یکی از معضلاتی که دولت آقای پزشکیان با آن روبه‌رو بود، در بحث انتصابات بود. این قانون انتصابات و استعلام‌ها که در زمان دولت آقای رئیسی و در مجلس گذشته تصویب شد، یکی از بدترین قوانین موجود در کشور است که حتی اگر به جای آقای پزشکیان، آقای جلیلی هم می‌خواست رئیس‌جمهور شود، این قانون دست و پای او را برای انتصابات می‌بست. آقای رئیس‌جمهور، به نظرم چاره‌ای ندارد که درخواست ابطال این قانون را از مجلس کند، چون این قانون به شدت ضدشایسته‌سالاری است، این قانون به شدت انتصابات را در دولت کُند می‌کند و عملاً دولت را فشل و فلج می‌کند. آقای پزشکیان باید خیلی زودتر از این حرف‌ها تکلیف خودش را با صداوسیما روشن می‌کرد. شما نمی‌توانید کشوری که در تحریم قرار گرفته، در حال جنگ است و بحران‌های سیاسی و اجتماعی دارد را با این رسانه رسمی جلو ببرید. در حالی که کشور این مشکلات را دارد، اما رسانه رسمی کشور، کاملاً در مقابل دولت قرار می‌گیرد؛ هر روز با دعوت از کارشناسانی که بیشتر حرف‌هایشان به طنز شبیه است و یا مجری‌هایی که از سواد کافی برخوردار نیستند و تحلیل‌گرانی که معمولاً همه حرف‌هایشان بی‌ربط است، سرنوشت کشور به چنین صداوسیمایی گره می‌خورد. داستان شورای عالی فضای مجازی را آقای پزشکیان باید در همان جلسه اول شورا حل می‌کرد.یعنی اینکه ایشان باید همان جلسه اول، با ترکیبی که به لحاظ افراد و عقاید وجود داشت، با هماهنگی مقامات عالی نظام، آنجا را تعطیل می‌کرد و تابلو هم بالای درش می‌زدند که شورای عالی فضای مجازی، به علت تعمیرات تا اطلاع ثانوی تعطیل است.

رئیس امور اطلاع‌رسانی دولت درباره ماجرای خطاب رئیس‌جمهوری به معاون اجرایی در جریان سفر به استان زنجان توضیحاتی ارائه کرد. علی احمدنیا در حساب کاربری خود در شبکه اجتماعی اکس نوشت:«غیرمنصفانه به اسم مثلا حمایت کردن از رئیس جمهور در مورد معاون اجرایی ریاست جمهوری قضاوت شد اما واقعا ماجرای ‎"جعفر ول‌کن" چی بود؟۱- یک نماینده در جلسه درخواست چند همت بودجه استان می‌کند.۲- معاون اجرایی تلاش می‌کند توضیح دهد که رویه دکتر پزشکیان در سفر استانی وعده‌دادن‌های پوچ نیست.۳- رئیس جمهور از معاون اجرایی و دوست چهل ساله خود که صرفا با نام صدایش می‌کند می‌خواهد بجای پاسخ دادن به درخواست دریافت بودجه حرف خودش را بزند.».واکنش رئیس‌جمهور به تعریف و تمجیدهای معاون اجرایی‌اش در نشست با نخبگان، بهانه‌ای شد تا منتقدانی که حتی در طیف اصلاح‌طلب تعریف می‌شوند، به رویکردهای غلط مشابه آنچه قائم‌پناه در نشست با نخبگان مطرح کرد، انتقاد وارد کنند. جمله رئیس‌جمهور به جز انتقاد به رفتارهای چاپلوس‌مآبانه در دستگاه‌های دولتی، داغ اختلافات گذشته در دولت را آن هم در آستانه یک سالگی دولت چهاردهم تازه کرد.محمد زعیم‌زاده طی یادداشتی در روزنامه فرهیختگان نوشت: با توجه به موضوعات پیش روی کشور نه پس‌گرفتن لایحه خودساخته درباره‌ فضای مجازی دستاوردی محسوب می‌شود نه «بس کن جعفر» گفتن رئیس‌جمهور در برابر تملق‌گویی معاون اجرایی‌اش؛ اما این دومی از زاویه‌ای دیگر قابل تأمل است.مشاوران متملق چون معمولاً محل اعتماد و رجوع قرار می‌گیرند در فرایندهای تصمیم‌ساز مهم می‌شوند، آن وقت آن‌ها چون برای مسائل اصلی راه‌حل ندارند، می‌توانند سیستم حکمرانی را به سمت نااولویت‌ها پیش ببرند.

