از دو سال پیش تاکنون و پیرو برهم ریختی شرایط اقتصاد خانوار، هشدار مکرر سو تغذیه بعنوان یکی از پیامد‌های نامیمون بینانسلی سومدیریت اقتصادی را داده بوده ایم و تکرار می‌کنیم. هشدار می‌دهیم که سلامت بینانسلی سازندگان ایران اسلامی در خطر سو مدیریت‌های اقتصادی قرار گرفته است (خدایا شاهد باش، روزی که باید می‌گفتیم به کرات گفتیم، اما نشنیدند). زهرا عبداللهی، مدیرکل دفتر بهبود تغذیه وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی نیز اخیرا هشدار‌های داده شده را تائید نموده و بیان داشته است که مطالعات وزارت بهداشت و رصد وضعیت تغذیه کودکان زیر ۵ سال در مناطق محروم کشور نشان می‌دهد که در دو سال گذشته با شیوع کرونا، افزایش قیمت مواد غذایی و بروز خشکسالی در کشورمان، شیوع سوء تغذیه در میان کودکان زیر ۵ سال در مناطق محروم، دو برابر شده است.

عباس عبدی نوشت: از بس که اصولگرایان تندرو و بی‌منطق بر مساله جمعیت و کاهش رشد آن تأکید می‌کنند، به‌طور عادی نوعی حساسیت منفی نسبت به این مساله به وجود آمده است در نتیجه بسیاری از کارشناسان و اهل نظر یا این موضوع را مساله نمی‌دانند، یا حتی با مساله دانستن آن مخالف هم هستند، در حالی که واقعیت امر چنین نیست.

اینکه، فشار اقتصادی کمرشکن وجود دارد و روزگار خیلی‌ها خوب نیست، واقعیت دارد و قابل کتمان هم نمی‌باشد. اما در چنین شرایطی هم می‌توان محیط خانواده را با ساعتی لبخند زدن، گرم نگاه داشت و شاد کرد. کودکانمان هیچ تقصیری نداشته و فهمی هم نسبت به شرایط ندارند. به حرمت خانواده، ان شاالله یلدای امسال، با لبخند در کنار خانواده.

منطقه ۱۹ در جنوبی‌ترین نقطه تهران واقع شده است. این منطقه به کوره‌های آجرپزی‌اش معروف است. به نحوی که این منطقه ۳۷ کوره آجر پزی دارد که البته همه آن‌ها غیر فعال هستند. فروچاله‌هایی که به دلیل این کوره‌ها ایجاد شده یکی از معضلات منطقه است.جمعی از اصحاب رسانه با همراهی شهردار مدیران منطقه منطقه ۱۹ از کوره آجر پزی اسماعیل آباد و دیگر کوره‌های منطقه دیدن کردند.

از زمان راه افتادن یارانه دادن دوره احمدی نژاد گفتیم که یارانه بدون بانک جامع یعنی دور ریختن سرمایه کشور. کسی شنید؟ خیر. حال داده‌های پایگاه اطلاعات رفاه ایرانیان طی سال ۱۳۹۸ نشان داده که ۳۷۷ هزار خانوار ثروتمند عضو کمیته امداد و بهزیستی‌اند. ممکن است برخی از این جمعیت ثروتمند، برای معلولیت‌های خاص یا در اختیار قراردادن کارت‌های بانکی و اوراق هویتی خود به دیگران، در این بانک حضور داشته باشند. مابقی افراد چی؟ هنوز هم عبدالملکی معتقد به عدم توان وزارت برای راه اندازی بانک جامع یا شناسنامه اقتصادی- اجتماعی ایرانیان است؟ هدر دادن ثروت هم حدی دارد آقای وزیر!

معضل بیماری‌های دهان و دندان و کاهش توان قشری از مردم برای مراجعه به دندان‌پزشک موضوع تازه‌ای نیست، اما آنچه اهمیت دارد، این است که در دو سال گذشته، پیگیری درمان‌های دندان‌پزشکی ازسوی مردم بسیار کاهش داشته است و متخصصان زیادی در این زمینه هشدار داده و ابراز نگرانی کرده‌اند.

جامعه‌شناس و استاد دانشگاه با ابراز تاسف از اینکه مسئولان در بالاترین نقطه شهر زندگی می‌کنند و فاصله‌شان با مردم خیلی زیاد است، گفت: باید به این سوال پاسخ داده شود، کارگرانی که درآمد ۳،۴ میلیونی دارند چگونه باید زندگی کنند؟

اعتماد اجتماعی در جامعه ایران را این روز‌ها چگونه ارزیابی می‌کنید؟ فارغ از اینکه یک متخصص حوزه اجتماعی باشید یا فردی که سروکارش با مفاهیم روزمره اجتماعی است بخوبی درک کرده‌اید که بی‌انگیزگی، نا امیدی، نارضایتی و کاهش مشارکت‌های اجتماعی بر همین موج «اعتماد اجتماعی» سوار می‌شود. انکار کنیم یا نکنیم! پژوهش‌ها؛ آمار‌ها و حتی مکالمات روزمره خیابانی مردم هم نشان می‌دهد که سطح اعتماد اجتماعی با توجه به شرایط سختی که در این سال‌ها پشت سرگذاشته‌ایم و با توجه به فشار‌های سنگین اقتصادی و شرایط ویژه کرونایی در کشور پایین آمده است. اتفاقی که البته قابل پیش‌بینی بود و بار‌ها نیز از زبان نخبگان و اندیشمندان اجتماعی به عنوان یک هشدار جدی مطرح شده بود.

با این وضعیت آیا نمی‌توان طرح هوشمند نیروی انسانی را لااقل در برخی مناطق دوردست و محروم که جذابیتی برای بخش خصوصی ندارند و در عین حال دارای پست و دفتر دامپزشکی هستند، بار دیگر کارشناسی و اجرایی کرد؟ این تصدی گری نیست، دقیقاً نقش حاکمیتی دولت را می‌رساند. مگر فایده حضور دامپزشک چندین برابر هزینه هایش نیست؟ اصلاً مگر حقوق و مزایای یک سال استخدام یک دامپزشک جوان در مناطق محروم بیشتر از قیمت یک متر آپارتمان در شمال شهر تهران است؟ پس آن حرف‌های زیبای زدودن غبار محرومیت از سیمای روستا‌ها و جلوگیری از مهاجرت روستائیان چه شد؟ چرا نتوانستیم؟

تحقیقات نشان می‌دهد در سال ۲۰۲۱ تعداد افرادی که از شغلشان استعفا داده‌اند یا در آیندۀ نزدیک قرار است استعفا بدهند، بی‌سابقه بوده است. با این مقدمه، سوال اینجاست که چگونه می‌توان میان کار کردن و زندگی کردن تناسب ایجاد کرد؟ برای پیدا کردن نسبت میان شغل و زندگی باید اول از همه مشخص کنیم که هدفمان از کار کردن چیست؛ شاید شغل منبعی است برای خوشحالی ما؛ منبعی که معمولاً از نظرمان پنهان است؛ و ظاهراً در همه‌گیری کرونا اهمیتش بیش از پیش نمایان شده است. شغل یکی از بخش‌های هویت‌بخش شخصیت ماست و به احساس خوشبختی ما ارتباط مستقیم دارد. اگر از خودتان بپرسید چه کسی هستید، در بخشی از پاسخ، خودتان را با شغلی که دارید تعریف می‌کنید.