاه تحلیلی- خبری شعار سال