مسعود پزشکیان با وجود آگاهی از ناترازی های قبلی ، پذیرای پست ریاست جمهوری شده است. حال در بطن و متن واقعیت با برخوردهای بوجود آمده با چالش ها و مشکلات، شانه بالا می اندازد و می گوید مگر من مسئول آن هستم؟ مگر در دوره من بوده؟ و .... . متاسفانه بنظر می رسد که نهاد ریاست جمهوری از دقت عمل لازم در توجیه رئیس جمهور و جهت دهی به نظامات تصمیم وی برخوردار نبوده و این رویه بشدت پیام زا است.

دوشنبه – ۱۵ بهمن ۱۴۰۳ – نشست همدلی قوای سه‌گانه به میزبانی نهاد ریاست‌جمهوری، به مناسبت چهل و ششمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی برگزار شد.نشستی که از جهاتی ضروری می‌نمود؛ ولی ظاهراً و بر اساس مطالب منتشرشده از نشست، حاصل چندانی نداشته است. زیرا رؤسای قوا همچنان به کلی‌گویی و نصیحت و حتی از موضع یک منتقد و ناصح به نقد امور و ذکر نصایح پرداخته‌اند.درحالی‌که باید با اشرافیت کامل نشان می‌دادند که مسئله جامعه از نظر آنان چیست و چگونه آن را می‌خواهند حل کنند؟آقای رئیس‌جمهور هر روز سخنرانی‌های خوبی می‌کنند و نکات اخلاقی و سیاسی و نصایح پدرانه جالبی را می‌گویند که اگر نه برای مردم، ولی برای مخاطبان حکومتی در نشست‌های رسمی تازگی دارد. مطالب جالبی درباره مردم و ضرورت تمایز نگذاشتن میان آنان طرح می‌کند. آقای پزشکیان همه اینها را در ذیل رویکرد ارزشمند وفاق تکرار می‌کند؛ ولی وفاق موردنظرشان در عمل با تعبیر نادرستی مواجه شده، حتی از جانب خود ایشان. همچنین، در نزد اعضای دولت متبوع ایشان، وفاق معادل توزیع پست‌های کشور تعبیر شده است.آقای اژه‌ای قدری دقیق‌تر و انضمامی‌تر سخن می‌گوید. اما بهتر از هرکسی می دانند که برای تحقق وفاق ، باید همه از حقوق برابر برخوردار باشند، نمی‌شود چند ده نفر هر روز اینجا و آنجا تظاهرات کنند و علیه همه شعار دهند و حکم اعدام صادر کنند، ولی دیگران حق نداشته باشند یک تجمع برای دفاع از یک مطالبه بحق انجام دهند.برای یک اظهارنظر شاید نادرست فوری با نام و نشان اطلاعیه و احضاریه می‌دهند و پرونده باز می‌‌کنند و در مقابل برای بدترین رفتارها سکوت می‌شود. این تبعیض کُشنده است. قالیباف هم که تکلیفش تقریبا مشخص است. در یک کلام ، مرد شعارهای زیبا و تلاش برای درست کردن شبکه مدیران خاص خودش است.

