شعار سال:... خودفریبی است که بکوشیم تا اساسا خودمان را از فضای معنایی مدرنیته و موقعیت امروزی خودمان جدا بکنیم و بعد برویم سراغ متن و ببینیم که پیامبر از خدا چه تعریفی داشت. به نظر من (خدا) حقیقتی منبسط در انسان و همه هستی است، راز کردگاری است که در عالم و آدم موج می زند، خدایی که در این نزدیکی است، لای این شب بوها، پای آن کاج بلند، روی قانون گیاه، روی آگاهی آب ... ما برای عبور از پوچی، در پی راز می رویم و خدا، یک راز و یک گمشده بشری است. ما خدا را اثبات نمی کنیم، بلکه آن را جست‌وجو می کنیم. با آن یک نسبت نظری و تئوریک نداریم، بلکه نسبت وجودی داریم. بیشتر موضوع تمناهای ماست. ایمان به خدا یک تصمیم است، همان طور که کانت مطرح می کند. كانت می گوید به لحاظ عقل نظری می توان دلایلی له یا علیه خدا استدلال کرد. ولی از حيث عقل عملی برای حیات اخلاقی خویش (Moral life) چنان زندگی می کنم که خدا هست و من برای زندگی اخلاقی ام احساس نیاز به خدا دارم. خدا ناشناخته ای است که در فرامتن وجود آدمی و در متن طبیعت تجلی می کند و در دل این طبیعت و با هر ذره ای هست. دل هر ذره را که بشکافی آفتابیش در میان بینی. من با این رویکرد احساس می کنم که رسولان هم یک چنین نسبتی با خدا و البته بنا به موقعیت آن روزی و جهان شناسی قدیم و زبان ماقبل مدرن داشتند...
 
 خدا چیزی است که احساس می‌کنیم کم است و آن کمبودگی را با همان رویکرد انسانی‌مان دنبال می‌کنیم و می‌گوییم خدا.چرا که ما در متن سنت هستیم [ و با ادبیاتِ سنت صحبت می‌کنیم -ص.ن.خ]. اگر تجربه های تازه، افق‌های تازه و چشم اندازهای تازه ای هم داریم و یا حتی چالش های جدی داریم و حتی شالوده شکنی، باز همه در متن سنت است. سنت فقط محدودیت زا نیست، ظرفیت و قابلیت هم دارد که ما با استفاده از همان ظرفیت های سنت، با سنت درگیری داریم. این یک رویکرد جدالی (دیالکتیکی) به سنت است و من از آن به «تجربه در متن سنت» تعبیر می کنم. یکی از استعاره های خیلی رایج سنتی در ارتباط با آن رازی که جست وجو می کنیم، خداست و یکی از استعاره های دیگر، استعارة خلقت است. خلقت تعبیر دیگری از طبیعت و هستی است و یک استعاره ای است که در سنت وجود دارد. این استعاره از همان واژه های روزمره زندگی، یعنی کلمه «ساختن»  و آفریدن و خلاقیت درست شده است. ساختن یک واژه غیردینی و حتی غیرقدسی است، ولی انسان برای جست وجوی معنایی که در تاریخ نیاز داشته است، از همان ملموس ترین و عینی ترین و روزمره ترین مدل ها و استعاره ها و تمثیل ها استفاده کرده است. همان طور که وحی هم این گونه است؛ وحی یعنی، اشاره کردن و رساندن ، و در واژه و زبان عربی وجود دارد و از همین هم استفاده می کند تا بگوید که در این هستی، به بشر و موجودات و چیزهای دیگریک اشارت‌هایی می رسد و آنها دریافت میکنند و آدمی برای جست وجوی تعالی با همان اشارت‌ها که دریافت می کند (با هدایت وحی) مسير هزاره های تاریخ کهن خود را پیموده است.
 
خدا را ، هم می توانیم به صورت های اندیشگی و فلسفی منطقی تبیین و توصيف بکنیم و هم با زبان عرفانی و نمادین از او سخن بگوییم. الگوهای توصیفی و اندیشگی مختلفی داریم. من در یکی از مقالاتم گفته ام خدا، همان «خودآ» است، یعنی همان واقعیت خود آی هستی، واقعیتی که هست و تمام پدیده‌ها و تمام چیزهای دیگر نشانگانی از این واقعیت پایدار است. گمشده ای است که انسان جست وجو می کند...

 

پایگاه تحلیلی- خبری شعار سال، برگرفته از فضای مجازی