شعار سال: هیچ تحلیل گر و عقل سلیمی رد نمی کند که قدرت واقعی و مالک و صاحب اصلی یک جامعه ، مردم همان جامعه هستند( نص آشکار قرآن). مردم از درون خود، افرادی را بعنوان نمایندگان جامعه برمی گزینند و افراد منتخب ، نظام های سیاسی و حاکمینی را شکل می دهند. نظام های حاکمیتی برای اداره درست حکومت و حاکمیت ، هسته سخت( نظامی، قضایی و امنیتی ) را تشکیل داده و در مرحله بعد، ساختارها و ساخت های اداری در قالب دولت ها (بازوی اجرایی یا همان قوه مجریه) شکل می گیرد. اگر در جامعه ای غیر از این طریق ، شاهد کسب قدرت توسط حاکمیت بوده و یا مشروعیت حاکمیت توسط مردم مورد تائید نباشد و حاکمیت به هر دلیل ممکن، محبوبیت خود را از دست دهد، قاعده بازی به سمت دیگری خواهد رفت که نیازی به توضیح در خصوص آن نیست.

جمهوری اسلامی ایران، بعد از سرنگونی پهلوی دوم و فروپاشی نظام شاهنشایی با رویکرد استعمار ستیزی(نیروی غارتگر بیرونی) ، استثمار زدایی (زدودن زالوهای داخلی) و تمدن سازی اسلامی تشکیل گردید و به آرای عمومی گذاشته شد(رفراندوم فروردین ماه 1358) . ماهیت آن جمهوری اسلامی اعلام شد(به تاکید حضرت امام نه یک کلمه بیشتر و نه یک کلمه کمتر). جمهوریت مبتی بر قانون اساسی ، اسلامیت مبتی بر دین مبین اسلام و انقلابی گری مبتی بر آرای امامین انقلاب. تا این قسمت از داستان ، هیچ مشکل خاصی نبوده و نیست و ان شالله ، نخواهد بود.

اما مشکل از زمانی شروع می شود که اقدام به ساخت لایه های دوم و سوم یعنی هسته سخت و نظامات و ساخت های اداری و سازمانی برای خدمات رسانی می گردد. مرحله ای که نیازمند استقرار فرآیندهای مستمر از پالایش ، نظارت ، بازرسی و حساب کشی دائمی است. تا آلوده به سلیقه گرایی ، گروگان گیری منافع ملی ، توهم خود بزرگتر از نظام پنداری افراد و زیربخش های حساس، خودسری به اسم حفظ امنیت و مصلحت و هر اصطلاح دیگر و مواردی همانند نشود. مرحله ای که ممکن است تعادل بین سه بعد جمهوریت ، اسلامیت و انقلابی گری ، دستخوش سلیقه شود.تا جایی که عملکرد بعضی ها به اسم جمهوری اسلامی، بسترها را برای تضعیف جمهوری اسلامی، فراهم کند. مرحله ای که اگر حساسیت لازم در خصوص آن صورت نپذیرد، به راحتی می تواند توسط چهار گروه متعصبین ، منتفعین ، نفوذی ها و منافقین ،منحرف گردیده و آلوده شود و بستر را برای انحطاط و دوری از اهداف ملت- حاکمیت ، فراهم سازد. 

بنظر می رسد بنا بر دلایل عدیده که برخی از آن دارای بینه آشکار هستند،در گام دوم انقلاب، وقت آن رسیده که حاکمیت و مردم با یکدیگر متحدتر و نزدیک تر گردیده و پایش و ارتقا کارآمدی هسته سخت و ساخت و ساختارهای اداری را مهندسی و برنامه ریزی نمایند. بنظر می رسد که بشکل بنیادین، کشور نیازمند پاکسازی در هسته سخت و نظام های اداری و سازمان های خدمات رسان خود از آلودگی های متعصبین، منتفعین ( غارتگران کم خاصیت نشسته بر سفره انقلاب) ، نفوذی ها و منافقین باشد. 

ربط ماجرا به قرص های درون کیک ، مسمومیت دانش آموزان با گاز و شاید تکرار قتل هایی خاص در آینده؟!