نشست مشترک سران سه قوه، وزرا، رؤسای کمیسیون‌های مجلس و معاونین قوه‌قضائیه تحت عنوان «همدلی برای مردم ایران» دیروز برگزار شد؛ نشستی که از جهاتی ضروری می‌نمود؛ ولی ظاهراً و بر اساس مطالب منتشرشده از نشست، حاصل چندانی نداشته است. زیرا رؤسای قوا همچنان به کلی‌گویی و نصیحت و حتی از موضع یک منتقد و ناصح به نقد امور و ذکر نصایح پرداخته‌اند. رئیس‌جمهور در نشست همدلی سران قوا گفت: شاخص مردم هستند. پنجاه درصد مردم در انتخابات شرکت نکردند، آن‌ها مردم نیستند؟ چرا آن‌ها از ما ناراضی هستند؟ مگر ما نمی‌خواهیم به آن‌ها خدمت کنیم؟ اگر با مردم با انصاف برخورد کنیم امکان ندارد از ما دوری کنند. وقتی از ما دوری می‌کنند که ما منیت داشته باشیم. بر اساس همه اطلاعات و گزارش‌ها، در خارج از کشور می‌گویند ایران ضعیف شده و در بدترین حالت است و می‌توانیم به ایران ضربه بزنیم. آن‌ها دنبال ایجاد اختلاف هستند تا مردم اعتراض کنند و آن‌ها سوار اعتراضات شوند. حقیقت نیز این است که هر گاه مردم وارد یک حوزه شدند، اتفاق مثبت رخ داده است. مسائل مختلفی در حوزه مشکلات مزمن کشور در ماه‌های اخیر به خصوص پس از پایان ناگهانی دولت سیزدهم، به رسانه‌ها و زندگی مردم راه پیدا کرده است. مسائلی مانند افزایش افسارگسیخته قیمت ارز، گرانی مواد غذایی و فشار‌های خارجی در کنار تاکید چندباره مقامات فعلی و پیشین بر لزوم انجام اصلاحات اقتصادی، نشان می‌دهد که شاید اقدامات اصلاحی مد نظر قرار گرفته باشد.

پورمحمدی در بیاناتی با موضوع تبیین وضعیت راهبری راهبردی کشور بیان داشت که آقای پزشکیان آدم خیلی خوبی است به او احترام می‌گذارم، اما مربی خوب و توانمندی نیست، دیگران او را اداره خواهند کرد. یک تفکر منسجم برای اداره کشور را ندارد. نه تجربه دارد و نه قدرت جمع بندی و ایجاد همبستگی و اجماع سازی را دارد. او حتی در بلوک فکری خود نیز دچار پراکندگی خواهد شد. در میان طرفداران خود نیز دچار پراکندگی خواهد شد. من نگرانم. من در واقع هیچ طمعی برای رسیدن به جایگاه الان ندارم. نگران کشور و آینده فرزندان کشورم هستم.

منتقدین به پزشکیان خرده می‌گیرند که ضعف برنامه ریزی را پشت بیان دغدغه‌های واقعی مردم پنهان نموده و از طرف دیگر، از بی تشکیلاتی و وابستگی پایه رای خود به جناح چپ، در بغل اصلاحات غش کرده است. شاید این حرف بی رتبط هم نباشد و مصداق بیرونی قابل تامل هم داشته باشد. اما پزشکیان می‌تواند با دو راهبرد تشکیل دولت فراجناحی و برنامه ریزی به قاعده حکمرانی (تعادل سه محور برنامه‌های دولتی، منافع بخش خصوصی و حقوق عمومی)، نه تنها بر دو عامل تهدید خود غلبه کند، بلکه تهدید مطرح شده را تبدیل به فرصتی تاریخی برای کشور نماید. فردای بعد از انتخابات باید از کلیه جناح‌های رغیب برای دریافت رزومه پیشنهادی برای تشکیل کابینه دعوت نمود. همچنین کلیه اسناد بالادستی و برنامه‌های میان و بلند مدت و حتی قاعده گذاری‌های کوتاه مدت، باید دارای روح حکمرانی و تعادل سه جنبه برنامه ریزی دولتی، تامین منافع بخش خصوصی و حساس به حقوق عامه باشند.