عضو هیئت علمی گروه قرآن پژوهی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی اظهار کرد: وقتی نقشه راهی مطابق با واقع نداشته باشیم و مرکز و نهادی نباشد که نیاز‌های پژوهشی روز را به جامعه پژوهشگر منتقل کند، همین امر به عاملی برای غیرکاربردی شدن پژوهش‌ها تبدیل می‌شود.

چند روز پیش مدیر محترم حوزه علمیه قم در دیدار با چند نفر از اندیشمندان مسلمانان از کشور‌های دیگر سخنانی با این مضمون که متاسفانه در سده‌های اخیر علوم اجتماعی در ایران با مرکزیت غرب شکل گرفته؛ اما حوزه علمیه قم از نقد و بررسی این علوم غافل نبوده و در محافل و همایش‌های علمی مختلف آن‌ها را به چالش می‌کشد و. را ابراز داشتند. عباس عبدی در نقد این بیانات گفته است که، واقعیت این است که برخلاف نکات مطرح شده ۴۳ سال از انقلابی به نام اسلام گذشته است و در این فاصله دریغ از چند مورد پاسخ فقهی کارآمد به نیاز‌های روز جامعه.

درباره تاثیر برنامه‌های گفت‌وگومحور و چالشی پیش از این نوشتند و نوشتیم و مشخصا اول شهریور سال‌جاری با عنوان «این «سوره»‌ها را حفظ کنید» درباره برنامه سوره شبکه ۴ حرف زدیم. برنامه‌هایی از این‌دست با کمک راویان خوش‌بیان و مطلع، به شناخت صحیح دین و ابعاد و ابهامات آن کمک می‌کند.

برنامه سوره شبکه چهار سیما را می‌توان بعنوان نمادی از برنامه‌های انتقادی چارچوب مدار و روشنگر تلقی نمود. برنامه‌ای که با تکیه بر اشتراکات و با حفظ تحفظات، اقدام به نقد و بررسی افتراقات می‌کند. برنامه‌ای که هرچند سعی شد توسط منافقین و جریانات اپوزیسیونی مورد سو استفاده قرار گیرد، موفق نشدند و این برنامه در سری جدید خود به ماجرای سقفیه خواهد پرداخت.

یکی از آسیب‌ها و تهدیدات جدی در مسیر وحدت حوزه و دانشگاه، تلاش دشمنان برای ایجاد شکاف و حس بی اعتمادی میان مردم و قشرروحانیت است. به عبارتی از آنجا که مبنای هر اتحاد و هم فکری میان دو قشر دانشگاهی و حوزوی، احترام و اعتماد متقابل است، لذا دشمنان باشناخت از این عامل اصلی تلاش خود را برای ضربه زدن به آن متمرکزکرده اند.

جامعه شناس و مدرس دانشگاه عنوان کرد: اسلامی سازی علوم انسانی به ایدئولوژیک شدن منتهی نمی‌شود چرا که در توصیف و تبیین کاملا واقع گرایانه عمل می‌شود.

دکتر حسن عباسی را می‌توان بعنوان یکی از تئوریسین‌های سالم، راهبردنگر و، اما تندروی انقلاب اسلامی در نظر گرفت. بخش زیادی از دغدغه‌ها و آسیب شناسی‌های نامبرده درست است (موضع گیری در مقام آسیب و درک چالش ها)، اما انتقاداتی چند بر حوزه نظریه پردازی (تئوری پردازی‌های توسعه ای) ایشان وارد است. نقد بعدی وارد بر نظرات این سرمایه انسانی کشور در بحث ساختار‌ها و ارتباطات می‌باشد.

۴۰ سال بدون نظریه پیش رفتیم؛ مثل نماز بی‌وضو.

طبعأ آغاز تعلیم و تربیت از خانواده و آموزش و پرورش است و اگر خانواده‌ها بتوانند بستر خانوادگی را، چون یک مدرسه در آورده چونان مدرسه؛ چه دبستان، چه دانشگاه اداره کنند، فرزندان قوی و خوشبختی در هر جامعه به بار خواهند آورد و جامعه خوشبختی خواهند ساخت و کمتر از بدبختی‌های خودساز خواهند نالید.

«چرا باید علوم انسانی بخوانیم؟»؛ این، عنوان پرسشی بود که سارا شریعتی عضو هیأت علمی دانشگاه تهران در پنجمین نشست از سلسله نشست‌های «عصر علوم انسانی» که به همت دبیرستان تخصصی علوم انسانی شرف‌الدین برگزار می‌شود به آن پرداخت.