علامه طباطبایی علاقه‌مند به گفتگو با هانری کربن بود و در جلساتش با او آخرین دستاور‌های فلسفی در غرب را می‌شنید که از ماهیت شیعه برایش صحبت می‌کرد، اما برخی از انقلابیون این را برنمی‌تابیدند.

احمدرضا یزدانی مقدم، عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی از شخصیت مرحوم فیرحی تجلیل کرد و گفت: اندیشه او این بود که می‌‏خواست راهی را با عنوان «پست سکولاریسم» پیدا کند و مبتنی بر مطالعاتی که در ۲۴ کشور دموکراتیک در دنیا انجام شده معتقد بود که ۲۰ کشور از راه دینداری و با دین به دموکراسی رسیده بودند.

مرحوم حسن حنفی (متولد ۱۹۳۵-وفات ۲۰۲۱ - ۸۶ سالگی) شاگرد عثمان امین، از اندیشمندان دینی عرب (مصری) است که به چپ اسلامی متمایل بوده است. وی معتقد به وحدت دین و سیاست است و هدف خود را بازسازی تراث اسلامی قرار داده و سعی دارد سنت‌ها و تراث اسلامی را به ایدئولوژی تبدیل کند. در این بازسازی، انسان و تاریخ در مرکز توجه او قرار دارند. وی معتقد است بدبختی مسلمانان به خاطر تقلید مکانیکی از مدل‌های گذشته رخ داده و باید آن را بازسازی نمود. آرای نظری حسن حنفی در ایران چندان مورد توجه مستقیم قرار نگرفته، ولی به واسطه شاگردش نصر حامد ابوزید، تأثیر غیر مستقیم عمیقی بر نواندیشان دینی ایران گذاشته است (شاگردان اصلی حنفی را شامل نصر ابوزید، علی مبروک و کریم السید عنوان داشته اند). حنفی اگرچه در زمان حیاتش از سوی برخی سنت‌گرایان مصری تکفیر شده بود، اما بعد از مرگش شیخ الازهر در فیس‌بوک خود، حنفی را متفکری خواند که عمرش را در محراب اندیشه و فلسفه گذراند و درگذشت او را تسلیت گفت.

مولانا می‌گوید هر چه من می‌گویم بر اساس قرآن می‌گویم. حدود ۷۰۰ آیه در مثنوی وجود دارد. از طرفی برخی آیات به عینه در مثنوی نیست؛ ولی مضمون آیه بازهم در مثنوی آمده است؛ بنابراین اعتقادات مولانا را باید نشات گرفته از همان قرآن مجید دانست.

حاج حیدر رحیم‌پورازغدی گرچه خود کسوت روحانیت را رها کرده بود، ولی آبشخور فکری خود را به جریان اساتید خود متصل نگاه داشته و برای فهم دین مبتنی‌بر عقل درون‌دینی و اجتهاد روزآمد تلاش می‌کرد. وی استاد فلسفه نبود و معمولا هم به مناقشات تفکیکی فلسفی‌ها وارد نمی‌شد، ولی همواره در تلاش بود، شاگردان خود را نه بر اساس تحلیل‌های عمل‌گرایانه بدون مبنا و نه جزم‌اندیشی‌های غیرواقع‌بینانه یا بنیادگرایانه تربیت کند.

در این گزارش روایت حجت‌الاسلام مروی، درباره شخصیت مرحوم علامه حکیمی و خاطراتی از مراودات وی با رهبر انقلاب ارائه شده است.

تحلیلگر مسائل سیاسی کشور نوشت: آخر از این مضحک‌تر می‌شود که استادی را برای بحث و گفتگو به شبکۀ چهار سیما و یا مناظره با افراد مدعیِ اصولگرایی دعوت کنند و بعد به دلیل اظهاراتش در این برنامه‌ها او را از دانشگاه اخراج کنند؟

همیت این مصاحبه تنها به سبب آن نیست که تا کنون جایی منتشر نشده است. بیشتر بدین خاطر است که مرحوم حکیمی به دلایل مختلف بسیار به ندرت با رسانه‌ای گفتگو می‌کرد و اگر لطف و مساعدت و سابقۀ مجالست و مصاحبت دو تن از فضلای برجستۀ مشهد – حجج اسلام و‌المسلمین آقایان روح الله عربشاهی و حسن طالبیان نبود، این مصاحبه هم ممکن نمی‌بود.

آقای حکیمی پیوسته نگاهی به «نقد قدرت» داشت و در پی تبیین پایه‌های نظامی بود که اساس آن بر عدل و عدالت باشد. او در پی آن بود تا ابعاد عدالت در جامعه اسلامی را برمبنای قرآن و احادیث و تعالیم ائمه سامان بدهد و اگر نشد، دست‌کم به لحاظ نظری آن را تبیین کند.

محمدمهدی جعفری درباره عدم دخل و تصرف علامه حکیمی در آثار مرحوم شریعتی گفت: علامه حکیمی گفت ایراد شخصیت‌شکنی در آثار دکتر شریعتی ندیدم.