ارتباط مشکل بی آبی اصفهان با استان‌های همجوار!

برخی از افراد، مقصر بی آبی اصفهان را استان‌های همجوار می‌دانند چه استان‌هایی که آب را برده اند و چه استان‌هایی که آب خودشان را کمتر در اختیار اصفهان قرار می‌دهند. کلیپ زیر تشریح می‌کند که پاسخ مسئله را باید در توسعه نامتوازن منطقه‌ای جستجو کرد. توسعه نامتوازن منطقه اصفهان به دو جهت استقرار صنایع سنگین بشدت نیازمند آب و توسعه کاشت پنج برابری محصولات کشاورزی آب بر.

شعار سال: داستان انتقال آب در اصفهان پیچیدگی‌ها و چند استانداری‌های خاص خودش را دارد. افکار عمومی می‌پرسند که آیا واقعاً فعالان زیست محیطی کشور، خوزستان و چهار محال و بختیاری مخالف انتقال آب هستند؟ اگر اجرای طرح‌های انتقال آب محکوم است چرا موضع گیری در برابر همه آن‌ها یکسان نیست. چرا مخالفان انتقال آب در اصفهان بر اجرای طرح بن- بروجن از حوضه کم آب زاینده رود و یا انتقال و شیرین سازی آب از خلیج فارس و کارون برای طرح‌های توسعه‌ای یزد چشم خود را می‌بندند؟ ولی برای برخی از طرح ها، غوغا به پا می‌شود؟ علت یک بام و دو هوای مدعیان مخالف انتقال آب چیست؟

چرا کسی در بحث کمبود آب اصفهان، از تغییر مکان صنایع آب بری، چون ذوب آهن و فولادسازی‌ها صحبت نمی‌کند؟ چرا کسی از کشاورزان اصفهانی نمی‌پرسد که چه چیز می‌کارند و چقدر آب نیاز دارند؟

مشکلات آبی حوضه آبریز زاینده‌رود که از جهات زیادی با آنچه تابستان در خوزستان اتفاق افتاد، مشابهت دارد، ریشه در تلنبار شدن تدریجی سوءمدیریت‌ها و اساساً فهم نادرست مفهوم توسعه اقتصادی در کشور دارد که طی چند دهه رخ داده است. نگاه مسئولین متولی در استان‌های واقع در حوضه زاینده‌روز به مقوله توسعه و مدیریت آب، نگاهی توأم با رقابت‌های کوتاه‌مدت سیاسی و سهم‌خواهی حداکثری از منابع مشترک است که در آن جامع‌نگری و تحلیل آینده جایی ندارد.

به‌طور مثال برای مقامات و مسئولین استانی، کلنگ‌زنی و افتتاح یک واحد جدید صنعتی، معدنی، نیروگاهی، پالایشگاهی، پتروشیمیایی، کشاورزی، گردشگری به‌واسطه تاثیر آن در رسانه و اذهان مردم منطقه از عملکرد آنان و تضمین انتخاب و رأی‌آوری مجدد آنان در مناصب حاکمیتی، اهمیت و اولویت بیشتری دارد تا تأمل درباره نحوه تأمین منابع لازم از جمله آب، برای تداوم فعالیت آن واحد و یا تأثیری که جانمایی غلط چنین واحد‌هایی می‌تواند در تغییر آمایش جمعیتی و مهاجرت در کشور برجا گذارد.

حتی شاید رقابت سیاسی موجود میان مقامات استان‌ها با یکدیگر سبب شود تا واحد‌های یادشده با عجله هرچه بیشتر صرفاً برای تصاحب سهم بزرگتری از منابع مشترک میان دو یا سه استان اجرایی شود. تصویب هر کدام از این پروژه‌ها برای مقامات پیگیر آن نوعی افتخار و نشانه لیاقت مدیریتی و برای مقامات استان‌های همجوار، اما مشترک در منابع، نوعی شکست و نشانه عدم کفایت اجرایی و موجب برافروخته شدن انگیزه تصویب طرح‌های مشابه و بزرگتر است.