شعارسال: دانشگاهیان علوم انسانی و اجتماعی تقلا می‌کنند تا موقعیت بحرانی را برای جامعه تفسیر و معنا کنند و از این راه تصویری واقع بینانه از موقعیت ارائه دهند.
 
متن زیر یادداشتی از نعمت الله فاضلی است که در ادامه می‌خوانید؛
 
این روزها که جهان درگیر بحران عالم گیر ویروس کروناست، دانش آموختگان و دانشجویان علوم انسانی و اجتماعی در صدها رشته و از هر طریق و رسانه‌ی موجود درگیر بحث‌ها و گفت و گوهای جدی درباره این بحران و همچنین تقویت و حمایت انسان‌ها از جنبه‌های گوناگون هستند. هزاران هنرمند، ادیب، داستان نویس، روزنامه نگار، طنزنویس، جامعه شناس، انسان شناس، روان شناس، تاریخ نگار، محقق علوم سیاسی، اقتصاددان، جغرافیدان، حقوقدان، فیلسوف، نویسنده و محقق از صدها رشته دانشگاهی در شبکه‌های اجتماعی، رسانه‌ها و مطبوعات تلاش می‌کنند تا این موقعیت بحرانی را زیست پذیر، قابل تحمل و انسانی کنند. اینها همه «دانشگاهیان انسانی و اجتماعی» هستند که تنها براساس توانایی‌ها، احساس وظیفه انسان گرایانه و انسان دوستی ذاتی حرفه شأن می‌کوشند و می‌جوشند و می‌آفرینند تا انسان و جامعه در فاجعه و بحران بتواند انسانی زندگی کند و انسان بماند.
 
در این موقعیت‌های بحرانی معمولاً نیروهای فنی و امدادگر بیش از نیروهای دیگر به چشم می آیند، اما واقعیت این است که دانشگاهیان علوم انسانی و اجتماعی نقش مهم و حیاتی در همه بحران‌ها داشته و دارند. این دانشگاهیان انسانی و اجتماعی هستند که بدون دریافت مزد و بدون چشمداشت مادی و حتی بدون دریافت پاداش اجتماعی، بی ریا و غمخوارانه، تقلا می‌کنند تا سامان اجتماعی را تقویت کنند، صدای گروه‌های مظلوم، فرودست، آسیب دیده، و نیازمند را بشنوند و به گوش دیگران برسانند.
 
این دانشگاهیان انسانی و اجتماعی هستند که تقلا می‌کنند تا موقعیت بحرانی را برای جامعه تفسیر و معنا کنند و از این راه تصویری واقع بینانه از موقعیت ارائه دهند.
 
این دانشگاهیان انسانی و اجتماعی هستند که تلاش می‌کنند تا حکومت‌ها و گروه‌های ذینفع بحران‌ها را به عوامل فنی و طبیعی تقلیل ندهند و سهم سیاست‌ها، خط مشی‌ها و منفعت طلبی‌های قدرت مندان و زورمداران را در شکل گیری و گسترش بحران‌ها نشان دهند. این دانشگاهیان انسانی و اجتماعی هستند که در موقعیت‌های بحرانی، جان و آبرو و زندگی شأن را به خطر می‌اندازند تا حقایق گفته و شنیده شوند. اینها هستند که کنشگری و پرسشگری را همچون آرمانی انسانی و اخلاقی پی جویی می‌کنند و ایثارگرانه، برای نجات انسان‌ها، انسانیت‌ها، مهربانی و دوستی و دیگردوستی، سخت می‌کوشند.
 
مرسوم نیست که از این دانشگاهیان تقدیر شود، آنها نه پزشک اند و نه آتش نشان و نه تجهیزات فنی در اختیار دارند و نه یونیفورم و لباس کار ویژه ای به تن می‌کنند، اینها ابزار و ادوات پیچیده و ساختمان و محل کار خاصی ندارند. نقش و خدمات آنها ارزش اقتصادی دم دست و فوری تولید نمی‌کند یا اساساً کارشان قابل محاسبه مادی نیست.
 
اینها صدها هزار نفرند که در سراسر جهان به یک زبان سخن می‌گویند، زبان انسانیت، زبان اخلاق و زبان نقد و نقادی. اینها هزاران انسان کنشگری هستند که آرمان شأن دفاع از انسان در برابر همه ویروس‌ها و باکتری‌ها و میکروب‌های طبیعی، سیاسی و اجتماعی است. اینها نیروهای انسانی هستند که در برابر ویروس جهل، خرافات، سرکوب، دروغ، ریا و ظلم می‌ایستند تا انسان بتواند در فضایی عادلانه تر، آزادتر، اخلاقی تر، منصفانه‌تر، بی ریاتر و امیدوارتر زندگی کند.
 
اینها دانشگاهیان انسانی و اجتماعی هستند که دغدغه دارند، دغدغه انسان و انسانیت. اینها می‌خواهند از طبیعت و از انسان دفاع کنند. اینها می‌نویسند و می‌اندیشند تا حرمت انسان اندیشه ورز محفوظ بماند. دست اینها را می بوسم و بر همت بلند و آزاده شأن آفرین می گویم. اینها نماد و نمود انسانیت هستند.
 
بیایید منتظر نمانیم تا یکی از اینها مانند استاد رضا بابایی از دنیا برود تا قدردان آنها باشیم. اینها همیشه و همه جا هستند و برای نیروبخشی و معنا دادن به جان جامعه می‌کوشند. به قلم‌های شأن، به اندیشه‌های شأن، به عزت نام و یاد همه آنها، احترام می‌گذارم و صمیمانه دست آنها را می بوسم. زنده باشید که زندگی را شما زبان می‌بخشید. پاینده باشید که چنان عزم تان برای بزرگداشت نام انسان جزم است که تمام انگ و ننگ‌هایی که بر شما زده و می‌زنند، ذره‌ای از اراده و انگیزه تان برای پاسداشت نام انسان و انسانیت کم نکرده است.

 

شعار سال،با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته  از  خبرگزاری  مهر  ،تاریخ انتشار: 20  فروردین    1399،کدخبر  : 4895297 ،www.mehrnews.com