اخیراً نامه‌ای به قلم فائزه هاشمی منتشر شده که نکاتی را درباره فضای داخلی زندان در بین زندانیان سیاسی بیان کرده است. در آن نامه هشدار داده که ممکن است کشته شود. نامه‌ای که با نگاهی دو قطبی از طرف افکار عمومی که در طیفی از غلو و عدم صداقت تا هشدار در مورد برخی واقعیت‌ها بدان نگریسته می‌شود. زیبا کلام می‌گوید که من در قسمتی که گفته احتمال دارد کشته شود با ایشان موافق نیستم و فکر می‌کنم مقدار زیادی فشار‌هایی است که از سوی هم‌بندی‌ها به ایشان وارد می‌شود. این نامه باید برای فعالین سیاسی، جامعه‌شناسان، مورخین ما و افرادی که به مسائل سیاسی و اجتماعی علاقه دارند، پرسش‌های عمیقی را ایجاد کند که به‌رغم این همه مبارزه برای آزادی، دموکراسی، حاکمیت قانون و نبود زندانی سیاسی، چه می‌شود که از مشروطه به این سمت، با این همه مبارزه، آثارش زیاد نبوده است. نامه خانم هاشمی‌رفسنجانی چیز‌هایی را به ما نشان می‌دهد که قابل تأمل است.

فائزه هاشمی به‌تازگی نامه‌ای را از درون زندان منتشر کرد که ابعاد مهمی از وضعیت روحیه زندانیان امنیتی را بازگو می‌کند: در این زندان آموختم که ما مبارزین طبلی توخالی و دیکتاتور‌های حقیری بیش نیستیم. این نامه و نامه‌هایی همانند نامه صادق زیباکلام که از زندان برای ادامه معالجه بیرون آمد و زندان‌های فعلی را در مقایسه با زندان‌های قبل از انقلاب، به هتل پنج‌ستاره تشبیه کرده است، در تضاد قطبی با ادعا‌های رسانه‌های بیگاه از وضعیت زندان‌های سیاسی و امنیتی ایران قرار داشته و باعث موضع گیری و مقاومت افکار عمومی شده است. موضوعی که با شفاف سازی‌های تدریجی و ارایه مستندات مرتبط با شرایط زندانیان سیاسی و امنیتی کشور می‌توان از یکطرف زمینه را برای پذیرش عمومی تسهیل نمود و از طرف دیگر با قواعد حقوق بشری و گزارشات بعضا ضد منافع ملی مقابله کرد و در نهایت شرایط قضاوت عمومی برای اثبات بطلان ادعا‌های رسانه‌های معاند را فراهم ساخت. تحلیل گران محتوای نامه فائزه هاشمی را از یکطرف بنوعی توبه نامه و تقاضای بخشش می‌دانند و از طرف دیگر با توجه به میان کشیدن خواب فلانی و بسیاری، نوعی هشدار احتیاط آمیز برای پیشگیری از افزایش سخت گیری‌های احتمالی.