بازار مواد غذایی در جهان دیگر تابع صرف عرضه و تقاضا نبوده و شاهد حضور واسطه هایی برای دست به دست شدن کالا با حاشیه سودی به میزان ۵ تا ۳۰درصد قیمت محموله می باشد. عاملی که باعث می شود حاشیه سود وارد کنندگان غلات به کشور بعضا به بالای ۳۰ درصد قیمت محموله ها برسد. این متن می تواند جهت دهنده به افزایش دقت نظرها در خزیدهای خارجی جمهوری اسلامی ایران باشد.

بعضی از برداشت های احمقانه معتقدند که ارایه تصویری پوپولیستی از شرایط کشور، می تواند کمک کار مناسبی در افزایش امید باشد. این در حالی است که آسیب شناسی درست و انعکاس واقع گرای موضوعات در کنار مشارکت طلبی همگانی است که می تواند کشور را به سمت توسعه و تعالی به حرکت درآورد نه غلو و مقایسه های احمقانه و نگاه های پوپولیستی. اقتصاد ایران از نظر حجم تولید ناحالص داخلی ، بیست و یکمین اقتصاد دنیاست، اما وقتی پای سرانه ها( نسبت به جمعیت) ،شاخص های رفاهی ، شاخص فلاکت ، ضریب جینی ،میزان درامد سرانه، نرخ رشد اقتصادی، نرخ تورم و غیره به میان می آید ، اقتصاد کشور وضعیت خوبی ندارد. لطفا خائن به کشور خود با در پیش گیری رویکردهای منافق صفتانه نباشیم. کشور در حوزه تولید و اقتصاد مشکل دارد و نیازمند مدیریت و سیاستگذاری منجر به کاهش و رفع موجود است. نیازی هم به بی خاصیت بازی هایی نظیر کتمان حقیقت و جهت دهی به آمار و ارقام نیست.

کشورهای حاشیه خلیج فارس با وجود ضعف بسیار شدید در صنعت کشاورزی و توان سرزمینی منجر به تولید محصول کشاورزی، بشکل فعال وارد این حوزه شده و با خرید سهام شرکت های عدیده پیشرو و طراحی زنجیره ارزش غذا ، تهدید سرزمینی خود را تبدیل به فرصت تجاری و ملی نموده اند. بعنوان نمونه، الدهرا یکی از بهترین نمونه های گزینش استراتژی مطلوب برای حصول توامان به سود و امنیت غذایی است. در همین حال، شرکت سرمایه گذاری کشاورزی و دامداری عربستان (سالیک) مالک "گروه کنتیننتال اوکراین" است که در غرب کشور فعالیت می کند و در زمینه تولید محصولات زراعی، بذر و سیب زمینی و ذخیره سازی غلات تخصص دارد.

ایالات متحده با استفاده از موقعیت خود به عنوان یک تولید کننده عمده غلات، صادرات غلات خود را به سایر کشور‌ها محدود کرده است و باعث اختلال در تجارت عادی غلات جهانی شده است. در روابط تجاری جهانی، ایالات متحده و سایر کشور‌های غربی مباحث داغی بر این موضوع که آیا کشور‌های در حال توسعه می‌توانند غلات و به چه قیمتی بخرند یا خیر، سنگینی می‌کنند. ایالات متحده غلات را برای تولید سوخت‌های زیستی مصرف می‌کند، که عرضه جهانی غذا، به ویژه عرضه محصولات معیشتی را تحت فشار قرار می‌دهد.

برای نسل امروز، هیتلر را می‌توان منفورترین فرد تاریخ دانست و دولت او را می‌توان کهن الگوی «دولت شر» تلقی کرد. با این حال تمام این تلقی‌ها به اقتصاد سیاسی دولت او تعمیم پیدا نمی‌کند؛ چراکه آن سیاست‌های اقتصادی توسط دولت‌های جهان پذیرفته شده‌اند. به‌عنوان نمونه از پذیرش این سیاست‌ها می‌توان به خبرنامه بانکی در شیکاگو اشاره کرد که در آن به تمجید سیاست‌های اقتصادی دولت هیتلر پرداخته شد.

