سیاستگذاری را می‌توان مهمترین اقدام برای همسویی کلان برنامه‌های بخشی، بین‌بخشی و فرابخشی دانست. سیاستگذاری درست، نگاه یکپارچه و راهبردی به برنامه‌های مجزا و تخصصی داده و سبب می‌شود با نوعی هم بندی هم افزایي نظام برنامه‌ریزی مواجه گردیم. همچنین بستر برای هم‌سو‌سازی اولویت‌ها و نیازمندی‌های کشور با اقدامات و برنامه‌ها‌، فراهم می‌گردد. امر سیاستگذاری تا بعد از برنامه دوم توسعه‌، چندان مورد توجه قرار نگرفت و در برنامه سوم توسعه، زمزمه‌های توجه بدان آغاز گردید. در این بین، تعدد مراکز تصمیم‌گیری و ضعف در وحدت فرماندهی بخش کشاورزی، شرایط مناسبی را برای سیاستگذاری پایدار و پایدار سازی سیاستگذاری‌ها فراهم ننمود. ناگفته نماند که نگاه صنعت‌گرا و فنی متولیان برنامه‌ریزی کشور، بی‌تأثیر در این رخوت تاریخی نبوده است. همایش چهل سال سیاست‌گذاری در بخش کشاورزی: تجارب، آموزه‌ها و الزامات در تاریخ سوم اسفندماه 1401 توسط شورای انجمن های علمی کشور و با حمایت ویژه بانک پاسارگاد در محل دانشگاه خاتم در دو نشست تخصصی و حضور چهار وزیر ادوار کشاورزی و نیرو ، جمعی از معاونین وزیر و روسای سازمان های مرتبط با بخش کشاورزی، نمایندگان مجلس و اعضای هیات مدیره انجمن های علمی و سایر مدعوین، برگزار گردید.