ده‌ها و صد‌ها مورد حمله فیزیکی، توهین و برخورد با خبرنگاران را در چند سال اخیر می‌توانیم بعنوان مصداق و شاهد بر اپیدمی این نوع تعرضات بیاوریم. اما قوه قضائیه ترجیح می‌دهد کماکان در برابر تعرضات صورت پذیرفته به خبرنگاران سکوت کند؟ بی پناهی مسلم رسانه‌ها و خبرنگاران در دادگاه‌های مطبوعات و صدور احکامی که هر صاحب نظر حقوقی می‌تواند به پوسته گرایی قانونی آن شهادت دهد، کم توجهی به اصلاح و تقویت قوانین حمایتی از رسانه‌ها و خبرنگاران، گویا تا زمانی که خدای ناکرده تبدیل به مشکلاتی از جنس امنیت ملی نشود، برای دوستان خوب ما، ارزش دنباله گیری و حساسیت نشان دادن، ندارد. یادمان نرود که تضعیف رسانه به هر صورت ممکن، تضعیف بازوان حمایتی از نظام را در پی خواهد داشت. تضعیف رسانه دیده نمی‌شود، اما مثل خودکار یک مرتبه تمام می‌شود و دیگر نمی‌توان کاری کرد. رسانه گرایی حرفه‌ای، قوطی خبر سازی و اینترنت بازی نیست که فکر کنیم، این رفت آن یکی هست و جایگزین می‌کنیم. برای چندمین بار به عزیزان قوه قضائیه در این خصوص هشدار با رویکرد تقویت امنیت ملی می‌دهیم. در عجبیم که آقای اژه‌ای که این ادبیات را به راحتی درک نموده و اشرافیت دارد، چرا واکنش نشان نمی‌دهند. داستان کتک زدن خبرنگار توسط نماینده پتروشیمی میانکاله و نوع برخورد‌های قلدرمابانه را ببینید. قضاوت با شما.