محمدجواد کاشی عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی معتقد است که از دوره مشروطه تا انقلاب اسلامی، نسبت بین جمهوریت و اسلامیت مطرح بود. در مشروطه جمهوریت محور قرار گرفت و اسلامیت بعنوان ناظر مطرح شد و در انقلاب سال 1357، اسلامیت محور قرار گرفت و جمهوریت بعنوان ناظر بود. اما در هر دو انقلاب، در هر دو یک ساختار متمرکز قدرت شکل گرفت که نه توجهی به ملاحظات جمهوریت داشت نه اسلامیت.چرا که مردمان عصر مشروطه هنوز از وضع رعیت بیرون نیامده بودند. مردمان دوران انقلاب نیز توده بی‌شکل شهر و روستا بودند . این در حالی است که در واقع امر، جمهور، پذیرش فردیت به مثابه شهروند مسئول است. کدام اسلام یا ایرانیت می‌تواند به جای همبستگی‌های مبتنی بر تبلیغات و فشار هنجاری، فردیت را تصدیق کند و همزمان حس تعاون و دگرخواهی برانگیزد؟ برای خلق جمهور، هر کس به سهم خود باید مدد کند. همه مواریث تاریخی و فرهنگی در این شمارند. این بار در پاسخ به نسبت میان جمهوریت و اسلامیت، باید به قاعده هرم اجتماع سیاسی اندیشید نه راس آن.

ایران با توجه به ساخت قدرت عمومی و حاکمیتی در دوگانه انتخاب توسعه برای تغییر یا تغییر برای توسعه قرار دارد. معتقدین به توسعه برای تغییر نی گویند که یکپارچگی و آرامش توسعه گرایی، بستر را برای تغییرات مطلوب فراهم می کند و با ارتقا سازگاری ها ، می توان به اهداف بنیادین دست یافت. در مقابل، رویکرد تغییر برای توسعه معتقد است که موانع و ناامنی های جامعه به حدی زیاد است که تنها با رویکردهای بنیادین و رادیکال می توان بسترساز تغییرات منجر به ایجاد توسعه شد. فراستخواه معتقد است که اگر این گونه اوضاع پیش برود، شاید بعید نباشد ملت ایران نخستین ملتی باشد که بخواهد در ۵ دهه دو انقلاب انجام بدهد، در صورت وقوع چنین مخاطراتی اوضاع نسل های آتی ما واقعا بسیار پیچیده خواهد شد. ولی همچنان امید در نومیدی داریم. چون در ایران نوعی نبوغ بقاء وجود داشت، که باعث شده چند هزار سال پایداری داشته باشد، اما بیم آن می رود که به شکل خیلی تناقض آمیزی این نبوغ بقاء، به جنون زوال استحاله پیدا کند. پس ممکن است در، دوسویه نبوغ بقا و جنون زوال یک پیچش های خیلی خطرناکی داشته باشیم.

بارها و بارها به شیوه انتصاب سفرای کشور و سطح صلاحیت انها اعتراض داشته و داریم. مصادیق عدیده ای را در دولت های گوناگون مورد نقد و بررسی قرار داده ایم و به دوستان متذکر شده ایم که سفارت پارکینگ یا رانت نیست. ولی کو گوش شنوا. آقای امیرعبداللهیان با شما هستیم ، می شنوید یا خیر؟ آیا می دانید تخصص و حوزه تحلیلی ناصرالدین حیدری چیست؟ این تخصص به درد کجای کار کشور ما در تایلند می خورد؟ نکند ، دوستان سفارشش را کرده اند و با نوعی رانت در انتصابات مواجه هستیم؟ برای تنویر افکار عمومی لطفا توضیح داده و شفاف سازی کنید.

چندی پیش متنی در موضوع سیاست عمومی می‌خواندم که با جمله‌ای عجیب آغاز می‌شد و آن جمله من را هیجان‌زده و تا اندازه‌ای شوکه کرد: «سیاست‌ها باید عقلانی باشند؛ اما گاهی اوقات این‌چنین نیستند». با قدری تأمل دریافتم آنچه من را متعجب کرده، محصول تجربه زیسته‌ام در ایران است که در آن «سیاست‌ها نباید عقلانی باشند؛ اما گاهی اوقات سهوا یا نادانسته عقلانی هستند»؛ اما چرا سیاست‌گذاری عقلانی در اینجا امری چنین بعید است؟

این مملکت مال حزب اللهی‌هاست ، عبارتی از خانم منصوره معصومی اصل که جنجال آفرینی کرد و حالا ایشان بجای در پیش گیری سکوت شایسته ، با برخی توجیهات در قالب انتشار کلیپ های جدید ، در حال دامن زدن به فرآیندهای حاشیه ساز و دو قطبی است. خواهر گرامی، حزب الهی در زمان ما کسی است که توان ایچاد توازن بین سه رکن جمهوریت مبتنی بر قانون اساسی ، انقلابی گری مبتنی بر آرای امامین انقلاب و اسلامی بودن مبتنی بر دین مبین را داشته باشد. حزب الهی واقعی کسی است که توان تمدن سازی برای تسهیل و تسریع در ظهور و حضور حضرت حجت را داشته باشد. کسی با سوت صلوات و یقه بسته و مهر روی پیشانی و صدای بلند زنده باد و مرده باد، دیگر حرب الهی حساب نمی شود. به حکم امر به معروف و نهی از منکر، مشفقانه تقاضا داریم دست از این حاشیه سازی و توجیه گری ها بردارید

