یکی از بخش‌های مهم در زیارت عاشورا به لعن قاتلان، دشمنان و غاصبان حق امام حسین علیه السلام می‌پردازد و در این میان از بنی‌امیه به عنوان گروهی که مورد نفرین الهی قرار می‌گیرند، یاد می‌کنیم. در اینجا امکان دارد این شبهه برای عده‌ای ایجاد شود که چرا ما اجازه داریم انسان‌های دیگری که به دلیل ظلم‌های بزرگشان لعن کنیم؟ و یا آیا در میان بنی‌امیه افراد خوبی نبوده‌اند که ما در مجموع همه آن‌ها را مورد لعن قرار می‌دهیم؟ آیا فردی مانند معاویه دوم، پسر یزید ملعون، که از حکومت کناره‌گیری کرد و آن را غصب شده عنوان کرد، لایق لعن الهی قرار می‌گیرد؟ پیدا کردن پاسخ سؤالاتی از این دست مستلزم آن است که مروری دقیق بر روایات رسیده از اهل بیت علیهم السلام داشته باشیم و همچنین آیات قرآن کریم را نیز مورد توجه قرار بدهیم تا بدانیم چرا با وجود گناه یک یا چند نفر از خانواده یا قبیله و شهری، همه افراد آن خانواده یا شهر مورد لعنت الهی قرار می‌گیرند.در واقع از آنجا که زیارت عاشورا جزء زیارات مشهور و مجرّب است که علمای بزرگ شیعه در قرون متمادی بر آن تاکید نموده‌اند و یکی از مهمترین بخش‌های زیارت عاشورا، لعن بر دشمنان اهل بیت (ع) بوده که موجب خرده‌گیری و طرح شبهه معاندان و منافقان گردیده است ، باید مورد واکاوی شرعی قرار گیرد. برخی از بزرگان مدعی هستند متن زیارت عاشورا که مشتمل بر لعن‌های متعدد و بخصوص لعن خلفا می‌باشد با قرآن کریم و سیره پیامبر (ص) و اهل بیت (ع) منافات دارد. در این نوشتار جایگاه «لعن» و «سب» در قرآن و سیره پیامبر (ص) و اهل بیت (ع) مورد بررسی و مداقه قرار گرفته است.

در زیارت عاشورا چیزی حدود هجده دعا می‌کنیم که متناسب با آن، هجده مقام را از خدا می‌خواهیم. درخواست‌های انسان در زیارت عاشورا، دنیوی و مادی و فانی نیست، بلکه همگی معنوی است.