رسول رسولی‌پور معتقد است الهیات عملی صرفاً برای جماعت ایمانی که رهبران کلیسا باشند نیست بلکه افراد عادی هم مسئول هستند و هدف غایی الهیات عملی هم یافتن روش‌هایی است که نیاز‌های معنوی، روان‌شناختی، اجتماعی و مادی افراد انسانی را پاسخ دهد.

سپس به تهران برگشت و تا سال ۱۳۵۸ به تدریس فلسفه در دانشگاه تهران مشغول شد. اما با آغاز انقلاب فرهنگی و بسته شدن دانشگاه‌های ایران و درنهایت اخراج او از دانشگاه، تهران را به مقصد آلمان ترک کرد و برای همیشه در کنار همسر آلمانی و دو فرزندش در آن کشور سکنی گزید.

«دینِ زنده، بدن‌مندی، الهیات و امکان حس معنوی» نام کتابی است که جیمز جونز، استاد ممتاز بازنشسته‌ی دانشگاه راتگرز آن را نوشته است. این کتاب را آکسفورد سال ۲۰۱۹ منتشر کرده است. جونز دکترای نخست خود را در فلسفه‌ی دین دریافت کرد و دکترای دوم خود را در رشته‌ی روان‌شناسی بالینی. او هم‌چنین به مدت چند دهه تراپیست بوده است. وی ضمنا کشیشی اهل چله‌نشینی و مراقبه به شیوه‌ی مسیحی-بودایی است. او در زمره‌ی کسانی است که، به روایت خود، در خانواده‌ای غیر مذهبی بالید و تنها در بزرگسالی و پس از تربیت سکولار فلسفی به دین روی آورد. جونز در این کتاب استدلال می‌کند که دین، بیشتر امری از جنس ورزه است تا عقیده. از نظر او پژوهش‌های علوم شناختی، عقلانیت دین‌ورزی را ابطال نمی‌کند و یا اعتبار آن را تضعیف نمی‌سازد. جونز می‌خواهد طرح معرفت‌شناختی آلستون در باب تناظر تجربه‌ی معنوی با تجربه‌ی ادراکی را از دیدگاه روان‌شناختی تکمیل کند. کتاب او به گفته‌ی خودش دفاعی است فلسفی-روان‌شناختی از عقلانیت دین‌ورزی.

تاریخ فلسفه‌ی قرون وسطی، عرصه‌ی گسترده‌ای در تاریخ اندیشه محسوب می‌شود، هم از حیث گستره‌ی زمانی و هم از جهت گستردگی و درهم‌تنیدگیِ سنت‌های گوناگون فکری برخاسته از فلسفه‌ی یونان باستان و یونانی‌مأب و رمی، و به ویژه تأثیر مسیحیت و دین وحیانی، و همچنین از این حیث که فلسفه‌ی قرون وسطی، نقطه‌ی تلاقی و تقاطعی میان فلسفه‌ی یونان، الهیات و عرفان و فلسفه‌ی اسلامی و یهودی و مسیحی، و نیز زمینه‌ی نضج گرفتن اندیشه‌ی مدرن و فاصله گرفتنِ فلسفه از خاستگاه یونانی آن است

رضا داوری اردکانی بیان کرد: در صورتی می‌توان از صلح و اصلاح جهان چشم پوشید که مهر و دوستی و امید یکسره مغلوبِ کین و دشمنی و نومیدی شده باشد. به نظر نمی‌­رسد که درگیری‌های جهان و نزاع‌ها و کشمکش‌های درونی آدمیان هرگز به غلبه قطعی کین بر مهر بینجامد. پس امید می‌تواند محفوظ باشد که آدمی در نسبتی که با مبدأ دارد از گذرگاه سخت و تنگنای قهر کنونی بگذرد و به تعبیر حافظ عالمی دیگر و آدمی دیگر پدید آید.

سی‌ویکمین نشست از مجموعه درس‌گفتار‌هایی درباره‌ی بوعلی سینا با عنوان «رویکرد‌های معاصر در تفسیر فلسفه‌ی ابن‌سینا» روز چهارشنبه (۲۸ مهر) ساعت ۱۱ برگزار می‌شود. مالک شجاعی‌جوشقانی (عضو هیات علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی) در این نشست به سخنرانی خواهد پرداخت

شوپنهاور را می‌توان از جمله فیلسوفانی نامید که به دنبال تعریف خوشبختی است. شوپنهاور از دومنظر درونی (انسان موجوی صرفا عقلانی نیست و درگیر امیال متنوع است و با ارضا هر میل با تجلی و فشار خواست میل جدید مواجه است و با هر تقلا و تلاش خسته کننده، با فقدان میل دیگر مواجه شده و نیازمند تلاش مجدد خواهد بود) و بیرونی (قاعده تضاد در بیرون از انسان و در هستی جاری است و همه به دنبال رفع امیال خود بوده و این حرکت جمعی باعث دشمنی و رقابت و ناکامی برای یک عده است) اعتقاد به حضور دائمی رنج داشته و رسالت انسان را تلاش برای کسب ارادی خوشبختی می‌داند نه درگیری دائمی با رنج. شوپنهاور ماهیت خوشبختی را سلبی یا دوری از رنج (نه کسب لذت و رضایت) با نوعی مکانیزم بی رغبتی ارادی و رسیدن‌های کنترل شده (زهد) به تصویر می‌کشد و نظام‌های اخلاقی و فضیلت گرایانه را راهی برای تحقق این خواسته می‌داند.

در حوزه عرفانی از سنخ عرفان شمس تبریزی و در فضای خاص آن، بی‌تردید هر فیلسوف آزاداندیشی می‌توانست آرا و اندیشه‌های خویش را، بدون هیچ ترس و واهمه‌ای، طرح و عرضه کند.

سیدمحمود کمال آرا (زکریا) نویسنده و اندیشه پژوه در یادداشتی نوشت: سطحی‌نگری است اگر کسی گمان کند که احزاب، مجالس و دولت‌ها، فقط عروسک‌های روی صحنه هستند و فقط چندنفر سرمایه‌دار به عنوان کارگردان پشت پرده نشسته‌اند و به آن‌ها دستور می‌دهند و آن‌ها نیز اجرا می‌کنند، بلکه اتاق فکر «سازمان اداره‌ی جهان» بسیار گسترده‌تر، پیچده‌تر و سری‌تر از ساز و کار‌های ساده و علنی می‌باشد.

مهم‌ترین ابهامی که در این گفتگو وجود دارد این است که جغرافیای بحث به خوبی روشن نشده است. «مساله شر» به واسطه اهمیت‌اش در فلسفه دین، ادبیات مشخص و منظمی پیدا کرده است. این بحث، برای هر دو اردوگاه متدینان و ملحدان چنان جدی شده است که «مساله شر» به میدان نبرد فکری، فلسفی، سیاسی و الهیاتی دو گروه تبدیل شده است...