در آغاز نوروز 1398 و هم‌زمان با بارش باران که نوید خوشحالی برای کشاورزان و عموم مردم که در اقلیمی عمدتاً خشک و نیمه خشک زندگی می‌کنند، واژه دیگری را نیز می‌شنویم؛ «سیل»، بله سیل؛ واژه‌ای که با خود ویرانی و بی‌شفقتی طبیعت را تداعی می‌کند. سیل به معنی طغیان آب، زیر آب رفتن گستره‌ای از زمین و طوفانی‌شدن اوضاع است. در معنای «آب جاری شده»، کاربرد این واژه بر ریزش جریان دلالت داشته و مخالف معنی عدم ریزش یا «فرونشینی» است. در خلال یا پس از یک بارندگی شدید، مقدار دبی رودخانه به سرعت افزایش یافته و در نتیجه آب از بستر عادی خود سرریز و دشت سیلابی می‌شود و مناطق اطراف را دربر می‌گیرد. با بررسی دشت سیلابی قدیمی و آبرفت‌های آن، شاید بتوان با درجه‌ای از تقریب احتمال وقوع و بزرگی سیل‌های آتی کشور را مشخص کرد.