شعار سال : حسن عباسی تئوریسین بخشی از نیروهای انقلاب، در میان جمعی ازشهروندان بابلی( امامزاده قاسم بابل) اظهارات پیشین خود در نقد فوتبالیست‌ها و سلبریتی‌ها را تکرار نموده و مدعی شد که زندگی سلبریتی ها با شهوت آمیخته است و آنها توفیق شهادت ندارند.

سوال این است که آیا نظرات ایشان مبنا و پایه تحلیلی دارد یا خیر ؟ در صورت برخورداری از مبنای تحلیلی ، جامعیت نگاه در آن وجود دارد یا خیر؟

در پاسخ باید گفت که ابتدا باید اقدام به ریشه شناسی عبارت شهوت شود. شهوت یعنی میل شدید که در عرف ، برای توصیف میل جنسی بکار می رود. اگر مفهوم عام از شهوت مدنظر باشد، زندگی بخش زیادی از آحاد جامعه( بغیر از بزرگان و عرفا و تارکین دنیا)آمیخته با انواع شهوت است. شهوت قدرت، شهوت مقام ، شهوت ثروت، شهوت هنر و مهارت و نظایر آنها.لذا سلبریتی ها هم از این بحث جدا نخواهند بود.

اگر منظور دکتر عباسی ، تاکید بر عبارت خاص شهوت باشد( گرایشات بالای جنسی) ، باز ایرادی وارد نیست. چرا که شهوت میل به زندگی و حیات بوده و بنوعی موتور حرکت انسانی است. اما آنچه که در دین و حوزه اخلاق مذموم است ، کم توجهی و عدم حساسیت به کنترل شهوت در کنار توجه داشت به حضور آن است. علل تاکید دین و اخلاق به کنترل شهوت نیز، دور کردن انسان از تک ساحتی شدن و فراموشی رسالت های انسان بودن خود است ( مامور، امانت دار ، مستاجر با حضور موقتی در دنیا). 

کم توجهی به کنترل، تربیت شدگی و جهت دهی به شهوات، میل به نابودگری ، تک ساحتی شدن، غفلت ، لدت گرایی و درد گریزی را در انسان بیدار نموده و چهره فساد انگیز خود را ( در مقابل موتور حرکت در حیات) نشان می دهد.

شاید کار هنرمندان( تشدید شده در سلبریتی ها) و به اندازه ای کمتر در ورزشکاران ، نیازمند جلب توجه دیگران بوده و بنوعی با اغواگری و تقویت میل حیات ، آمیختگی داشته باشد. اما بسیارند هنرمندانی که فرآیندهای تربیت ( درونی کردن و حتی توفیق طلبی) را طی نموده و تصویری از شرافت های انسان های با سبک زندگی قابل الگوبرداری از خود ارایه می نمایند. حال چطور آقای دکتر عباسی ، چنین ادعای فراگیری را مطرح می کنند، جای سوال دارد؟

عباسی مدعی شده که سبک زندگی سلبریتی ها و فوتبالیست ها با سبک زندگی غربی قابل مقایسه بوده و سرشار از لذت گرایی ، درد گریزی و مال اندوزی و قدرت و مقام طلبی است. باید پرسید که آیا این فقط در سلبریتی ها و فوتبالیست ها دیده می شود؟ در مدیران دولتی ( خصوصا شرکت های دولتی) سراغ ندارید؟

عباسی می گوید که در 30 سال گذشته کسی از جماعت فوتبالیست و سلبریتی از در دروازه شهادت رد نشده است. باید از ایشان در خصوص فلسفه شهادت پرسید و بعد مقایسه نمود که آیا فقط سلبریتی ها و فوتبالیست ها این مشکل را دارند؟ شهادت را می توان برخلاف برخی نظرات رایج، نوعی انتخاب شیوه پایان زندگی و نوعی سبک گزینی برای تداوم حیات دانست( مرگ بر اثر کهولت سن، مرگ در بستر ، مرگ بر اثر رویدادها و حوادث، مرگ بر اثر شهادت و غیره). آرزوی تحقق مرگ بر اثر شهادت برخلاف کم خردی رایج در تفسیر شهادت(مرگ طلبی و خود به کشتن دادن در یک موقعیت و لحظه خاص) ، نوعی سبک گزینی در زندگی است. سبکی که به توفیق طلبی مستمر از خداوند در زندگی مربوط می شود. 

این سبک می گوید که بدلیل محدودیت های ذاتی انسان، پیچیدگی دائمی محیط و هدف داشتن اصل جریان خلقت، انسان باید توانمندی های بالای علمی - دینی را در خود تقویت کند ، خود را تربیت نموده ( تاب آوری و سازگاری) و از لذت گرایی و درد گریزی مادی فاصله گرفته ، مراقبت دائمی در مسیر حرکت خود داشته باشد و در انتها ، شیوه مرگش در راستای تحقق آرمان هایش باشد(نه تفسیر بشکل درگذشت لحظه ای در موقعیتی جنگی به اسم شهادت). سوال این است که چند درصد مردم ایران، این سبک زندگی را دارند؟ آیا آقای عباسی می دانند که با برداشتن اسم سلبریتی ها و فوتبالیست ها و گذاشتن اسم بوتیک دارها، طلا  فروش ها ، وکلا ، رانندگان و یا هر قشر دیگر، باز هم جملات ایشان می تواند درست باشد؟ چرا؟ آیا آقای عباسی، مخاطب یابی گزینشی برای امری فراگیر کرده است؟

از طرف دیگر آقای دکتر عباسی توضیح نمی دهند که این سلبریتی ها در کدام کشور، چه نظام آموزشی و چگونه تربیت شده اند؟ بیان نمی کنند که اگر با آسیب هم طرف هستیم، برای رفع یا کاهش آن چکار باید کرد. آیا صرف زیر سوال بردن انسان ها با نگاهی ایده ال گرایانه ، وافی به مقصود است؟ و در نهایت اینکه،آقای دکتر عباسی توجه داشته باشند که دمیدن زیاده از حد بر حتی یک حرف درست، می تواند باعث تشدید ظاهرگرایی ها شود. 

اختصاصی پایگاه تحلیلی خبری شعار سال