آغاز ماه ربیع‌الاول را باید بهار کنسرت‌های موسیقی هم نامید. جایی که خوانندگان و تهیه‌کنندگان اگر خارج از ایران برنامه‌هایی نداشته باشند (که معمولا دارند) پس از استراحتی دوماهه فعالیت‌شان را از سر می‌گیرند. بخش عمده‌ای از برنامه کنسرت‌های موسیقی در قالب‌های مختلف تا پایان پاییز اعلام می‌شود و علاقه‌مندان هر خواننده می‌توانند بلیت‌های خود را تهیه کنند. نگاهی دقیق به جداول برنامه کنسرت‌ها اما نکات تازه‌ای به مخاطب ارائه می‌کند؛ نکاتی از خوانندگان پرکار، سالن‌های شلوغ و هزینه‌های تماشای هر کنسرت. فارغ از این اعداد اما مساله مهم این است که در سال‌های اخیر شاهد حضور چهره‌های تازه و کنار رفتن خوانندگان محبوب دهه 70 و 80 هستیم. تغییر سلیقه‌ها، ساده و سطحی شدن اشعار ترانه‌ها و ملودی‌های شلوغ و هیجانی از جمله دلایلی است که باعث عدم ارتباط علاقه‌مندان جدی موسیقی با ترانه‌های روز است.

استقبال از کنسرت هنرمندان مطرح پاپ این روزها به پدیده‌ای عادی تبدیل شده است اما اوضاع همیشه این‌طور نبوده؛ جای کنسرت پاپ به‌دلیل کم‌مهری به این گونه موسیقی تا نزدیک به یک دهه پس از انقلاب خالی بود، تا اینکه در اواخر دهه شصت با حضور خوانندگانی همچون مهرداد کاظمی، عباس بهادری، بیژن خاوری، مهدی سپهر و حسن همایونفال در تلویزیون، این تابو شکسته شد و فضای موسیقی که پیش از آن در انحصار آثار کلاسیک و موسیقی سنتی بود، رقیب جدیدی به نام موسیقی پاپ پیدا کرد. با اجرای جدید برخی خوانندگان جوان که برخی با الگوبرداری از صدای خوانندگان قدیمی آن سوی آب‌ها تولید می‌شد، کم‌کم فضای سالن‌های موسیقی هم رنگ و بوی دیگری گرفت.