محمدعلی خرمی: سال‌هاست که وعده ظهور امام زمان توسط برخی از چهره‌های مذهبی مطرح و توسط برخی از مردم منتظر دست به دست می‌شود. در روزهای گذشته فایل صوتی از یکی از بزرگان معاصر منتشر شد که در آن آمده بود جهان در سال ۱۴۰۰ به دست امام زمان می افتد.

رای اینکه مشخص شود چند بار آمدن موعود در قرآن ذکر شده، نیاز به بیان مقدمه‌ای است. از دو دسته آیات قرآن، می‌توان برای وجود حضرت، ولی عصر (عج) و ظهور آن حضرت استفاده نمود.

استاد دانشگاه تهران با بیان اینکه با تحقق ظهور، عقول مردم از سوی امام زمان رشد خواهد کرد، گفت: همه عالم و عقل مقتضای رحمت خداوند است و یقیناً با کمال عقل در دوره ظهور، رحمت تام خداوند جلوه‌گر خواهد شد.

شـورای هماهـنگی تبلیـغات اسـلامی در آستانۀ میلاد حضرت مهدي (ع) اعلام کرد: بانگ 'یا مهدی ادرکنی ' ساعت ۲۱ شب نیمـه شعبان (یکشنبه ۸ فروردین) در سراسر کشور طنین انداز خواهد شد.

امام جمعه مشهد گفت: در تلاش باشید که با حضور کارناوال‌های شادی و تزیین سردر خانه‌های مردم، این شادی و شور را به فضای شهر بیاوریم و هر کس به هر مقداری برای وجود مقدس امام عصر قدم بردارد آن حضرت نیز متوجه او خواهند شد.

در اواخر سده‌ی ششم میلادی بسیاری از مردم خاورمیانه و سرزمین‌های اطرافِ دریای مدیترانه متقاعد شده بودند که آخرالزمان نزدیک است. پاپ گریگوریِ یکم در نامه‌ای که در سال ۶۰۱ میلادی (هشت سال پیش از آغاز دعوت پیامبر اسلام) به اِثِلبِرت، یکی از پادشاهان انگلستان، می‌فرستد نوشته است که: “پایان دنیای کنونی بسیار نزدیک است و پادشاهی بی‌پایانِ قدّیسان قریب‌الوقوع است. ”

امام صادق علیه السلام می‌فرماید: «اولین کسی که قبر او شکافته می‌شود و به سوی دنیا باز می‌گردد، حسین بن علی علیه السلام است.»

یک پژوهشگر مسائل دینی می‌گوید: کسانی‌که می‌گویند کرونا علائم ظهور است و لشکر خداوند است را نباید باور کرد این حرف‌ها خرافات، ترویج جهالت، آبروی دین بردن و آبروی خداوند را خراب کردن در بین جوانان است. خداوند به بشر عقل داده است برای همین کارها.

وضع فعلی جهان و همه‌گیری کرونا می‌تواند در بافتی غیر آخرالزمانی هم تعریف شود و فراتر از تعریف، نقش انسان در فرجام این رخداد دیده شود.

باور به ظهور مصلحی جهانی و برپاشدن صلح، عدل و امنیت دائمی در گستره زمین و مسدود شدن راه های غلبه شر بر سرشت و سرنوشت آدمی، پیش از آنکه باوری الهی و در راستای هنجارهای ایمانی باشد، نیازی عام و فطری است که انسان را با امیدواری در راه رسیدن به صبحی روشن به تکاپو وا می دارد و دست روزگار را از تطاول امید به آینده ای درخشان کوتاه می کند