علی ربیعی نوشت: من به وضوح نشانه‌هایی از یک هماهنگی اطلاعاتی، رسانه‌ای، سیاسی و حتی اقتصادی را در ترکیب شکل گرفته علیه ایران می‌بینم، اما متاسفانه یک فهم واقعی از مساله در داخل، دادن علائم و سیاست‌گذاری متناسب با این وضعیت را مشاهده نمی‌کنم. شاید هم هست و من اطلاع ندارم!

لاریجانی می‌گوید که بنده مدت طولانی با طبقه شریف هنرمندان ارتباط داشتم. هم در وزارت ارشاد و هم در صدا و سیما. به نظرم با هنرمندان راحت‌تر از بقیه می‌شود کار کرد، چون آن‌ها با دلشان کار می‌کنند. چون روح لطیف دارند خیلی راحت‌تر به مفاهیمی می‌رسند که می‌توانند با همه هستی خودشانشون کار کنند. تعریف قدرت امروز بر مدار فناوری و فکر و دانایی و اقتصاد می‌چرخد. اگر کشوری به این‌ها مسلط بود قدرت دارد و در لایه‌های دیگرش امور دیگر هم هست. لاریجانی گفت در مقوله قدرت با جامعه‌ای باید کار بکنید که بتوانید با آن‌ها تعریف مشترک داشته باشید. مگر هنرمندان چه می‌خواهند؟ می‌خواهند زندگی‌ای داشته باشند که آثار هنری خلق کنند. خب ما نمی‌خواهیم بسترش را فراهم کنیم؟ چرا؟ با همه این‌ها می‌شود مفاهمه صورت بگیرد.

کیسینجر امروز صدساله شد. او کمتر ظاهر می‌شود و بیشتر از طریق Zoom صحبت می‌کند و با واژگان تخصصی و جمله‌بندی‌های متراکم که ریشه در قواعد زبان آلمانی دارد، نظرات کلاسیک خود را بیان می‌کند. کیسینجر مخالفان سرسختی در داخل و خارج از آمریکا دارد؛ ولی همه به او گوش می‌دهند و نظرات او را با دقت می‌خوانند. هرچند باید به منش و بلندطبعی آمریکا احترام گذاشت که به یک مهاجر با لهجه غلیظ انگلیسی چنین فرصتی برای بروز و ظهور داده است، اما چند ویژگی هنری کیسینجر هم شایان ستایش است: پرکاری، تمرکز، اعتمادبه‌نفس، حافظه نزدیک به دیجیتالی، ظرفیت خارق‌العاده روان‌شناسانه در فهم طرف مقابل و روابط‌عمومی فراموش‌ناپذیر. نبوغ کیسینجر مهم‌تر از افکار و مواضع اوست. چرا کیسینجر تا به امروز صد سال عمر کرده است؟ شاید یک دلیل این باشد که او با غم و اندوه همراه با ایدئالیست‌بودن، زندگی نکرده است؛ او یک واقع‌بین تمام‌عیار است.

طبیعتا ادامه حرکت انقلاب اگر در همان مسیر اتفاق بیفتد، تضمین شده است.مصطفی پورمحمدی رئیس مرکز اسناد انقلاب اسلامی، گفت: وقتی ما گسست‌های اجتماعی را مشاهده می‌کنیم، باید بفهمیم که ظاهراً یک مقداری از راه امام فاصله گرفتیم. چون امام نشان داد که می‌شود در بین همین ملت به بهترین شکل همبستگی و پیوستگی عمیق را در جامعه به وجود آورد.

سیدمصطفی هاشمی‌طبا با اشاره به مدیریت سنگین خوزستان و اولویت های برنامه ریزی برای مشکلات این استان در یادداشتی نوشت: برای کشوری که در تحریم و در مبارزه با قدرت‌های بزرگ است، وادادگی داخلی و رها‌شدن مسائل و روی‌آوردن به برداشت‌های هرج‌ومرج‌گونه که به تضاد‌های روش زندگی، درآمد و بهره‌مندی در جامعه منجر شده و همچنان ادامه دارد، نمی‌تواند باعث شور، اشتیاق و امید در کشور شود. رعایت اولویت‌ها و فراموش‌کردن غیراولویت‌ها و سرمایه‌گذاری در اولویت‌ها از ابتدایی‌ترین امور است. دولت نمی‌تواند به همه امور دست بزند و در همه مسائل ادعای سرمایه‌گذاری و پیشرفت داشته باشد؛