شعار سال:«دینِ زنده، بدن‌مندی، الهیات و امکان حس معنوی» نام کتابی است که جیمز جونز، استاد ممتاز بازنشسته‌ی دانشگاه راتگرز آن را نوشته است. این کتاب را آکسفورد سال ۲۰۱۹ منتشر کرده است. جونز دکترای نخست خود را در فلسفه‌ی دین دریافت کرد و دکترای دوم خود را در رشته‌ی روان‌شناسی بالینی. او هم‌چنین به مدت چند دهه تراپیست بوده است. وی ضمنا کشیشی اهل چله‌نشینی و مراقبه به شیوه‌ی مسیحی-بودایی است. او در زمره‌ی کسانی است که، به روایت خود، در خانواده‌ای غیر مذهبی بالید و تنها در بزرگسالی و پس از تربیت سکولار فلسفی به دین روی آورد. جونز در این کتاب استدلال می‌کند که دین، بیشتر امری از جنس ورزه است تا عقیده. از نظر او پژوهش‌های علوم شناختی، عقلانیت دین‌ورزی را ابطال نمی‌کند و یا اعتبار آن را تضعیف نمی‌سازد. جونز می‌خواهد طرح معرفت‌شناختی آلستون در باب تناظر تجربه‌ی معنوی با تجربه‌ی ادراکی را از دیدگاه روان‌شناختی تکمیل کند. کتاب او به گفته‌ی خودش دفاعی است فلسفی-روان‌شناختی از عقلانیت دین‌ورزی.