آژانس اعتباری بین‌المللی کپیتال اینتلیجنس میزان دارایی‌های صندوق کویت را ۸۰۳ میلیارد دلار اعلام کرد. دارایی‌های صندوق الاجیال کویت به ۸۰۳ میلیارد دلار معادل ۴.۸ برابر تولید ناخالص داخلی این کشور در سال ۲۰۲۳رسیده است که نیمی از آن سهم سرمایه‌گذاری در آمریکا است. لازم به توضیح است که این دارایی ذخیره، معادل ده سال بودجه سالیانه کشور جمهوری اسلامی ایران در شرایط غیر تحریمی است.

سازمان ملل به روسیه پیشنهاد کرده قرارداد صادرات غلات اوکراین از طریق دریای سیاه را در ازای ارتباط یکی از بانک‌های این کشور به سیستم جهانی سوییفت، بپذیرد.

بندر فاو یک کریدور جدید و یک بازار دست‌نخورده است. پیش از جنگ، بنادر در عراق اقدام به ترانزیت کالا می‌کردند، اما مسائل امنیتی باعث شد که بخشی از ترانزیت از این بنادر متوقف و به بنادر ایران شیفت شود. در حال حاضر عراق می‌خواهد این بازار دست نخورده را احیا کند و به نظر می‌رسد که در ترانزیت و تجارت ما این موضوع تاثیر بگذارد. عراقی‌ها از مدت‌ها پیش طرح توسعه بندر فاو را دنبال می‌کردند و در سال میلادی که گذشت، عراقی‌ها با عرضه نفت در بازار‌های جهانی مبالغ قابل توجهی از محل فروش نفت عایدشان شد و این موضوع به توسعه زیرساخت‌های آن‌ها کمک کرد. عراق از سرمایه‌گذاری کلان برای توسعه جنوب استقبال می‌کند. ضمن اینکه یکی از اهداف تصمیم‌گیران عراق این است که فاو را به قطبی اقتصادی - ترانزیتی در خاورمیانه تبدیل کنند. با تکمیل این پروژه، بندر جدید فاو بزرگ‌ترین بندر خاورمیانه حتی بزرگ‌تر از بندر جبل‌علی دوبی خواهد شد.

این مقاله بر اساس پیش بینی‌های شرکت PwC، اقتصاد‌های برتر جهان را تا اواسط قرن بیست و یکم رتبه بندی کرده است. به منظور بررسی فضای ذهنی بهتر، همچنین به پیش‌بینی‌های گروه گلدمن ساکس برای پیش بینی بزرگ‌ترین اقتصاد‌های جهان در سال‌های ۲۰۵۰ و ۲۰۷۵ اشاره کردیم. این موارد مربوط به آلمان، ژاپن و بریتانیا است که در سال ۲۰۵۰ از برزیل پیشی گرفته و همچنین از هند بالاتر از آمریکا برخوردار است. به عنوان یک تساوی، ما به بنیاد کارنگی برای صلح بین‌المللی که گزارشی را در سال ۲۰۰۹ در مورد چگونگی وضعیت اقتصاد‌های گروه ۲۰ در سال ۲۰۵۰ منتشر کرد. تخمین‌های آن‌ها به پیش بینی‌های شرکت PwC نزدیک‌تر بود، بنابراین، ما با رتبه‌بندی شرکت PwC برای این مقاله پیش رفتیم.

«کشور افغانستان، دولت بزرگ با هزینه‌های فزاینده ندارد، در ضمن، وام بانکی افغانستان مثل ایران نیست و مانند نظام بانکی ایران درگیر ناترازی فزاینده بانکی نشده است. متاسفانه ساختار نظام بانکی ما که درگیر بنگاه داری هم شده است، موجبات انجماد منابع را ایجاد می‌کند و هرچه انجماد منابع بانکی بالاتر می‌رود، اضافه برداشت بانک‌ها از بانک مرکزی نیز بیشتر می‌شود و خود تبدیل به ابزار تشدید ناترازی بانک‌ها و رشد نقدینگی را فراهم می‌کند.»