صنعت مد بعد از نفت، آلوده‌ترین صنعت دنیا است. میزان گاز گلخانه‌ای که صنعت مد تولید می‌کند از مجموع میزان گاز گلخانه‌ای صنعت کشتیرانی و هواپیمایی بیشتر است. هر ساله نیز هزار تن لباس دور انداخته می‌شود که ۹۵ درصد آن‌ها قابلیت بازیافت دارد ولی با این وجود تولیدکنندگان پوشاک از آن‌ها استفاده نمی‌کنند و مواد جدیدی را تولید و آلودگی بیشتری را به محیط زیست وارد می‌کنند.

تعدادی از طراحان که همیشه و همه‌جا حضور دارند، به‌همراه تعدادی از برندها و مسئولان دولتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، هفته گذشته برای شرکت در فستیوال مد اسلامی به استانبول سفر کرده‌اند و امروز به کشور بازمی‌گردند.

طرح آمارگیری از فرهنگ رفتاری خانواده‌های ایرانی در سال ۹۶ در نقاط شهری و روستایی برای افراد ۱۵ ساله و بیشتر اجرا شد.

آیا گسترش لباس های ایرانی با الگوی بومی در بازار ایران دست یافتنی است؟ زمان چندانی تا برگزاری جشنواره مد و لباس باقی نمانده و بسیاری از تولیدکننده‌ها در حال آمادگی برای حضور در این جشنواره‌اند، اما سؤال این است که جز هیاهو و جشنواره‌ای که در این زمینه برگزار می‌کنیم، در رابطه با مد و لباسی که مردم، بخصوص بانوان ایرانی بر تن می‌کنند، چه کرده‌ایم و چه کارهای ناکرده‌ای پیش رو داریم.

تنها عنصر لوکس که از انحصار طبقه مرفه خارج شده و نه‌تنها با اقبال عمومی مواجه است بلکه توسط همه اقشار در ابعاد متفاوت دنبال می‌شود، عنصر «مد» است. با این حال و با وجود اینکه هر پدیده لاکچری نظیر مد، دارای موقعیت مکانی پسندیده و در خور است، اما مد ایران پایگاه شایسته ندارد. این ماهیت هر پدیده‌ای است که مورد اقبال قرار می‌گیرد و دارای شأن وجود است، مد هم مانند همه پدیده‌های ذی‌شأن باید‌ افق مکانی و موقعیت مکانی خاص خود را داشته باشد که هم ‌شأن هنری و حرفه‌ای آن و ‌هم ‌شأن هنری و حرفه‌ای فعالان این حوزه گرامی داشته شود.

در زندگی روزمره، قضاوت‌ درباره سلیقه دیگران در قالب صفاتی چون بی‌سلیقه، خوش‌سلیقه، بدسلیقه، کج‌سلیقه، تازه به دوران رسیده، خز و خیل، جوات، دهاتی، جنوب شهری، بالاشهری، نوکیسه، و فشن مطرح می‌شود. هرکدام از این کلمات بار معناییِ تحقیرآمیز یا ستایش‌آمیزی دارند. افراد با چنین کلماتی به ارزش‌گذاری سلیقه می‌پردازند؛ سلیقه‌ای را پست‌تر و سلیقه‌ای را برتر می‌دانند. ازاین‌رو سلیقه‌ها قضاوت می‌شوند و همین قضاوت‌ها باعث می‌شود تا افراد برای خوش‌سلیقه نامیده شدن رقابت کنند.

بالا رفتن قیمت‌ها و فشار اقتصادی هم از علاقه این جوان‌ها به پوشیدن لباس‌های متفاوت کم نکرده است. آنهایی هم که نمی‌توانند در رقابت گران قیمت مد، عرض‌اندام کنند، مثل علیرضا و فرزانه میانبر می‌زنند و برای خرید لباس‌های متفاوت، هرچند وقت یکبار به تاناکوراهای سطح شهر سر می‌زنند و کمد لباس‌های‌شان را رنگ آمیزی می‌کنند.

رویدادهای مهمی از نظر تاریخی، اعم از تاریخ ملی، آئینی، مذهبی، فرهنگی، سیاسی و... هر کدام در حال تبدیل شدن به لحظات نمایشی توسط اعضای یک جامعه شدیداً مصرفی هستند.

هر روز پایتخت نشینان از خود می پرسند این حجم از انواع کالاها که از در و دیوار، خیابان، پیاده راه، ساختمان ها و درختان شهر برایشان تبلیغ می شود را باید خرید، تماشا کرد، استفاده بُرد یا فقط در حسرت دراختیار نداشتن شان نشست؟

مزه پرانی و شوخی‌های کلامی با چاقی، اتفاق جدیدی نیست از فیلم‌های طنز پرفروش گرفته تا شبکه‌های اجتماعی و تعاملات روزمره، همه جا می‌شود آن را دید. شوخی‌هایی آنچنان زننده که بعضی‌هایش آدم را با این سؤال مواجه می‌کند که چه اتفاقی افتاده؟ نکند چاق‌ها افرادی منحرف از استانداردهای کل جامعه هستند؟