تاریخ اسلام و تاریخچه جعلی اسرائیل

متاسفانه در برداشتی غلط، تاریخ اسلام در متون درسی و دانشگاهی ما، خلاصه در تاریخ بعثت تا ارتحال وجود مقدس حضرت محمد شده است. همین کم توجهی‌ها، فضا را برای نادانی و جهالت جامعه اسلامی و سو استفاده‌های تاریخی از مسلمانان فراهم کرده است. مرتضی مطهری بشکلی مستند درباره تاریخ شکل گیری رژیم صیهونیستی و جعلیات تاریخی آن‌ها می‌گوید. تاریخچه‌ای که هر مسلمانی باید بداند.

شعار سال: بعد از مشاهده کلیپ افشاگری شهید مطهری درخصوص تاریخچه جعلی رژیم صیهونیستی، از شما خواهش می‌کنیم که من بعد، تاریخ اسلام را به تاریخ بعثت تا ارتحال نبی اکرم اسلام، محدود نکنید.
علاوه بر زندگی پیامبر اکرم، تاریخ اسلام را باید در تاریخ ادیان توحیدی جستجو کرد. باید در تاریخ هزار ساله عرب جاهلیت واکاوی نمود. باید در ۱۴۰۰ سال بعد از ارتحال نبی اکرم، لایه کاوی کرد. باید در دوره‌ها و دوران‌های مختلف، آن را دید و شنید.
کم توجهی و حساسیت پائین به تاریخ است که میراث تفکری را قطع نموده و زمینه را برای تکرار تاریخ و برخی نکبت‌ها، فراهم می‌سازد.

استاد شهید مرتضی مطهری، بشکلی مستدل از جعلیات صیهونیست‌ها درباره تاریخ ساختگی برای رژیم صیهونیستی حرف می‌زند و افشاگری می‌کند.

تعداد بازدید : 33

دانلود

فیلم اصلی

یَومُ النِکبة
روز نکبت یا یوم النکبه نامی است که فلسطینیان برای اشاره به سالگرد بیرون راندن صد‌ها هزار فلسطینی و استقلال اسرائیل در ۱۵ مه ۱۹۴۷ (۲۴ اردیبهشت ۱۳۲۷) استفاده کرده و در آن روز عزا می‌گیرند. برای فلسطینیان این روز یادآور روز‌های تلخ یعنی اشغال سرزمین‌شان و مصادره اراضی و اولین موج آوارگی و اخراج بیش از ۸۰۰هزار فلسطینی از خانه و کاشانه‌شان است.

اعلام موجودیت کشوری به نام اسرائیل از سوی سیاستمردان صهیونیست درست ساعاتی پس از آن صورت گرفت که آخرین کشتی بریتانیایی سواحل غربی "فلسطین" را ترک کرد و سرنوشت این سرزمین را به ساکنانش سپرد. خروج بریتانیایی‌ها در حقیقت پایان حکمرانی سی ساله‌ای بود که جامعه ملل در پایان جنگ جهانی اول و سقوط امپراتوری عثمانی به طرف‌های پیروز بخشیده بود.

مهم‌تر از این خروج، اما، میراثی بود که دولت بریتانیا برای ساکنین سرزمین تحت امرش برجای گذاشت. بیانیه بالفور (۱۹۲۳) که در آن از نظر مثبت دولت بریتانیا برای ایجاد کشوری یهودی در "فلسطین" - با شرط آسیب ندیدن دیگر مردمان ساکن در آن سرزمین - سخن رفته بود، ادعایی بود که از پس سال‌ها ناممکنی آن روشن شده است. بریتانیا تحت فشار فعالان صهیونیست، و مواجه با اعتراض جمعیت عرب "فلسطین" از سوی دیگر، سیاستی را در پیش گرفتند که معطوف به جلب رضایت تؤامان دو قطب با منافع کاملا متضاد بود. نتیجه بلافصل این سیاست، برافروخته شدن شعله‌های خشونت بود میان مهاجران یهودی و ساکنان عرب.