پائیز سال 1398 بود که داستان قرص های قرارداده شده درون کیک های موجود در بازار ، حاشیه ساز شد. حالا هم مسموم سازی دانش آموزان با نوعی گاز ( برخی ها معتقدند که ضعیف شده ترکیب آرسنیک و نیتروژن است) آنهم بشکلی فراگیر . نه از بانیان داستان قرص ها خبری شد و نه از عاملین و آمرین مسموم سازی گازی؟ واقعا چرا؟

نظام امنیتی که مدعی است گنجشک مخالف و معاند را در هوا نعل می‌کند، مگر می‌شود که ۹۰ روز، هیچ اطلاعی از داستان نداشته باشد؟ شما انتظار دارید، مردم باور کنند که چند بچه میمون اپوزیسیون، سلطنت طلب یا داعشی این کار را رقم زده اند (درست مثل بازی احمقانه قرص‌های داخل کیک در پائیز سال ۱۳۹۸)؟ آنوقت باید به ریش خیلی‌ها خندید و به حال خیلی‌ها گریه کرد. ممکن است در ذهن برخی از آقایان، این تصور وجود داشته باشد که بحث مسمومیت دانش آموزان می‌تواند یک شیطنت از طرف گروه‌های تند رو یا مکانیزم انحراف فکری طراحی شده توسط ،برخی از گروه‌های خاص باشد. این در حالی است که بسیاری از افراد و صاحب نظران معتقد به سه اصل جمهوریت، اسلامیت و انقلابی بودن کشور، این رویداد را بنوعی به سخره گرفتن بحث امنیت ملی، تلقی می‌کنند. به عبارت ساده تر، تائید وجود افراد و گروه‌هایی در جمهوری اسلامی، که توهم زده و خود را بالاتر از نظام دیده و خدای ناکرده نظام به هر دلیل ممکن در برابر آن‌ها مماشات می‌کند؟

اگر بخواهیم بی پرده صحبت کنیم ، ما احتمالا با نوعی گروه های تندرو و انحرافی در درون کشور مواجه هستیم که می تواند ذیل هر چهار دسته متعصبین ، منتفعین، نفوذی ها و منافقین داخلی، قرار داشته باشد. بی پرده تر حرف بزنیم ، می شود این استنتاج که :

کسی که مردم را با قرص آلوده درون کیک تهدید می کند، سپس عملا جریان مسموم سازی خفیف را دنباله گیری نموده و اجرایی می کند، پتانسیل تهدید به مرگ شهروندان و حذف فیزیکی را هم دارد. نتیجه می شود، ایجاد فاصله بین حاکمیت و مردم. چرا که مردم آن گروه ها را ندیده و نمی شناسند و همه چیز را به پای حاکمیت که در تعامل مستقیم با آنهاست، می نویسند. 

آیا زمان آن نرسیده که در گام دوم انقلاب اسلامی، اقدام به پاکسازی بنیادین هسته سخت و کارآمدسازی نظام های خدمات رسانی اجرایی و سازمانی کشور( ادارات و دستگاه های دولتی) شود؟ این هشداری است که اگر خدای ناکرده دیر شنیده شده و یا بدان حساسیت لازم داده نشود، هزینه های زیادی را برای نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران ، برجای خواهد گذاشت. 

*** یادمان نرود که توسعه در اولویت نخست، ماهیت فنی ندارد. ماهیت تاریخی و سیاسی ندارد ، ماهیت امنیتی ندارد. توسعه در اولویت نخست ،برگرفته از اراده ها و توانمندی های مردم یک کشور است(آیه 11 سوره رعد).

*** یادمان نرود که ما برای تمدن سازی اسلامی- ایرانی انقلاب کرده ایم و هر عامل ممانعت کننده در این مسیر ، باید زدوده شود. تحقق اهداف انقلاب هم با شعار درمانی ، آرزوگرایی ، ایدئولوژی گرایی افراطی و مرگ بر و درود بر، بدست نمی آید. انقلابی ماندن ، نیازمند تعلیم و تربیت مستمر انقلابی است. نیازمند توانمندی مواجهه است . نیازمند اثبات عملی گفتار شهید مدرس، که می گفت، سیاست ما عین دیانت ماست، می باشد.حداقل برای خودمان، برای دیانت مان و برای سیاست مان ، بیشتر احترام قائل شویم. 

*** یادمان نرود که از اهداف انقلاب اسلامی استعمار ستیزی و استثمار زدایی بوده و می باشد. ما خود را برای جامعه مهدوی آماده می کنیم. مدیریت علوی و رضوی ، برای تحقق جامعه مهدوی ، مختصات نسبتا مشخصی دارند و هر اقدام و خیره سری را نمی توان به مدیریت علوی و رضوی و جامعه مهدوی چسباند.

اختصاصی پایگاه تحلیلی خبری شعار سال