این اینفوگرافی در حالی منتشر شده است که مسئولین امر بار‌ها از پویایی صنعت نفت کشور حتی به صورت پنهان گفته بودند و حالا باید از همان‌ها پرسید که چرا بزرگترین دارنده ذخایر نفت و گاز جهان، نامش در میان صادرکنندگان و تولیدکنندگان بزرگ نفتی نیست.

نکته مهم‌تر، اما اینجاست که این تحریم تنها به معنای از دست دادن بازار‌های جهانی نیست و اتفاقا نبود امکان سرمایه‌گذاری، کمبود مالی و همچنین ممانعت تحریم کنندگان از ورود تکنولوژی روز دنیا، بحران را در این حوزه عمیق‌تر نموده است و در شرایطی ایران با تحریم نفتی دست و پنجه نرم می‌کند که بررسی‌ها نشان می‌دهد افول نفت در جهان از سال ۲۰۳۰ آغاز شده و تکنولوژی روز جهان زمینه را برای جایگزینی انرژی‌های نو و پاک‌تر به جای سوخت‌های فسیلی مهیا می‌کند. به این ترتیب از دست رفتن این فرصت مساوی با ماندن میلیارد‌ها دلار از ثروت ایران در زیر زمین خواهد بود. ثروتی که دیگر با پایان عصر نفت قابل استفاده نخواهد بود.

از سویی دیگر، اما در این میان ضعف مسئولان امر در خصوص مشارکت بیشتر در حوزه صادرات نفت و گاز هم دور از چشم نمانده است، این وضعیت به گونه‌ای بود که با آغاز به کار دولت سیزدهم وزیر نفت جدید هم از برنامه‌ریزی برای جذب ۱۴۵ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری داخلی و خارجی در صنعت نفت ظرف چهار تا هشت سال آینده خبر داده و گفته بود: دولت سیزدهم عزمش را برای گسترش همکاری با شرکت‌های چینی جزم کرده است. اما با این حال هنوز سیگنال مثبتی در این حوزه از راه نرسیده است به طوری که برخی کارشناسان معتقدند تداوم این روند نه تنها بحران نفتی برای ایران در بازار جهانی ایجاد کرده بلکه در داخل نیز سبب می‌شود ایران به واردکننده گاز تبدیل شود چرا که صنعت گاز به سرمایه‌گذاری بزرگی برای حفظ جریان تولید نیازمند است.