در پی تقاضای بریتانیا از سازمان ملل متحد، این نهاد نوپا که با پایان جنگ جهانی دوم به عنوان مرجع حل مناقشات در روابط بین ملل پذیرفته شده بود، در ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷ برای نخستین بار "طرح تقسیم فلسطین" را پیشنهاد کرد. در این طرح سرزمین لوزی شکل محصور بین رود اردن (در شرق)، ارتفاعات جولان (در شمال)، صحرای سینا (در جنوب) و دریای مدیترانه (در غرب) به دو بخش تحت کنترل فلسطینیان و یهودیان تقسیم می‌شد. اداره شهر اصلی و مورد منازعه بیت المقدس نیز به نیرو‌های بین المللی واگذار می‌شد.

از زمان اعلام "طرح تقسیم" سازمان ملل در نوامبر ۱۹۴۷ تا امضای آتش بس میان اعراب و اسرائیل در تابستان ۱۹۴۹ حدود هفتصد هزار فلسطینی خانه‌های خود را در این سرزمین ترک کردند.

مستندات موجود نشانگر آن است که از هر ده مورد مهاجرت فلسطینیان، از زمان "طرح تقسیم" تا زمان آغاز جنگ، دست کم هشت مورد مستقیما با اقدام‌های طرف اسرائیلی مرتبط بوده است. حمله نیرو‌های یهودی به دهکده‌ها و شهر‌های عمدتا عرب نشین، عملیات "تروریستی" بازو‌های نظامی صهیونیست‌های افراطی (گروه‌های ایرگون و لهی) علیه غیرنظامیان، جنگ روانی و ایجاد جو عمومی رعب و وحشت از جمله عوامل برجسته‌ای است که در گزارش‌های ارتش اسرائیل در جمع بندی مهاجرت فلسطینیان به آن‌ها اشاره شده است.

نکته درخور توجه آن است که بیش از نیمی از کل هفتصد هزار آواره فلسطینی محل سکونت خود را پیش از اعلام موجودیت کشور اسرائیل - و متعاقب آن حمله ارتش‌های عرب به اسرائیل و درگرفتن جنگ - ترک کرده بودند.

در ۹ آوریل ۱۹۴۸ (حدود ۳۵ روز پیش از اعلام استقلال اسرائیل، حمله اعراب و آغاز جنگ) مردان مسلح عضو ایرگون و لهی وارد روستای دیر یاسین در نزدیکی بیت المقدس شدند و تقریبا تمامی جمعیت غیرنظامی این روستا را - اعم از کودکان و زنان - قتل عام کردند. کشتار دیر یاسین، که برخی آن را نقطه عطفی در تحولات آن دوران می‌دانند، مهاجرت فلسطینیان را به طرز آشکاری افزایش داد. پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد این کشتار بخشی از یک برنامه از پیش تعیین شده برای ایجاد رعب و وحشت و ناچار کردن فلسطینیان به مهاجرت اجباری از سرزمین‌های خود بوده است.

بخشی از صد‌ها هزار آواره فلسطینی در پی شکست نیرو‌های عرب از نیرو‌های اسرائیلی در بهار ۱۹۴۸ ناچار به ترک خانه‌های خود شدند. جنگ زمانی در گرفت که نیرو‌های متحد اعراب (از جمله مصر، سوریه، اردن و عراق) به دنبال خروج بریتانیا از "فلسطین" - و در پی آن اعلام موجودیت کشور اسرائیل - به این کشور حمله کردند. در ادامه این جنگ، اسرائیل بخش‌های دیگری از سرزمین فلسطینی را تصرف کرده و عملا به خاک خود افزود.

اختصاصی پایگاه تحلیلی خبری شعار سال، برگرفته از منابع گوناگون